Przejdź do zawartości

Bogusław Wolniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogusław Ryszard Wolniak
Bolesław Wnuk
Mięta, Powoli
major major
Data i miejsce urodzenia

9 marca 1907
Warszawa

Data i miejsce śmierci

31 marca 1986
Gliwice

Przebieg służby
Lata służby

1929–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

Pułk Radiotelegraficzny,
4 Dywizja Piechoty (WP we Francji),
1 Brygada Strzelców (PSZ),
I Korpus Polski (PSZ),
Oddział V Łączności KG AK,
Dowództwo Wojsk Łączności KG AK.

Stanowiska

dowódca kompanii, kierownik stacji namiarowo-podsłuchowej, adiutant pułku, dowódca szkoły podoficerskiej, zastępca dowódcy łączności dywizyjnej, zastępca dowódcy łączności brygady,

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
powstanie warszawskie,
działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Późniejsza praca

radiotelegrafista, technik budowlany, kosztorysant

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941, czterokrotnie)
Pomnik upamiętniający operację Most III we wsi Zabawa

Bogusław Ryszard Wolniak vel Bolesław Wnuk ps. „Mięta”, „Powoli” (ur. 9 marca 1907 w Warszawie, zm. 31 marca 1986 w Gliwicach) – major łączności Wojska Polskiego, dowódca kompanii szkolnej oraz instruktor ośrodka wyszkolenia Cichociemnych łącznościowców, dowódca ośrodka radiowego w ośrodku wyszkolenia cichociemnych (Baza nr 10) w Ostuni (Włochy), uczestnik powstania warszawskiego, cichociemny. Znajomość języków: angielski[1]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 0090, Bojowy Znak Spadochronowy nr 2087[2][3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po 6 latach nauki (1916–1922) w państwowym gimnazjum w Zawierciu przeniósł się do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie, gdzie w 1926 zdał egzamin dojrzałości. Od czerwca 1926 słuchacz Szkoły Podchorążych Saperów (Inżynierii), po jej ukończeniu w 1929 awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 15 sierpnia 1929. Od 1 października 1929 przydzielony do Pułku Radiotelegraficznego, m.in. jako dowódca 1 kompanii 2 batalionu. Awansowany na stopień porucznika 1 stycznia 1932, na stopień kapitana 19 marca 1937[3].

Od czerwca 1937 roku dowódca stacji namiarowo-podsłuchowej nr 3 w Krakowie podlegającej Oddziałowi II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od września 1938 przydzielony do Oddziału II (wywiad) Grupy Operacyjnej „Zaolzie” gen. dyw. Władysława Bortnowskiego. Od listopada 1938 ponownie dowódca stacji namiarowo – podsłuchowej nr 3 w Krakowie. Od grudnia 1938 dowódcą kompanii 1 Batalionu Telegraficznym w Zegrzu, od marca 1939 adiutant Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie i dowódca szkoły podoficerskiej. Od 24 sierpnia 1939 dowódca stacji radiotelegraficznej nr 5 w Starogardzie Gdańskim[3].

W kampanii wrześniowej 1939 wraz ze stacją na szlaku Starogard GdańskiAleksandrów KujawskiWarszawaSiedlceBrześćMałorytaKowelŁuckKrzemieniecTarnopolHorodenkaKołomyjaKosów. 19 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, do 30 listopada internowany w Tulca, następnie w Casimcea (Rumunia).

Przez Ateny (Grecja) statkiem „Warszawa” 28 stycznia dotarł do Marsylii (Francja), początkowo w obozie w Carpiagne. Od 1 marca do 1 maja 1940 uczestnik kursu łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Wersalu, następnie służył na stanowisku zastępcy dowódcy łączności dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Parthenay. Po upadku Francji ewakuowany 21 czerwca z St. Jean de Luz, 24 czerwca 1940 dotarł do Plymouth (Wielka Brytania), wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem brytyjskim. Służył jako zastępca dowódcy łączności 1 Brygady Strzelców, w Crawford[3].

Wraz z ppłk. łączn. Wiktorem Bernackim w latach 1941–1942 współorganizator, zastępca komendanta oraz dowódca kompanii szkolnej, instruktor szkolenia w ośrodku wyszkoleniowym szkolącym kandydatów na cichociemnych ze specjalnością w łączności, zlokalizowanym w rybackiej wiosce Anstruther nad zatoką Firth of Forth (hrabstwo Fife, Szkocja, Wielka Brytania), przy 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Od 14 kwietnia 1942 w sztabie I Korpusu Polskiego, następnie w centrum radiowym Sztabu Naczelnego Wodza[3].

