Boimka dwurzędowa
| |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | |||
| Klasa | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
boimka dwurzędowa | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Oreochloa disticha (Wulfen) Link Hort. Berol. 1: 44 1827[3] | |||
| Synonimy | |||
| |||
Boimka dwurzędowa[4] (Oreochloa disticha (Wulfen) Link) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wiechlinowatych. Występuje w Alpach i Karpatach. Jest to endemit europejski. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach i jest tutaj rośliną pospolitą[5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Roślina tworząca gęste, niewysokie kępy[5].
- Łodyga
- Gładkie (tylko pod samym kwiatostanem jest szorstkie) i bardzo cienkie źdźbło o wysokości 10-30 cm. Jest w ogóle nieulistnione[6].
- Liście
- Wyrastają wyłącznie z korzeni, tworząc przy ziemi gęstą kępę. Są około dwa razy krótsze od źdźbła, wąskie i szydlasto zakończone. Mają sinozielony kolor i ich blaszka liściowa jest zwinięta, a nasady okryte są obumarłymi liśćmi. Są silnie zrośnięte z korzeniami, tak, że kępa jest trudna do wyrwania[5].
- Kwiaty
- Zebrane są w kłosopodobne kwiatostany na szczycie łodyg. Nie są to jednak kłosy, lecz silnie zbite wiechy. Tworzą na osi źdźbła dwa rzędy (stąd nazwa gatunkowa rośliny). Kłoski w każdym z rzędów leżą na jednej płaszczyźnie i skierowane są w jedną stronę, na zewnątrz źdźbła. Kłoski składają się z 3-4 kwiatów osłoniętych dwoma plewami. Kwiaty składają się z jednego słupka, trzech pręcików i dwóch plew. Słupki mają nitkowato-piórkowate znamiona. Kwiaty nie zakwitają równocześnie, lecz stopniowo. Kłoski wybarwione są pasiasto na kolor zielony i fioletowoszary[6][5].
- Owoc
- Ziarniak[6].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
- Rozwój: Bylina. Kwitnie od lipca do sierpnia, wydając podczas kwitnienia delikatny zapach. Jest wiatropylna. Ziarniaki dojrzewają we wrześniu[5].
- Siedlisko: Roślina typowo górska, oreofit. W Tatrach występuje powyżej górnego regla, w piętrze kosówki, piętrze hal i turni, aż po szczyt Gerlachu. Głównie na podłożu granitowym. Wraz z sitem skuciną tworzy wysokogórski zespół muraw. To właśnie te rośliny, często przebarwiające się na czerwono nadają Czerwonym Wierchom kolor. Boimka jest bardzo wytrzymała na mróz i wiatr, nawet w warunkach bezśnieżnych wytrzymuje silne mrozy. Jest też wytrzymała na suszę, gromadząc rosę nocną w gęstych kępkach liści[5].
- Fitosocjologia: W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Juncetea trifidi[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-01-21] (ang.).
- ↑ a b Oreochloa disticha. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
- ↑ a b c d e f Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie (Atlasy botaniczne). Irena Zaborowska (ilustr.). Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4.
- ↑ a b c Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Identyfikatory zewnętrzne (takson):