Brontotheriidae

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brontotheriidae
Marsh, 1873
Okres istnienia: 56–34 mln lat temu
56/34
56/34
Ilustracja
Szkielet Brontotherium hatcheri (Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Rząd

nieparzystokopytne

Rodzina

Brontotheriidae

Brontotheriidae (syn. Titanotheriidae) – rodzina wymarłych ssaków z rzędu nieparzystokopytnych. Za ich najbliższych żyjących krewnych uznaje się koniowate, jednakże Brontotheriidae wyglądem bardziej przypominały nosorożce. Żyły od eocenu do wczesnego oligocenu, 56 do 34 milionów lat temu.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Stworzenia te zachowały na kończynach przednich po 4, na tylnych zaś 3 palce. Zęby zwierzęcia były przystosowane do spożywania stosunkowo niezbyt twardej, nieścierającej ich roślinności. Trzonowce były uformowane na kształt litery „W”.

Ewolucja[edytuj | edytuj kod]

Czaszka Rhinotitan

Historię ewolucyjną tej grupy poznano dość dobrze dzięki świetnie zachowanym szczątkom z Ameryki Północnej. Najwcześniejsi przedstawiciele, jak Eotitanops, dorastali do niewielkich rozmiarów, nie przekraczając 1 m długości. Nie dysponowali także rogami. Późniejsi członkowie zwiększali masę ciała. Jednakże niewielkie formy, jak chociażby Nanotitanops, egzystowały jeszcze w eocenie. Niektóre rodzaje, takie jak Dolichorhinus, wykształciły silnie wydłużone czaszki. Późniejsze Brontotheriidae osiągały duże rozmiary – ich wysokość dochodziła do 2,5 m. Charakteryzowały je dziwaczne wyrostki rogowe. Np. północnoamerykański Megacerops wykształcił dymorfizm płciowy polegający na istnieniu pary rogów ponad nosem. Może to świadczyć o występowaniu stadnych zachowań tych zwierząt. Samce używałyby swych rogów do staczania walk na tle godowym, jak to czynią np. dzisiejsze jeleniowate. Inaczej zaś niż u dzisiejszych nosorożcowatych rogi budowała tkanka kostna – tworzyły je kość czołowa i kość nosowa. Umieszczone też były obok siebie w płaszczyźnie czołowej, a nie strzałkowej, jak to ma miejsce u dzisiejszych nosorożców.

Wymarcie tych zwierząt prawdopodobnie miało związek z osuszeniem się klimatu. Wymagało to też adaptacji do twardej, nieprzystępnej roślinności, jak trawy, które rozprzestrzeniły się znacznie w oligocenie.

Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]

Istnieją dwie różne klasyfikacje tych stworzeń. Pierwsza grupuje je w 8 podrodzin i 43 rodzaje. Kolejna opiera się jednak na znacznie nowszych danych.

Brontotheriidae

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • McKenna, M. C, and S. K. Bell. 1997. Classification of Mammals Above the Species Level. Columbia University Press, New York, 631 pp.
  • Mihlbachler, M.C. 2004. Phylogenetic Systematics of the Brontotheriidae (Mammalia, Perissodactyla). Ph.D. Dissertation, Columbia University. 757 pp.
  • Mihlbachler, M.C., S.G. Lucas, and R.J, Emry. 2004a. The holotype specimen of Menodus giganteus, and the “insoluble” problem of Chadronian brontothere taxonomy. In S.G. Lucas, K. Zeigler, and P. E. Kondrashov (eds.), Paleogene Mammals. Bulletin of the New Mexico Museum of Natural History 26: 129-136.
  • Mihlbachler, M.C., S.G. Lucas, R.J. Emry, and B. Bayshashov. 2004b. A new brontothere (Brontotheriidae, Perissodactla, Mammalia) from the Eocene of the Ily Basin of Kazakhstan and a phylogeny of Asian "horned" brontotheres. American Museum Novitates 3439: 1-43.