Bronisław Kamiński (major)

Bronisław Czesław Kamiński
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	3 września 1895 ; Włocławek
Data i miejsce śmierci	21 września 1939 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	do 1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	84 pułk Strzelców Poleskich; 30 pułk Strzelców Kaniowskich
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty; kwatermistrz pułku; dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Bronisław Czesław Kamiński (ur. 3 września 1895 we Włocławku, zm. 21 września 1939 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mając 19 lat wstąpił w szeregi Legionu Puławskiego. W czasie I wojny światowej służył w 1. Pułku Ułanów. 24 lipca 1917 roku dostał się do niewoli niemieckiej po bitwie pod Krechowcami. Odzyskał wolność prawdopodobnie w połowie roku 1918, po czym poprzez Polską Siłę Zbrojną znalazł się w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 373. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 84 pułk piechoty^[1]. 31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 211. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. W tym roku nadal pełnił służbę w 84 pułku piechoty w Pińsku, a cztery lata później w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie i pozostawał oficerem nadetatowym 84 pułku piechoty^[3]^[4]. 2 grudnia 1930 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 97. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W 1932 roku służył w 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie^[6]. Latem 1933 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza pułku^[7].

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził I batalionem 30 pułku Strzelców Kaniowskich^[8]. 4 września, po zranieniu ppłk Włodzimierza Szmyda, objął dowództwo pułku i sprawował je do dnia 6 września.

Poległ w obronie Warszawy, w czasie walk o tzw. warszawskie Termopile, w rejonie wsi Placówka, obecnie na warszawskich Bielanach^[9]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A17-4-18)^[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (13 września 1939)^[11]
Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)^[12]
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[13]
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 7 sierpnia 1928^[14], 11 listopada 1928^[15])
Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1929)^[16]
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1929)^[16]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jedna z ulic w Łomiankach Dolnych nosi imię majora Bronisława Kamińskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 77.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319, 367.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134, 204.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39, 560.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 293.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 242.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 388.
↑ Rómmel 1958 ↓, s. 383.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - w zamian uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198).
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 184, poz. 401 „za zasługi na polu administracji wojska” - jako kapitan Bronisław Kamieński.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ ^a ^b Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361 - jako kapitan Bronisław Kamieński.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.

[CITEREFLista_starszeństwa192277-1] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 77.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_32_z_2_kwietnia_1924_roku,_s._174-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924319,_367-3] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319, 367.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928134,_204-4] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134, 204.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_16_z_3_grudnia_1930_roku,_s._329-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.

[CITEREFRocznik_Oficerski193239,_560-6] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39, 560.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_8_z_28_czerwca_1933_roku,_s._128-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.

[CITEREFGłowacki1985293-8] Głowacki 1985 ↓, s. 293.

[CITEREFGłowacki1985242-9] Głowacki 1985 ↓, s. 242.

[CITEREFGłowacki1985388-10] Głowacki 1985 ↓, s. 388.

[CITEREFRómmel1958383-11] Rómmel 1958 ↓, s. 383.

[12] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - w zamian uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198).

[13] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[14] M.P. z 1928 r. nr 184, poz. 401 „za zasługi na polu administracji wojska” - jako kapitan Bronisław Kamieński.

[15] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[:0-16] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361 - jako kapitan Bronisław Kamieński.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]