Bogusław VIII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogusław VIII
Ilustracja
Bogusław VIII na obrazie z 1598 r.
książę stargardzki
Okres

od 1377
do 1402

Poprzednik

wyodrębnione z Księstwa Słupskiego

Następca

on sam, Barnim V

książę słupski
Okres

od 1395
do 1402

Poprzednik

Warcisław VII

Następca

Barnim V

książę stargardzki
Okres

od 1402
do 1418

Poprzednik

on sam, Barnim V

Następca

Bogusław IX

książę słupski
Okres

od 1403
do 11 lutego 1418

Poprzednik

Barnim V

Następca

Bogusław IX

Dane biograficzne
Dynastia

Gryfici

Data urodzenia

w okr. 13631364, najp. 1368

Data śmierci

11 lutego 1418

Ojciec

Bogusław V

Matka

Adelajda Welf

Żona

Zofia holsztyńska

Dzieci

Bogusław IX, Adelajda,
Ingeborga, NN (syn, synowie?), NN (córka), Anna

Bogusław VIII zwany Magnusem (ur. w okr. 13631364, najp. 1368, zm. 11 lutego 1418[1]) – książę stargardzki i słupski, syn Bogusława V, księcia pomorskiego, i Adelajdy Welf.

Życie i panowanie[edytuj | edytuj kod]

Syn Bogusława V i Adelajdy, księżniczki brunszwickiej. Młodszy brat przyrodni Kaźka słupskiego. Od 1377 książę stargardzki, wraz z bratem Barnimem V. Po śmierci starszego brata Warcisława VII w 1395 - książę słupski. Tamże rządził do 1402, kiedy w wyniku podziału księstwa otrzymał dzielnicę stargardzką. Po śmierci brata w 1403 ponownie objął rządy w Słupsku[2].

Na początku 1386 został wybrany biskupem kamieńskim, ale ustąpił wobec nominata papieskiego, biorąc ziemie biskupstwa i kapituły w zarząd administracyjny dóbr. Było to spowodowane brakiem wszystkich święceń kapłańskich, które zaważyły nad dalszym pełnieniem przez niego funkcji biskupa. Zarządzając dobrami kościelnymi, dopuścił się wielu nadużyć i aż do śmierci znajdował się pod klątwą biskupa (22 czerwca 1418). W latach 90. XV w. porzucił stan duchowny i ożenił się z Zofią holsztyńską[2].

W 1386 wraz z bratem Warcisławem VII zawarł sojusz z Krzyżakami, licząc, że z jego pomocą uda mu się zdobyć ziemie pozostałe po Kaźku słupskim. W 1390 przeszedł już jednak na stronę Korony Królestwa Polskiego. W 1392 dzierżawił Bydgoszcz, a w 1395 został sprzymierzeńcem Władysława Jagiełły[3], gdzie osiem lat później został jego dworzaninem, zobowiązując się wspierać go zbrojnie przeciwko Krzyżakom (układ z 1403). Próbował wówczas bezskutecznie skierować handel bałtycki Polski - przez swój port w Darłowie[4][5].

W 1409 ponownie sprzymierzył się z Krzyżakami, by ich porzucić w 1410. Posiłkował Polaków i Litwinów w czasie bitwy pod Grunwaldem, a 29 sierpnia 1410 pod Malborkiem złożył Jagielle hołd lenny, w którego wyniku otrzymał Lębork i Bytów (Ziemia lęborsko-bytowska) oraz Człuchów, Biały Bór, Debrzno, Świdwin i Czarne. Poręczył za księcia szczecińskiego Kazimierza V i wyjednał zwolnienie go z polskiej niewoli - był to jedyny w historii dynastii Gryfitów przypadek, by dwaj jej członkowie walczyli w wojnie po przeciwnych stronach[4][5].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Z małżeństwa z Zofią holsztyńską[1], córką Henryka Żelaznego, hrabiego Holsztynu i Ingeborgi, córki Albrechta I meklemburskiego zostawił liczne potomstwo:

Genealogia[edytuj | edytuj kod]

Warcisław IV
ur. w okr. 11–27 V 1291
zm. w okr. 31 VII–1 VIII 1326
Elżbieta
ur. w okr. 1300–1304
zm. w okr. II–III 1355
lub przed 2 II 1356
Ernest I
ur. w okr. 1297–1305
zm. 1361
Adelajda Everstein–Polle
ur. przed 1325
zm. w okr. 29 IX 1373–1376
         
     
  Bogusław V
ur. w okr. 1317–1318
 zm. w okr. 3 II–24 IV 1374
Adelajda Welf
ur. ok. 1341
zm. być może 5 II 1407
     
   
Zofia holsztyńska
ur. po 1360, najwcz. ok. 1370
zm. 24 IX 1448
OO   ok. 1398
Bogusław VIII
(ur. w okr. 1363–1364, najp. 1368,
zm. 11 II 1418)
                   
                   
                 
Bogusław IX
ur. najp. 1405
zm. 7 XII 1446

Adelajda
ur. najp. 1410
zm. 1447
Ingeborga
ur. w okr. 1413–1414,
zm. przed 27 III 1452
NN (syn, synowie?) NN, córka
ur. w okr. 1414–1418
zm. ?
   
Anna
ur. najp. 1418
zm. w okr. 1484–1488

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Bogusław VIII zmarł 11 lutego 1418. Według nowożytnej tradycji jego ciało zostało pochowane w nieoznaczonej ziemi, z uwagi na klątwę i wyklęcie. Według części badaczy został pochowany zapewne w katedrze kamieńskiej (M. Klemptzen, W, Jobst, A. Hiltebrand, L. Klücken, M. Wehrmann)[7], gdzie w rocznicę jego śmierci miano odprawiać mszę za darowany dwór kapitule kamieńskiej[8]. Istnieją również przesłanki o pochowaniu księcia w Darłowie po tym, jak tamtejsi kartuzi mieli wykraść jego ciało i złożyć na swojej ziemi[4][8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 325-328.
  2. a b E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 325-326.
  3. B. Wachowiak (pod red.), Źródła do kaszubsko-polskich aspektów Pomorza Zachodniego do roku 1945, T. I, [w:] Z. Szultka (wyd.), Pomorze Zachodnie pod rządami książąt plemiennych i władców z dynastii Gryfitów, s. 123.
  4. a b c K. Kozłowski, J. Podralski, Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, s. 73.
  5. a b J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 114.
  6. E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 337-346.
  7. E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, przyp. 70, s. 326.
  8. a b J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 115.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródła[edytuj | edytuj kod]

  • Wachowiak B. (pod red.), Źródła do kaszubsko-polskich aspektów Pomorza Zachodniego do roku 1945, T. I [w:] Pomorze Zachodnie pod rządami książąt plemiennych i władców z dynastii Gryfitów: (990-1121-1637-1648/1653), Szultka Z. (wyd.), Polska Akademia Nauk, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, Wydawnictwo Poznańskie, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Poznań – Gdańsk 2006, ISBN 83-7177-459-1.

Opracowania[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa (opracowania)[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa (online)[edytuj | edytuj kod]