HMS Gifford
 Jednostka bliźniacza „Gifforda” – „Droxford” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
30 czerwca 1954 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS „Gifford” |
| Wejście do służby |
1954 |
 Nigeryjska Marynarka Wojenna
| |
| Nazwa |
„Bonny” |
| Wejście do służby |
1968 |
| Wycofanie ze służby |
1983 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 120 ton |
| Długość |
35,7 metra całkowita |
| Szerokość |
6,1 m |
| Zanurzenie |
1,5 m |
| Napęd | |
| 3 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1200 KM 3 śruby | |
| Prędkość |
18 węzłów |
| Sensory | |
| radar Typ 978 sonar Typ 144 | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko plot. kal. 40 mm 2 mbg, 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
19 |
HMS Gifford (P3111) – brytyjski okręt patrolowy z okresu zimnej wojny, jedna z dwudziestu jednostek typu Ford. Okręt został zwodowany 30 czerwca 1954 roku w stoczni Scarr w Hessle i w tym samym roku rozpoczął służbę w Royal Navy. W 1968 roku jednostka została zakupiona przez Nigerię i pod nazwą „Bonny” weszła w skład Marynarki Wojennej tego państwa. Okręt został skreślony z listy floty w 1983 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręty patrolowe typu Ford zostały zaprojektowane przez W.J. Holta w celu zastąpienia używanych podczas II wojny światowej niewielkich patrolowców typu HDML[1]. Jednostki planowano wyposażyć w jednolufową wersję miotacza Squid, jednak broń ta ostatecznie nie powstała i na pokładzie umieszczono tradycyjne miotacze i zrzutnie bomb głębinowych[1]. Okręty miały charakterystyczny wygląd dzięki umieszczonym obok siebie dwóm kominom[1].
HMS[a] „Gifford” zamówiony został 11 maja 1951 roku w stoczni Scarr w Hessle[1][2]. Okręt został zwodowany 30 czerwca 1954 roku[1][3] i w tym samym roku przyjęty do służby w Royal Navy[1]. Jednostka otrzymała numer taktyczny P3111[1][2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był dużym, przybrzeżnym patrolowcem, przeznaczonym do zwalczania okrętów podwodnych[1][2]. Długość całkowita wynosiła 35,7 metra (33,5 m między pionami), szerokość 6,1 metra i zanurzenie 1,5 metra[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 120 ton, zaś pełna 160 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez trzy silniki wysokoprężne: dwa 12-cylindrowe Davey-Paxman o łącznej mocy 1100 koni mechanicznych (KM), napędzające zewnętrzne śruby oraz silnik marszowy Foden o mocy 100 KM, poruszający środkową śrubą[1][2]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 18 węzłów, zaś ekonomiczna (marszowa) 8 węzłów[1][2]. Okręt zabierał 23 tony paliwa[1][4].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z pojedynczego działka Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 7[1][2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało sonar Typ 144 oraz radar Typ 978[1].
Załoga okrętu składała się z 19 oficerów, podoficerów i marynarzy[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Po 14 latach służby w Royal Navy, w 1968 roku jednostka została zakupiona przez Nigerię (wraz z bliźniaczymi HMS „Dubford” i „Bryansford”)[4][5]. Okręt pozbawiono sonaru oraz zdemontowano miotacze i zrzutnie bomb głębinowych, w zamian instalując dwa pojedyncze działka automatyczne Oerlikon kal. 20 mm L/70 Mark 7[4]. W 1968 roku jednostka pod nazwą „Bonny” została przyjęta w skład Marynarki Wojennej Nigerii[3][4]. Okręt oznaczony był numerem taktycznym P04[4][6]. Podczas służby pod nigeryjską banderą załoga jednostki liczyła 26 osób[4][5]. Okręt został skreślony listy floty w 1983 roku[3][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ HMS – His/Her Majesty’s Ship – Okręt Jego/Jej Królewskiej Mości.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 536.
- ↑ a b c J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: 2006, s. 141.
- ↑ a b John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974, s. 243.
- ↑ Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 289.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: BENIN seaward defence boats (1961, 1953-1957/1966-1969). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
- Ivan Gogin: "FORD" seaward defense boats (SHALFORD) (1953 - 1957). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).