Bolesław Kumor
| ||
| Kraj działania |  Polska
| |
| Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1925 Niskowa | |
| Data i miejsce śmierci | 23 października 2002 Lublin | |
| profesor nauk teologicznych | ||
| Specjalność: historia Kościoła | ||
| Alma Mater | Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie | |
| Doktorat | 1954 KUL | |
| Habilitacja | 1962 KUL | |
| Profesura | 1987 | |
| duchowny, profesor zwyczajny KUL | ||
| Odznaczenia | ||
| Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski | ||
Bolesław Kumor (ur. 1 grudnia 1925 w Szymanowicach-Niskowej pod Nowym Sączem, zm. 23 października 2002 w Lublinie) – polski duchowny katolicki, historyk specjalizujący się w dziejach Kościoła katolickiego w okresie nowożytnym, profesor nauk teologicznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Grzegorza i Kunegundy z Pasiutów. W latach 1931-1938 uczęszczał do szkoły powszechnej im. Stanisława Konarskiego w Nowym Sączu. Następnie rozpoczął edukację w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu. Po wybuchu II wojny i zamknięciu placówki uczył się w Państwowej Szkole Handlowej (1940-1942). Po jej zamknięciu pracował w Fabryce Przetworów Owocowych[1].
Po zakończeniu wojny uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jana Długosza w Nowym Sączu, a potem przeniósł się do Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Tutaj od 1945 do 1947 roku przebywał w Małym Seminarium Duchownym. Egzamin maturalny złożył w 1947 roku. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie studiował filozofię i teologię. W 1952 r. ukończył studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra teologii na podstawie pracy Mikołaj Trąba, pierwszy prymas Polski. W czasie studiów seminaryjnych napisał także rozprawę Jan Ostroróg i reforma Kościoła w XV w. oraz monografię rodzinnej parafii Zarys historyczny parafii Trzetrzewina i wiosek do niej należących[2]. 4 maja 1952 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Jana Stepy[3].
W 1954 r. uzyskał stopień licencjata z teologii moralnej na KUL-u. W tym samym roku obronił na tej uczelni pracę doktorską z historii Kościoła, napisaną pod kierunkiem ks. prof. M. Żywczyńskiego Dzieje polityczno-geograficzne diecezji tarnowskiej (1786-1939). Od 1954 r. współpracował z Komisją Wydawniczą Encyklopedii Katolickiej[4].
Po studiach historycznych w latach 1954-1957 uzyskał magisterium z historii pod kierunkiem J. Kłoczowskiego (Przyczyny i zanik parafii w Małopolsce Południowej). Pięć lat później uzyskał stopień doktora habilitowanego na Wydziale Teologii KUL (zatwierdzony z powodów politycznych dopiero siedem lat później)[4].
W latach 1957-1959 r. był prefektem w tarnowskim seminarium oraz dyrektorem tamtejszego Archiwum Diecezjalnego.
W 1960 r. został zatrudniony na KUL w Ośrodku Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne (gdzie zapoczątkował proces mikrofilmowania archiwaliów kościelnych) oraz przy Katedrze Średniowiecznej Historii Kościoła. Był redaktorem pisma "Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” oraz "Roczników Teologicznych”. W 1966 r. otrzymał stopień naukowy docenta. Od 1967 do 1972 r. kierował Katedrą Kościoła w Starożytności Chrześcijańskiej. W latach 1968-1972 sprawował funkcję prodziekana Wydziału Teologicznego, a w latach 1973-76 i 1982-83 kierownika Instytutu Kościoła. Był także kierownikiem Katedry Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych oraz zastępcą kierownika Zakładu Badań nad Migracją i Duszpasterstwem Polonijnym przy KUL. Jednocześnie w Krakowie sprawował kierownictwo nad Katedrą Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych i Najnowszych na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie[5].
W 1969 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym.
Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskał m.in. Jacek Urban[6] i Stanisław Nabywaniec.
W 1993 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7].
W 1982 r. został szambelanem papieskim, a w 1994 r. prałatem honorowym Jego Świątobliwości.
Był autorem około 650 publikacji, w tym 37 książek. Ustanowił fundację swojego imienia przyznającą nagrodę za najlepsze prace dyplomowe z zakresu historii Kościoła. Prócz tego Fundacja Sądecka każdego roku ogłasza konkurs o Nagrodę im. ks. prof. Bolesława Kumora na "Książkę o Sądecczyźnie” i "Sądeckiego Autora”.
Zmarł w 2002 r. i pochowany został na cmentarzu w Niskowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 99.
- ↑ Ks. Bolesław Kumor (1925–2002), www.kul.pl [dostęp 2021-01-29] (pol.).
- ↑ J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 99.
- ↑ a b J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 100.
- ↑ Ks. Bolesław Kumor (1925–2002), www.kul.pl [dostęp 2021-01-29] (pol.).
- ↑ Krakowska Kapituła Katedralna w latach 1795-1945 w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI).
- ↑ Monitor Polski, poz. 77.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ks. prof. zw. dr hab. Bolesław Kumor, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-02-08].
- Biogram na stronie KUL [dostęp 2015-03-03]
- Publikacja poświęcona ks. prof. Kumorowi
- Absolwenci Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Duchowni diecezji tarnowskiej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Polscy historycy Kościoła katolickiego
- Urodzeni w 1925
- Wykładowcy Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Zmarli w 2002