Bolesław Andrzej Ostrowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Andrzej Ostrowski
Ilustracja
Bolesław Ostrowski (1934)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

30 września 1891
Warszawa

Data i miejsce śmierci

15 marca 1964
Martinez

Przebieg służby
Lata służby

19101947

Siły zbrojne

 US Marine Corps
Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Brygada KOP „Podole”
36 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca brygady
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Wazów (Szwecja)
Odznaka „Za wierną służbę”

Bolesław Andrzej Ostrowski (ur. 30 września 1891 w Warszawie, zm. 15 marca 1964 w Martinez, w Argentynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był uczniem gimnazjum w Chełmnie. W latach 1906–1907 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej[1]. W 1907 wyjechał do USA[1]. W latach 1910–1914 służył w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych[1].

W marcu 1915 powrócił do Polski i wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 2 i 4 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917 po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i kolejno: w Havelbergu, Rastatt i Werl[1]. Zwolniony z internowania w 1918 powrócił do kraju[1].

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowódca kompanii w Grupie Operacyjnej mjr. Wieczorkiewicza w walkach przeciw Ukraińcom[1]. Styczeń – luty 1919 w Milicji Ludowej w Kaliszu, luty – listopad 1919 dowódca 8 Batalionu Strzeleckiego. Major piechoty z 1 czerwca 1919. Listopad 1919 – lipiec 1920 komendant Tajnej Organizacji Wojskowej na Śląsku Cieszyńskim[1]. Lipiec 1920 – marzec 1921 dowódca batalionu zapasowego 4 pułku strzelców podhalańskich, marzec 1921 – grudzień 1924 dowódca batalionu sztabowego 4 pspodh. W grudniu 1924 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy I batalionu[2]. 11 marca 1926 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[3]. W lutym 1927 roku został zastępcą dowódcy 71 pułku piechoty[1]. Od października 1927 do września 1931 był szefem wydziału i zastępcą szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4][5]. Z dniem 15 września 1931 został wyznaczony na dowódcę 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach[1]. Pułkownik z 1 stycznia 1934 roku. 1 lutego 1937 roku został mianowany dowódcą pułku KOP „Zdołbunów”[6]. W maju 1938 roku przejął od pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego dowództwo Brygady KOP „Podole” w Czortkowie.

Międzynarodowe zawody strzeleckie i łucznicze we Lwowie; sierpień 1931. Komitet organizacyjny – ppłk Bolesław Ostrowski 1. z lewej.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie wilejskim[7].

Od sierpnia do 17 września 1939 roku dowódca 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej), walczącej z Niemcami w składzie Armii „Prusy”. Przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód. Lipiec – wrzesień 1940 dowódca Oddziału Szkolnego Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie, wrzesień 1940 – czerwiec 1942 zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, czerwiec 1942 – luty 1943 oficer łącznikowy w Jerozolimie, luty 1943 – luty 1944 w Dowództwie Rejonowym Etapów w Palestynie, luty 1944 – kwiecień 1945 dowódca Jednostek Terytorialnych na Bliskim Wschodzie, kwiecień 1945 – kwiecień 1947 oficer łącznikowy 2 Korpusu Polskiego i komendant miasta Rzym. W kwietniu 1946 roku podlegały mu następujące pododdziały i instytucje wojskowe: Zespół Nr 1 Dobrobytu Żołnierza, Ośrodek Wojskowy Rzym-Cecchignola, Ośrodek Akademicki Rzym, pluton PSK Rzym i pluton żandarmerii Rzym[8].

Po demobilizacji wyjechał i osiadł w Argentynie, gdzie zmarł.

W 1960 roku w Londynie opublikował wspomnienia „Z bojowca na dowódcę pułku. W czterdziestolecie 4 pułku piechoty Legionów 1915–1955”.

23 stycznia 1968 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował go pośmiertnie na generała brygady[9][10].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Kolekcja GiO ↓, s. 4.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 714.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 87.
  4. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 300.
  5. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 233.
  6. Opinie dowódców pułków piechoty za 1936 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 42.
  7. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 146. [dostęp 2015-04-05].
  8. Ostrowski 1946 ↓, s. 74.
  9. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 141.
  10. Dembiński 1969 ↓, s. 1.
  11. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102
  12. M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej, organizacji i administracji wojska”.
  14. M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.
  15. a b c Zbiory NAC on-line, audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2022-06-24].
  16. Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 189.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]