Bomba Mark 13/18
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Portsmuth Aviation Ltd. |
| Typ | |
| Dane techniczne | |
| Długość |
345 cm |
| Średnica |
41,9 cm |
| Rozpiętość |
66/166,7 cm |
| Masa |
485 kg |
| Masa mat. wybuchowego |
186 kg |
| Zasięg |
do 10 km |
| Dane operacyjne. Użytkownicy | |
| Royal Air Force, Royal Navy | |
Mark 13/18 – brytyjska bomba kierowana naprowadzana na cel podświetlony laserem.
Bomba Mark 13/18 została skonstruowana w drugiej połowie lat 70., dzięki współpracy brytyjskiej firmy Portsmuth Aviation i amerykańskiej Texas Instruments. Jest to połączenie brytyjskiej bomby burzącej MC 1000 wagomiaru 1000 funtów i zmodyfikowanego układu naprowadzania i usterzenia bomby GBU-10. Do przenoszenia bomb Mark 13/18 przystosowane były samoloty Panavia Tornado, SEPECAT Jaguar i Hawker Siddeley Harrier.
Po raz pierwszy bomby Mark 13/18 zostały użyte w czasie wojny o Falklandy-Malwiny podczas której samoloty Harrier zrzuciły kilka bomb tego typu na cele podświetlone przez obserwatorów na ziemi. Ponownie bomby Mark 13/18 zostały użyte podczas operacji Desert Storm przez samoloty Tornado. Ponieważ samoloty te nie były zintegrowane z odpowiednimi zasobnikami umożliwiającymi podświetlanie celów ataków dokonywały zespoły złożone z samolotów Tornado (przenoszących bomby) i Blackburn Buccaneer (podświetlających cele przy pomocy zasobników Pave Spike).
Pod koniec lat 80. bomby Mark 13/18 zostały zastąpione przez zmodyfikowana według brytyjskich wymagań bomby GBU-24A/B
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Nicpoń. Współczesne bomby kierowane. Cześć 2. Bomby kierowane laserowo. „Nowa Technika Wojskowa”. 1998. Nr. 2. s. s. 30-36. ISSN 1230-1655.