Bronisław Jakubowski

Bronisław Marian Jakubowski
kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia 1896 Rozwadów
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Legiony Polskie, Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Jednostki	2 pułk piechoty, 50 Pułk Piechoty Austro-Węgier, 45 pułk Strzelców Kresowych, 1 pułk piechoty Legionów, 41 Suwalski Pułk Piechoty28 Pułk Strzelców Kaniowskich, 74 Górnośląski Pułk Piechoty, Szkoła Podchorążych dla Podoficerów, Batalion KOP „Słobódka II”, 3 Pułk Piechoty KOP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bronisław Marian Jakubowski (ur. 22 sierpnia 1896 w Rozwadowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Marii z Hilbów. Absolwent szkoły powszechnej i gimnazjum w Kołomyi. Członek drużyn skautowych i „Strzelca”. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Wcielony do 2 pułku piechoty. Uczestnik kampanii karpackiej. Po ukończył kursu podchorążych Legionów Polskich w 1915, skierowany do c. i k. 50 pułku piechoty jako tłumacz. Po kryzysie przysięgowym, jako poddany austriacki, wcielony do armii austriackiej i wysłany na front włoski. Dostał się do niewoli. Wraz z innymi Polakami wstąpił do 6 pułku piechoty im. Zawiszy Czarnego Armii gen. Hallera w La Mandria di Chivasso pod Turynem. Wraz z pułkiem przybył do Francji, a w czerwcu 1919 roku do kraju. W składzie pułku przemianowanego na 45 pułk Strzelców Kresowych uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie podolskim, m.in. zajęciu Kijowa.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Służył początkowo w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Wysłany w 1922 na kurs do Szkoły Podchorążych w Grudziądzu. Po jego ukończeniu został awansowany do stopnia podporucznika i skierowany do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1923–1925 służył w 41 pułku piechoty w Suwałkach jako oficer kompanii i oficer administracyjny. 1 stycznia 1925 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. W latach 1925-1926 był młodszym oficerem i oficerem administracji koszar w 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. Od 1926 roku służył w 74 Górnośląskim pułku piechoty w Lublińcu jako oficer kompanii (był w 1928 i 1934). W 1937 roku został płatnikiem w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 138. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów. Przed wybuchem wojny był płatnikiem batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza „Słobódka II”. 24 sierpnia 1939 roku batalion wszedł w skład 3 pułku piechoty KOP, sformowanego w trybie mobilizacji alarmowej.

We wrześniu 1939 walczył z Niemcami na Suwalszczyźnie w składzie SGO „Narew”. 13 września 3 pułk KOP został przesunięty w rejon Równego i Kostopola na Wołyniu. W dniach 21–22 września Jakubowski brał udział w walkach z Armią Czerwoną w rejonie wsi Borowicze. Następnego dnia w rejonie wsi Radoszyn jego pułk skapitulował po walce z oddziałami sowieckimi a on sam dostał się do niewoli. Po wzięciu do niewoli osadzono go w obozie NKWD w Kozielsku. Według stanu na grudzień 1939 był jeńcem obozu kozielskiego. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa nr 032/1 z 14.04.1940 roku, pozycja 56. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.05.1943. Figuruje na liście AM-243-2904 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02904. Przy szczątkach znaleziono: zaświadczenie ze szpitala polowego, świadectwo szczepień obozowych, medalik z łańcuszkiem, modlitewnik. Nazwisko Jakubowskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2904) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 153 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 156 z 1943 (pod nr 02904). Krewni do 1947 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne

Żonaty, miał syna.

Upamiętnienie

• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Awanse

• podporucznik – 1922
• porucznik – 1925
• kapitan – 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Medal Niepodległości – 3 czerwca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Srebrny Krzyż Zasługi - 1938
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Waleczności

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

Bibliografia

• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ​ISBN 978-5-78700-123-5​.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.