Boeing X-37

	Boeing X-37B
	; Egzemplarz OTV-1 po wylądowaniu (2010)
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing
Typ	bezzałogowy wahadłowiec kosmiczny
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	0
	Historia
Data oblotu	22.04.2010 – 3.12.2010
Egzemplarze	2
	Dane techniczne
	Wymiary
Rozpiętość	4,5 m
Długość	8,9 m
Wysokość	2,9 m
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	NASA/DARPA (X-37A), USAF (X-37B)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grafika wahadłowca X-37B (1999)

Boeing X-37 – amerykański bezzałogowy wahadłowiec kosmiczny, służący do testowania technologii kosmicznych. Został wykonany w dwóch egzemplarzach: OTV-1 (Orbital Test Vehicle 1) i OTV-2. X-37B wynoszony jest na orbitę rakietą nośną Atlas V. Wykorzystywany przez siły powietrzne USA. Pierwszy lot orbitalny przeprowadzono w 2010 roku (OTV-1).

Pierwowzorem wahadłowca X-37B był model X-37A. Był on wykorzystany do przeprowadzenia testów lotów ślizgowych w latach 2005 i 2006^[1].

Prototyp został wyprodukowany przez firmę Boeing. Przeznaczeniem X-37B jest wykonanie testów kontroli pod kątem nawigacji i systemu ochrony termicznej powłoki statku w czasie, gdy pojazd będzie przechodził przez atmosferę Ziemi oraz całkowicie automatycznego lądowania promu na Ziemi.

Początkowo, w latach 1999-2004 projekt był rozwijany przez NASA jako model NASA X-37. Przewidziano budowę dwóch statków: ALTV (Approach and Landing Test Vehicle) i OV (Orbital Vehicle). Pierwszy służył do testów w powietrzu, drugiego nie wykonano. W 2004 r. program został przekazany do Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA), która kontynuowała prace z testami ALTV. Natomiast niezrealizowany projekt orbitera stał się punktem wyjścia do projektu modelu X-37B, który był realizowany od 2006 r. przez siły powietrzne Stanów Zjednoczonych^[2].

Spis treści

1 Parametry techniczne
2 Przeprowadzone loty
3 Galerie
- 3.1 Lot OTV-1
- 3.2 Lot OTV-2
4 Zobacz też
5 Przypisy
6 Linki zewnętrzne

Parametry techniczne[edytuj | edytuj kod]

Masa startowa: 4,99 t
Długość: 8,9 m
Wysokość: 2,9 m
Rozpiętość skrzydeł: 4,5 m
Silnik: 1 × Rocketdyne AR2-3, napędzany hydrazyną, ciąg 29.3 kN
Zasilanie: ogniwa słoneczne z arsenku galu i akumulatory litowo-jonowe
Ładownia: 2,1 × 1,2 m
Dostępna orbita: niska orbita okołoziemska (LEO)
Prędkość na orbicie: 28 044 km/godz.
Czas przebywania na orbicie: do 270 dni (z możliwością przedłużenia lotu)^[3]

Przeprowadzone loty[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy wyniesiono na orbitę okołoziemską pojazd oznaczony jako OTV-1, start odbył się 22 kwietnia 2010 r.^[4], powrót na Ziemię 3 grudnia 2010 r.^[3]

Drugi pojazd oznaczony jako OTV-2^[5] wystartował 5 marca 2011 r. i wylądował 16 czerwca 2012 r.^[6], ustanawiając ówczesny rekord długotrwałości lotu samolotu kosmicznego.

Trzeci lot rozpoczął się 11 grudnia 2012, a zakończył 17 października 2014 pomyślnym lądowaniem w Vandenberg Air Force Base, bijąc w ten sposób rekord długości trwania lotu samolotu kosmicznego. ^[7] ^[8]^[9]