Brabantczyk
 Gryfonik brabancki | |
| Inne nazwy |
Petit Brabançon, Small Brabant Griffon |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
ok. 32 cm |
| Masa |
ok. 5 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa IX, Sekcja 3.2, |
| AKC |
Toy |
| ANKC |
Grupa 1 – (Toy) |
| CKC |
Grupa 5 – (Toy) |
| KC(UK) |
Toy |
| NZKC |
Toy |
| UKC |
Grupa 8 – Companion Dog |
| Wzorce rasy | |
Brabantczyk – rasa psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów belgijskich. Znajduje się w podsekcji brabantczyków. Typ dogowaty[1]. Według FCI nie podlega próbom pracy[2].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Trzy rasy: gryfonik brukselski, gryfonik belgijski i brabantczyk pochodzą od małego szorstkowłosego psa „Smousje” z okolic Brukseli. W XIX wieku poprzez krzyżówkę z Ruby King Charles Spanielem i mopsem uzyskano krótką czarną sierść i poprawiono typ rasy. Małe, bardzo czujne psy tych ras hodowane były, aby chronić wozy i stajnie przed inwazją gryzoni. W 1883 pierwsze gryfoniki zostały zarejestrowane w Belgijskiej Księdze Rodowodowej. Były to psy (L. O. S. H. nr 163) i Foxine (L. O. S. H. nr 164).
Po roku 1900 stały się bardzo popularne, razem z innymi rasami, dzięki królewskiemu zainteresowaniu okazywanemu im przez królową belgijską Marie-Henriette. Wiele okazów zostało wyeksportowanych za granicę i pomogło w rozwoju i spopularyzowaniu tej rasy.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Mały, zgrabny o zwartej budowie ciała. Ogon wysoko osadzony. Głowa o dobrze wysklepionej mózgoczaszce. Szczęka wysunięta do przodu, jednak zęby nie mogą być widoczne. Duże oczy. Nos czarny, osadzony na linii oczu.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Sierść jest zawsze krótka a umaszczenie czarne podpalane, brunatne lub rude i czarne.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Współcześnie jest przede wszystkim psem towarzyszącym.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce rasa rzadko spotykana. W Anglii, Skandynawii oraz Ameryce Północnej rasa od początku powstania cieszy się sporym zainteresowaniem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Breed standards and nomenclature – Petit Brabançon (ang.) strona główna Fédération Cynologique Internationale [dostęp 2014-06-02]