Bogusław Wiłkomirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogusław Wiłkomirski
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1949
Łódź

Zawód, zajęcie

biochemik

Tytuł naukowy

profesor nauk biologicznych

Edukacja

XXXVII LO w Warszawie

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

UW, Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Bogusław Andrzej Wiłkomirski (ur. 10 marca 1949 w Łodzi[1]) – polski biochemik, profesor nauk biologicznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent XXXVII Liceum Ogólnokształcącego im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie (1966)[1]. W 1971 ukończył studia z zakresu chemii na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Doktoryzował się w 1977 na Wydziale Biologii UW na podstawie rozprawy zatytułowanej Biosynteza estrów alkoholi trójterpenowych w kwiatach Calendula officinalis. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1987 w oparciu o pracę Struktura, rozmieszczenie subkomórkowe i biosynteza pięciocyklicznych trioli triterpenowych w kwiatach Calendula officinalis[1]. Tytuł naukowy profesora nauk biologicznych otrzymał 1 stycznia 2001. Specjalizuje się w biogeochemii i ekotoksykologii[3].

Od 1971 związany był z Uniwersytetem Warszawskim, na którym w 2008 objął stanowisko profesora zwyczajnego[2]. Pracował w Instytucie Biochemii UW, będąc w latach 80. jego wicedyrektorem. W 1988 przeszedł do Instytutu Botaniki, którego dyrektorem był w latach 2002–2005 i 2008–2009[1]. Ponadto w latach 1990–1996 i w kadencji 2005–2008 był prodziekanem Wydziału Biologii UW[1][4]. W 2009 został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym Jana Kochanowskiego w Kielcach, przekształconym w 2011 w Uniwersytet Jana Kochanowskiego. Na UJK dołączył do Samodzielnego Zakładu Ochrony i Kształtowania Środowiska na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym[2]. Po jego przekształceniu w katedrę, objął w 2012 kierownictwo Zakładu Biogeochemii Ekosystemów Lądowych[5].

Autor lub współautor ponad 125 prac, w tym podręczników do chemii dla szkół podstawowych i średnich. W latach 1994–2009 wypromował czterech doktorów[3]. W 1994 został rzeczoznawczą merytorycznym Ministerstwa Edukacji Narodowej[1]. Odbył staże naukowe w Instytucie Chemii Organicznej Mołdawskiej Akademii Nauk (1973–1974) i Instytucie Biochemii Uniwersytetu w Liverpoolu (1979)[6]. Członek m.in. Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego[2], Phytochemical Society of North America (1998–2001), Phytochemical Society of Europe, International Society for Environmental Biogeochemistry, International Advisory Committee i Związku Literatów Polskich[5].

W młodości uprawiał judo (3 dan; uzyskał uprawnienia sędziego tej dyscypliny), szermierkę i taternictwo. Był prezesem klubu AZS Uniwersytet Warszawski i Warszawsko-Mazowieckiego Związku Judo oraz sekretarzem zarządu Polskiego Związku Judo. Jego synem jest judoka Krzysztof Wiłkomirski, medalista mistrzostw świata i olimpijczyk. Wspólnie opublikowali książkę pt. Judo, nie tylko dla dzieci (2016)[7].

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2005)[8] i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2007). W 1988 podjął współpracę z Narodowym Uniwersytetem Uzbekistanu, na którym koordynował grant europejski (2006–2007). W 2011 uzbecka uczelnia uhonorowała go tytułem doktora honoris causa[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Renata Fandrejewska: Wiłkomirski Bogusław. up.krakow.pl. [dostęp 2018-04-10].
  2. a b c d Prof. zw. dr hab. Bogusław Wiłkomirski. ujk.edu.pl. [dostęp 2018-04-10].
  3. a b Prof. dr hab. Bogusław Andrzej Wiłkomirski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-04-10].[martwy link]
  4. Dziekani i prodziekani. biol.uw.edu.pl. [dostęp 2018-04-10].
  5. a b c Krzysztof Pikoń, Agnieszka Sokołowska: Złota księga nauk przyrodniczych 2017. Wyd. 2. Gliwice: Wydawnictwo Helion, 2017, s. 504–505. ISBN 978-83-942601-7-0.
  6. Prof. dr hab. Bogusław Wiłkomirski. cent3.uw.edu.pl. [dostęp 2018-04-10].
  7. „Judo, nie tylko dla dzieci”. dodzieci.pl. [dostęp 2018-04-10].
  8. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 września 2005 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 78, poz. 1105).