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji i łączności radiowej na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. na kursie łączności (Centrum Wyszkolenia Łączności, Wersal), unitarnym dla oficerów starszych (Linlathen), dywersyjno – strzeleckim (STS 25, Garramour), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), spadochronowym (STS 51, Ringway), odprawowym (Ośrodek Wyszkolenia nr 10, Ostuni). Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 22 kwietnia 1942 w Londynie. Od 11 lipca 1942 instruktor Ośrodka Wyszkoleniowego Sekcji Dyspozycyjnej Oddziału Specjalnego Sztabu Naczelnego Wodza w Polmont. Od listopada 1943 do lipca 1944 dowódca ośrodka radiowego Bazy nr 10 w Ostuni (Włochy). Awansowany na stopień majora, ze starszeństwem od 1 marca 1944[3].

Przerzucony do Polski w nocy 25/26 lipca 1944 w sezonie operacyjnym „Riposta”, w operacji lotniczej „Wildhorn III” (Most III), samolotem Dakota KG-477 „V” (267 Dywizjon RAF), który lądował na polowym lądowisku „Motyl” w pobliżu wsi Wał-Ruda i Jadowniki Mokre, ok. 18 km. od Tarnowa. Razem z nim zostali przerzuceni: kpt. dypl. Kazimierz Bilski ps. Rum, por. Zdzisław Jeziorański ps. Zych, ppor. Leszek Starzyński ps. Malewa. Z Polski samolotem odlecieli: Tomasz Arciszewski ps. Stanisław, Józef Retinger, por. Jerzy Chmielewski ps. Rafał, por. Tadeusz Chciuk ps. Celt, ppor. Czesław Miciński. Głównym celem operacji było przerzucenie na Zachód z okupowanej Polski zdobytych przez wywiad AK informacji oraz części rakiety V2 (A-4)[4].

Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych przydzielony do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. W powstaniu warszawskim był w II rzucie Komendy Głównej, w Dowództwie Wojsk Łączności w Śródmieściu. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu VII A Woldenberg, 30 stycznia 1945 roku uwolniony przez wojska radzieckie.

Wrócił do Polski i kontynuował działalność konspiracyjną. Od lutego do czerwca 1945 szef łączności technicznej Komendy Głównej Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj w Warszawie. 23 czerwca 1945 aresztowany przez UB, zwolniony 6 października tego roku na mocy amnestii.

Podjął pracę jako radiotelegrafista w ambasadzie brytyjskiej, a od stycznia 1947 pracował w redakcji tygodnika „Głos Anglii” w Krakowie. Od maja 1949 pracował jako technik budowlany i kosztorysowy w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Bielsku. Od marca 1950 pracował jako specjalista kosztorysowy w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnie Kominowe w Gliwicach. W 1972 roku przeszedł na emeryturę[3].

Zmarł 31 marca 1986 w Gliwicach, pochowany na Cmentarzu Lipowym – sektor F7, rząd 3, grób 13[5].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku
  • porucznik – 1 stycznia 1932 roku
  • kapitan – 19 marca 1937 roku
  • major – ze starszeństwem z dniem 1 marca 1944 roku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie rodzinne

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wawrzyńca, elektrotechnika, i Aleksandry z domu Radziszewskiej. Był dwukrotnie żonaty: w 1932 roku ożenił się z Janiną Kiecolt, z którą nie miał dzieci. W 1948 roku ożenił się z Krystyną Prewysz-Kwinto (ur. w 1922 roku), z którą miał 3 dzieci: Krzysztofa (ur. w 1948 roku), Barbarę (ur. w 1950 roku) i Joannę (ur. w 1951 roku).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cichociemni - rekrutacja [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-01-27] (pol.).
  2. Cichociemni - nazwa, przysięga, znak [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-01-27] (pol.).
  3. a b c d e f g Teka personalna, 1941–1974, s. 3-42 (pol.), w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0317.
  4. Kajetan Bieniecki, Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Kraków: Arcana, 1994, s. 207-212, ISBN 83-86225-10-6 (pol.).
  5. Pamięć [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-01-28] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]