Bolesław Taborski (poeta)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Taborski
Data i miejsce urodzenia

7 maja 1927
Toruń

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2010
Londyn

Zawód, zajęcie

poeta, teatrolog, tłumacz

Grób Bolesława Taborskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Bolesław Taborski (ur. 7 maja 1927 w Toruniu, zm. 6 grudnia 2010 w Londynie) – polski poeta, teatrolog, tłumacz i krytyk literacki.

Udział w powstaniu warszawskim[edytuj | edytuj kod]

W czasie wybuchu II wojny światowej miał 12 lat. Po raz pierwszy zaangażował się w działania konspiracyjne w Krakowie. Walkę w obronie kraju kontynuował po zamieszkaniu w Warszawie w 1943 roku. Należał wówczas do samokształceniowej grupy katolickiej i wstąpił do pułku „Baszta” Armii Krajowej, w którym działał pod pseudonimem „Juliusz”[1].

Podczas powstania warszawskiego walczył na Mokotowie. Prowadził wówczas dzienniczek, w którym hasłowo zapisywał informacje o wydarzeniach mających miejsce każdego dnia walk. Cały dokument, opatrzony sporządzonym po latach, rozwiniętym opisem, Bolesław Taborski wydał w publikacji „Moje Powstanie wtedy i teraz” (1998). Dzienniczek stanowi pierwszą część publikacji. Na drugą składa się zbiór artykułów, w których poeta porusza tematykę powstańczą[2].

Po zakończeniu powstania warszawskiego, Bolesław Taborski przebywał w obozie przejściowym w Pruszkowie, a następnie znalazł się w Stalagu X B Sandbostel. Przebywał tam do czasu wyzwolenia w 1945 roku i przeniósł się do Lubeki w północnych Niemczech. Tam też ukończył polskie liceum[1].

Życie i działalność kulturalna na emigracji[edytuj | edytuj kod]

Od 1946 na emigracji w Wielkiej Brytanii. Należał do redakcji „Merkuriusza Polskiego”. Członek grupy poetyckiej Kontynenty. W latach 1959 – 1989 był pracownikiem Sekcji Polskiej BBC, prowadził między innymi niedzielny program poświęcony kulturze i sztuce, później zwany „Sztuka nad Tamizą”. Przetłumaczył na angielski dramaty Jana Pawła II: „Hiob”, „Jeremiasz”, „Brat naszego Boga”, „Przed sklepem jubilera”, „Promieniowanie ojcostwa”. Autor książek z dziedziny teatru. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.

Był mężem Haliny Taborskiej. Mieli razem córkę[3].

Bolesław Taborski został pochowany 20 maja 2011 w Panteonie Żołnierzy Armii Krajowej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D18-P04-2)[4].

Główne dzieła[edytuj | edytuj kod]

Zbiory wierszy:

  • Czasy mijania (1957)
  • Ziarna nocy (1958)
  • Przestępując granicę (1962)
  • Lekcja trwająca (1967)
  • Głos milczenia (1969)
  • Wybór wierszy (1973)
  • Sieć Słów (1976)
  • For the Witnesses (1978)
  • Obserwator cieni (1979)
  • Miłość (1980)
  • Cudza teraźniejszość (1983)
  • Sztuka (1985)
  • Cisza traw (1986)
  • Życie i śmierć (1988)
  • Dobranoc bezsensie (1991)
  • Przetrwanie (1998)
  • Poezje wybrane (1999)
  • Drzwi gnieźnieńskie/Gniezno Door (2000)
  • Ułamek istnienia (2002)
  • Nowa Era Big Brothera i inne wiersze (2004)
  • Plan B. (2007)
  • Mój przyjaciel Szekspir (2007)
  • Jedyne wyjście (2010)

Książki o teatrze:

  • Nowy teatr elżbietański (1967)
  • Polish Plays in English Translations – a bibliography (1968)
  • Byron and the theatre (1972)
  • Karola Wojtyły dramaturgia wnętrza (1989)
  • Wprost w moje serce uderza droga wszystkich: o Karolu Wojtyle Janie Pawle II – szkice, wspomnienia, wiersze (2005)

Książka o powstaniu warszawskim: Moje Powstanie – wtedy i teraz (1998).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b R. Kobylarz, Bolesław Taborski (1927-2010), „Łambinowicki Rocznik Muzealny. Jeńcy Wojenni w Latach II Wojny Światowej”, t. 33, 2010, s. 211.
  2. B. Taborski, Moje powstanie wtedy i teraz, Warszawa 1998.
  3. Translator interview: Anna Taborska. samovar.strangehorizons, 27 października 2021. [dostęp 2022-12-02]. (ang.).
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Przez lustra: Pisarstwo Bolesława Taborskiego – szkice pod redakcją Wojciecha Ligęzy i Jana Wolskiego (2003)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Drzewucki: Kontemplacja i kontestacja. „Pismo Literacko-Artystyczne” 1988, nr 4