50°46′24″N 16°29′56″E/50,773333 16,498889Bojanice (województwo dolnośląskie)
| ||
 Kościół Matki Bożej Częstochowskiej w Bojanicach | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | dolnośląskie | |
| Powiat | świdnicki | |
| Gmina | Świdnica | |
| Wysokość | 260-300[1] m n.p.m. | |
| Liczba ludności (XII 2014) | 485[2] | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 74 | |
| Kod pocztowy | 58-100 | |
| Tablice rejestracyjne | DSW | |
| SIMC | 0855983 | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Świdnica   Bojanice | ||
Położenie na mapie Polski  Bojanice | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Bojanice | ||
Położenie na mapie powiatu świdnickiego  Bojanice | ||
| 50°46′24″N 16°29′56″E/50,773333 16,498889
| ||
Bojanice (niem. Ludwigsdorf[3]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Świdnica.
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Bojanice to wieś łańcuchowa o długości około 2 km leżąca na granicy Gór Sowich, Równiny Świdnickiej i Kotliny Dzierżoniowskiej, na wysokości około 260-300 m n.p.m.[1]
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1945-1954 siedziba gminy Bojanice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś po raz pierwszy pojawiła się w źródłach w 1305[4], natomiast miejscowy kościół po raz pierwszy wzmiankowany jest w 1370[5]. Bojanice prawdopodobnie od początku swego istnienia wchodziły w skład posiadłości rodu von Betschau. W początkach XVI wieku jej właścicielami stali się przedstawiciele rodziny Seidlitzów. W roku 1599 została zakupiona przez Heinricha von Peterswalde[6]. Wśród kolejnych właścicieli Bojanic znaleźć można von Rothkirchów, von Kottulinskich czy von Tschimhausów. W roku 1740 w posiadanie wsi wszedł baron austriacki Johann Christoph von Seherr-Thoss. Jego potomkowie w roku 1845 sprzedali Bojanice rodzinie von Webski. Kupcy ci, po pewnym czasie uszlachceni, pozostali właścicielami wioski aż do roku 1945[7]. Po 1945 roku Bojanice pozostały wsią rolniczą o ustabilizowanej sytuacji demograficznej[1]. W 1988 roku było tu 39 gospodarstw rolnych i duży PGR wykorzystujący duże zabudowania podworskie[1].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[8]:
- grodzisko średniowieczne - numer rejestru 101/Arch z 1965-02-11 (stanowisko 1)
- kościół filialny pw. Matki Bożej Częstochowskiej, z 1524 r., początki XVIII w.
- aleja jednorzędowa, do kościoła, z pierwszej połowy XIX w.
- aleja lipowa jednorzędowa, wokół kościoła, z przełomu XVIII/XIX w.
- aleja lipowa wielorzędowa, wzdłuż drogi na cmentarz, z początku XX w.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-BiS, 1994, s. 57. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ Gmina Świdnica w cyfrach i na mapie (wykaz miejscowości i liczby mieszkańców wg stanu na 31.12.2014 r.). Gmina.swidnica.pl. [dostęp 3 października 2015].
- ↑ Bojanice (gmina Świdnica). Swidnica.pl. [dostęp 3 października 2015].
- ↑ Bojanice - kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej (poewangelicki). W: Sobiesław Nowotny: Ocalić od zapomnienia. Kościoły wiejskie gminy Świdnica do 1945 r.. Elżbieta Smolarz (red.). Świdnica: Wydawnictwo Maria, 2010, s. 29. ISBN 978-83-62337-05-7.
- ↑ Bojanice - kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej (poewangelicki). W: Sobiesław Nowotny: Ocalić od zapomnienia. Kościoły wiejskie gminy Świdnica do 1945 r.. Elżbieta Smolarz (red.). Świdnica: Wydawnictwo Maria, 2010, s. 30. ISBN 978-83-62337-05-7.
- ↑ Gmina Świdnica - rys historyczny. Gmina.swidnica.pl. [dostęp 3 października 2015].
- ↑ Tomasz Niesiecki. Leksykon wsi powiatu świdnickiego (4) Bojanice. „Wiadomości Świdnickie”, s. 15. Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego. ISSN 1232-4892.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 165. [dostęp 12.10.2012].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.
