Boehmantis microtympanum
| Boehmantis microtympanum | |||
| (Angel, 1935) | |||
_(9631508946)_(cropped).jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Boehmantis | ||
| Gatunek |
Boehmantis microtympanum | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Boehmantis microtympanum – gatunek płaza bezogonowego z rodziny mantellowatych.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Boehmantis microtympanum zalicza się do rodziny mantellowatych, a w jej obrębie do podrodziny Mantellinae[2].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Płaz mierzy od 6,0 do 8,0 cm[1].
Zwierzę ubariowne jest oliwkowozielonkawo do brązów. Ten pierwszy typ spotyka się szczególnie u młodych osobników. Zabarwienie nie jest jednolite, lecz pokryte niewyraźnymi plamkami barwy jaśniejszej bądź ciemniejszej od podłoża. Ciemne plamki pokrywają także spodnią stronę ciała płaza, jaśniejszą od grzbietowej, w obrębie gardła i klatki piersiowej. Skóra pokrywająca grzbiet zwierzęcia odznacza się gładkością[1].
Błona bębenkowa jest widoczna, ale niezbyt duża. Jej średnica stanowi ćwierć średnicy oka. Może to świadczyć o tym, że gatunek, żyjących wśród głośnych strumieni, nie nawołuje[1].
Kończyna przednia nie wytwarza błony pławnej. Gruczoły udowe samców nie występują. Staw skokowy sięga nozdrzy. Stopa objęta jest kopmletną błoną pławną. Opuszki wieńczące palce obu par kończyn są powiększone[1].
Vences i Glaw zwracają uwagę na podobieństwo tego płaza do Mantidactylus grandidieri, Mantidactylus guttulatus (B. microtympanum ma lepiej wyrażone opuszki palców), Spinomantis microtis, Mantidactylus lugubris (dotyczy to młodszych przedstawicieli opisywanego tu gatunku)[1].
Cykl życiowy[edytuj | edytuj kod]
Zwierzę prowadzi rozród w kamienistych strumieniach o wartkim nurcie[2]. Jego aktywność przypada na czas nocny. Widuje się wtedy tego płaza usadowionego na kamieniu. Niekiedy też obserwowano skaczące z kamieni osobniki porą popołudniową[1].
Nauka nie zna jaj ani kijanek tego gatunku. Natomiast w okolicy Nahampoana obserwowano osobniki młodociane. Było to w styczniu. Żabki mierzyły 1,6 cm (odległość od czubka pysku do ujścia kloaki). Ich błona bębenkowa była już dostrzegalna, choć cechowała się bardzo małą wielkością[1]
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Gatunek jest endemitem spotykanym tylko na Madagaskarze. jego zasięg występowania jest niewielki, onbejmuje tylko tereny położone na południowym wschodzie wyspy. Leżą one pomiędzy Midongy-Sud i Andohahela[2]. Vences i Glaw wymieniają następujące miejsca: Ambana, Andohahela, Bekazaha, Chaines Anosyennes, Isaka-Ivondro, Manantantely, Nahampoana, Soavala; w sumie zbiera się to na mniej niż 5 odrębnych lokalizacji. Obszar ten ni sięga nawet 500 km²[1].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Zwierzę bytuje na wysokościach od 50 do 1.000 m nad poziomem morza[2].
Siedlisko (biologia tego płaza stanowią lasy, zarówno dziewicze, jak i wtórne, zdegradowane na skutek działań ludzkich. IUCN wspomina jednak o napotkaniu osobnika na tereni otwartym, w okolicy reliktowqego lasu[2]. Zwierzę zamieszkuje wartkie, głośne, kamieniste strumienie wraz z M. lugubris[1].
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
IUCN uważa gatunek za lokalnie pospolity. Zauważa jednak, że w pewnych okolicach nieopodal Fort Dauphin płaz wyginął. W efekcie całkowita liczebność gatunku ulega spadkowi[2].
IUCN wymmienia liczne zagrożenia negatywnie wpływające na gatunek. Podaje rozwój rolnictwa, pozysk drewna i węgla drzewnego, wypas zwierząt godpodarskich, osadnictwo ludzkie, rozprzestrzenienie się inwazyjnych eukaliptusów. Z kolei odłów w celach kulinarnych organizacja uznaje za jedynie lokalne zagrożenie[2]. AmphobiaWeb piórem Vencesa i Glawa wspomina o deforestacji związanej z fragmentacją środowiska, podaje też prócz wyżej wymienionych zbiór jako zwierząt domowych oraz urbanizację[1].
Bezogonowy zamieszkuje tereny chronione, jak Parki Narodowe Andohahela i Midongy-du-Sud[2].