Boysenberry
| ||
| ||
| Systematyka[1][2] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Podkrólestwo | rośliny zielone | |
| Nadgromada | rośliny telomowe | |
| Gromada | rośliny naczyniowe | |
| Podgromada | rośliny nasienne | |
| Nadklasa | okrytonasienne | |
| Klasa | Magnoliopsida | |
| Nadrząd | różopodobne | |
| Rząd | różowce | |
| Rodzina | różowate | |
| Rodzaj | jeżyna | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Rubus ursinus × R. idaeus × R. plicatus | ||
Boysenberry – krzyżówka pomiędzy maliną właściwą, jeżyną fałdowaną i Rubus ursinus. Wyróżnia się wydłużonymi owocami osiągającymi wagę około 8g. Smakiem przypominają maliny, jednak są bardziej cierpkie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Mieszaniec został uzyskany przez Rudolfa Boysena na fermie w Napa w Kalifornii. Na początku lat 20. XX wieku rośliny te zostały przeniesione na farmę znanego eksperta w dziedzinie hodowli jeżyn Waltera Knotta w Buena Park w południowej Kalifornii. Niedługo później jeżyny trafiły do obrotu handlowego[3]. Eksporterem jest Nowa Zelandia[4]
Genetyka[edytuj | edytuj kod]
Wśród przedstawicieli rodzaju Rubus istnieje wiele poliploidów. Liczba chromosomów wynosi się od 2x=14 do 12x=84. Kultywar 'Boysenberry' ma 7x=49 chromosomów. Przy czym 42 pochodzi od rodzica będącego jeżyną a 7 od rodzica będącego maliną[5]. Jest jedną z wielu odmian hybrydowych, a sposób powstania w wyniku hodowli jest nieznany. Cechy morfologiczne oraz cytologiczne wykazują podobieństwo z odmianą 'Young' i prawdopodobnie powstałą ze skrzyżowania 'Phenomenal' x 'Austin Mayes'[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
- ↑ What Is a Boysenberry? (ang.). WiseGeek. [dostęp 2013-08-17].
- ↑ Welcome to Berryfruit New Zealand
- ↑ G.S. Wratt, H.C. Smith: Plant Breeding in New Zealand. Elsevier Science, 2015, s. 96–97. ISBN 978-1-4831-0348-8. (ang.)
- ↑ Hilde Nybom, Harvey K. Hall. Minisatellite DNA 'fingerprints' can distinguish Rubus cultivars and estimate their degree of relatedness. „Euphytica”. 53 (2), s. 107–114, 1991. DOI: 10.1007/BF00023790. ISSN 0014-2336 (ang.).