Bolesław Józef Gawecki

Bolesław Józef Gawecki

Data i miejsce urodzenia	15 października 1889 Spirów
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1984 Warszawa
profesor nauk filozoficznych
Doktorat	1914 Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1930
Profesura	1957
Uczelnia	Uniwersytet Ziem Zachodnich Uniwersytet Wrocławski Akademia Teologii Katolickiej

Bolesław Józef Gawecki (ur. 15 października 1889 w Spirowie, zm. 13 kwietnia 1984 w Warszawie) – polski filozof.

Życiorys

Studiował matematykę, fizykę i filozofię na uniwersytecie w Monachium oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie w 1914 na podstawie rozprawy Kauzalizm i funkcjonalizm w fizyce otrzymał stopień doktora filozofii. W 1915 rozpoczął pracę jako nauczyciel (później także dyrektor) szkół średnich w Siedlcach. Od 1918 w Warszawie był inspektorem ministerialnym od nauczania fizyki i propedeutyki filozofii, a także sekretarzem Instytutu Filozoficznego oraz red. „Biuletynu Posiedzeń Naukowych Instytutu Filozoficznego”. Ok. 1922 roku uczył fizyki w Gimnazjum im. Tadeusza Reytana. W 1930 habilitował się na UJ na podstawie pracy Stosunek czasowy przyczyny do skutku i tam prowadził wykłady aż do wybuchu II wojny światowej. Podczas okupacji uczył w Warszawie na tajnych kompletach szkolnych oraz, jako docent filozofii, na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Po wojnie wznowił na UJ wykłady z przedmiotów filozoficznych, następnie objął Katedrę Filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie organizował studia i prowadził wykłady na wydziałach: Humanistycznym, Nauk Przyrodniczych, Prawa, Lekarskim, a także na Politechnice Wrocławskiej. Założył Wrocławskie Towarzystwo Filozoficzne, od 1947 był współpracownikiem Komisji Historii Filozofii Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności oraz członkiem Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum. W 1950 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował m.in. jako redaktor naukowy Biblioteki Klasyków Filozofii oraz tłumacz dzieł filozoficznych. Od 1955 pracował w Katedrze Filozofii Przyrody Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej ATK. Tutaj uzyskał w 1957 tytuł prof. zwyczajnego. W 1967 przeszedł na emeryturę, ale był nadal czynny zawodowo w charakterze recenzenta prac doktorskich i habilitacyjnych.

Filozofia Gaweckiego

Badał metafizyczne podstawy filozofii przyrody. Polemizował z pozytywistycznym scjentyzmem.

Dzieła

• Filozofia teoretyczna Bolesława Prusa (Przegląd Warszawski, 1923)
• Przyczynowość i funkcjonalizm w fizyce (1923)
• Propedeutyka filozofii (Warszawa, 1938; pod nowym tytułem: Myślenie i postępowanie, Warszawa, 1975)
• Wroński i o Wrońskim. Katalog prac filozoficznych Hoene-Wrońskiego oraz literatury dotyczącej jego osoby i filozofii (Warszawa, 1958)
• Władysław Mieczysław Kozłowski (1858–1935) (Wrocław, 1961)
• Przygotowanie do filozofii (Warszawa, 1964)
• Zgubna doktryna nietzscheańska (1965)
• Filozofia rozwoju. Zarys stanowiska filozoficznego (Warszawa, 1967)
• Zagadnienie przyczynowości w fizyce (Warszawa, 1969)
• Polscy myśliciele romantyczni (Warszawa, 1972)

Bibliografia

• Zenon E. Roskal, Gawecki Bolesław Józef w: Powszechna Encyklopedia Filozofii