Bronisław Mokrzycki (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Marian Mokrzycki
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1954
Nicea

Przebieg służby
Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

8 Pułk Ułanów
Centralna Szkoła Kawalerii
Sztab Główny
7 Oddział Kadrowy Rozpoznawczy
12 Pułk Ułanów Podolskich
7 Pułk Ułanów Lubelskich

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)

Bronisław Marian Mokrzycki[a] (ur. 14 sierpnia 1893 we Lwowie, zm. 24 lipca 1954 w Nicei) – doktor prawa, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Bronisław Mokrzycki urodził się 14 sierpnia 1893 we Lwowie[2]. Był absolwentem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Tytuł doktora prawa uzyskał dopiero po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej[3].

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii Obrony Krajowej, natomiast na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów zawodowych OK. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Obrony Krajowej Nr 1, przemianowany w 1917 na Pułk Strzelców Konnych Nr 1[4][5][b].

Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika[6]. Został awansowany na stopień rotmistrza rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[7]. W 1923 był oficerem rezerwowym 8 Pułku Ułanów z Krakowa jako oficer zatrzymany w służbie czynnej[8]. Następnie został zweryfikowany w stopniu rotmistrza służby stałej kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[9]. W 1924 jako oficer nadetatowy 8 pułku ułanów z tytułem naukowym doktora był w kadrze Centralnej Szkole Kawalerii[10]. 2 listopada 1927 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1927–1929[11][12]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Głównego[13][14]. Do 31 stycznia 1932 był referentem do spraw budżetu rezerwy zaopatrzenia[15]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[16]. W listopadzie 1933 został oddany do dyspozycji szefa Sztabu Głównego. W listopadzie 1934 został przeniesiony do 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie[17]. W styczniu 1936 zastąpił ppłk. Tadeusza Kurnatowskiego na stanowisku zastępcy dowódcy 5 psk[18]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Od 1 listopada 1936 do 21 stycznia 1937 był oddelegowany z 5 psk do Sztabu Głównego, gdzie razem z mjr. inż. Piotrem Pawłem Wojtczakiem opracował dla Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej zapotrzebowanie wojenne najważniejszych surowców[15]. Od 17 maja 1937 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego na stanowisku oficera odcinkowego odcinka „Polesie”, referenta zaopatrzenia armii w pieniądze na wypadek mobilizacji oraz referenta zaopatrzenia lotnictwa w materiały pędne i smary na wypadek mobilizacji[15].

12 czerwca 1939 ciężko zachorował. Leczył się w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Od 15 lipca przebywał na trzymiesięcznym urlopie zdrowotnym. 1 września zgłosił się w Sztabie Naczelnego Wodza i otrzymał przydział do Oddziału IV na stanowisko referenta w Wydziale Etapowym. W pierwszym tygodniu wojny opracował instrukcję dla dowódców kompanii etapowych, która „nie znalazła żadnego zastosowania”. 17 września w Śniatyniu przekroczył granicę z Rumunią. 30 listopada był już w Paryżu. W maju 1940 był przydzielony do Komisji Regulaminowej MSWojsk[19].

W listopadzie 1940 został dowódcą 7 Oddziału Kadrowego Rozpoznawczego w Szkocji. W październiku 1944 został zastępcą dowódcy 12 Pułku Ułanów Podolskich. Od 19 stycznia 1945 do 2 września 1947 był dowódcą odtworzonego 7 Pułku Ułanów Lubelskich[3][20]. W 1946 został mianowany pułkownikiem. Na emigracji mieszkał w Nicei, gdzie zmarł 24 lipca 1954[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W publikacji „Wykaz poległych i zmarłych...” figuruje rotmistrz Bronisław Mokrzycki, ur. 17 maja 1897 roku w Oszmianie, zmarły jesienią 1941 roku, pochowany prawdopodobnie w m. Pieczora (?). W ewidencji Wojska Polskiego II RP nie widniał inny oficer kawalerii o tożsamości Bronisław Mokrzycki[1].
  2. ↑ Na liście starszeństwa z 1916 roku figuruje jako Bronisław Mokrzycki, natomiast na liście starszeństwa z 1918 roku jako Marian Mokrzycki. Zważywszy, że wymieniony oficer był dwojga imion „Bronisław Marian” można przyjąć, że do zmiany imienia doszło w czasie powołania go z rezerwy służby zawodowej, ewentualnie na liście starszeństwa z 1918 roku popełniono błąd. Na obu listach, a także listach starszeństwa c. i k. Armii z 1916, 1917 i 1918 roku nie figurują inni oficerowie o tym nazwisku i imionach. Według Juliusza S. Tyma Bronisław Mokrzycki pełnił służbę w 1 Galicyjskim Pułku Ułanów należącym do wojska wspólnego[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 355.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-21].
  3. ↑ a b c d e f g Tym 2017 ↓, s. 354.
  4. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1916 ↓, s. 133.
  5. ↑ a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 408, 423.
  6. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 45.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 697.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 616.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 604.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 557, 1380.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 312.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 346.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 422.
  15. ↑ a b c Mokrzycki 1940 ↓, s. 5.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 261.
  18. ↑ Tym 2017 ↓, s. 354, wg autora Bronisław Mokrzycki stanowisko zastępcy dowódcy pułku pełnił od 1 listopada 1934 roku do 1 maja 1937 roku, co stoi w sprzeczności z treścią Dziennika Personalnego MSWojsk. oraz przebiegiem służby ppłk Kurnatowskiego, który dopiero w styczniu 1936 roku opuścił 5 psk i objął dowództwo 17 puł.
  19. ↑ Mokrzycki 1940 ↓, s. 5–22.
  20. ↑ Szczypiorski 1994 ↓, s. 70.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
  22. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu administracji wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Mokrzycki_(oficer)&oldid=71894709”