Broń cywilna
Broń cywilna – przeznaczona do obrony osobistej i ochrony mienia indywidualnego i społecznego[1].
Do najczęściej stosowanej broni cywilnej należy broń gazowa na której zakup i jej posiadanie niezbędne jest uzyskanie pozwolenia organów upoważnionych przez Ministra Spraw Wewnętrznych, a dla żołnierzy Ministra Obrony Narodowej. Nie wymagane jest zezwolenie na nabycie i posiadanie broni palnej wyprodukowanej przed 1850 rokiem. Użycie broni może nastąpić wyłącznie w obronie koniecznej lub w stanie wyższej konieczności i jeżeli jej użycie jest środkiem ostatecznym[1].
W obronie koniecznej używamy jej w przypadku odparcia bezpośredniego, bezprawnego i rzeczywistego zamachu na człowieka, dobro własne i innej osoby oraz dobro społeczne pozostające pod ochroną prawa oraz w celu przywrócenia porządku lub spokoju publicznego nawet wówczas gdy nie wynika to z obowiązku służbowego[1]. Mieści się ona w ramach konieczności jeżeli zaatakowana osoba wybrała najłagodniejszy ze skutecznych sposobów obrony. Obrona może być uznana za czyn bezprawny, a nawet przestępczy wówczas gdy dysproporcja pomiędzy stopniem niebezpieczeństwa zamachu a intensywnością zastosowanej obrony była przekroczeniem jej granic[1]. Stan wyższej konieczności zachodzi wówczas, kiedy jedynym sposobem ratowania dobra jednostki lub dobra społecznego przed grożącym im niebezpieczeństwem jest popełnienie czynu zabronionego przez ustawę karną, godzącą w inne dobro, jeżeli nie przedstawia ono wartości większej od dobra ratowanego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 35. ISBN 83-86028-01-7.