Brulion (czasopismo)
|
||
| Częstotliwość | kwartalnik | |
| Państwo |  Polska |
|
| Adres | ul. Słodowiec 9/118 01-708 Warszawa |
|
| Pierwsze wydanie | 1987[1] | |
| Ostatnie wydanie | 1999 | |
| Redaktor naczelny | Robert Tekieli | |
| ISSN | 0867-2717 | |
Brulion (zapisywane z małej litery, niekiedy, nieściśle, zapisywany jako bruLion) – czasopismo literackie i kulturalne, wydawane w latach 1987–1999. Redaktorem naczelnym przez cały czas był Robert Tekieli.
Początkowo pismo poświęcone było zagadnieniom literackim i promowaniu nowego pokolenia pisarzy i poetów (zwanego potem często „formacją brulionu”); z czasem zaczęło się zwracać w stronę zjawisk społecznych, kulturowych i politycznych początku lat 90., zwłaszcza tzw. kultury alternatywnej (feminizm, multimedia, techno, cyberpunk itp.),
Po zmianie światopoglądu Roberta Tekielego (redaktora naczelnego), anarchistyczny ton pisma zmienił się na bardziej konserwatywny, związany z katolicyzmem. Doprowadziło to do stopniowego spadku zainteresowania u pozostałych członków redakcji i końca ukazywania się brulionu.
Spis treści
Formacja brulionu[edytuj]
Czasopismo stało się miejscem publikacji nowych autorów, nieraz bardzo różnych od siebie nawzajem. To, co mieli ze sobą wspólnego, to nowa sytuacja społeczna, w której tradycja modelu podziemnego społeczeństwa, zapoczątkowana w latach 80. przez ruch Solidarności, wyczerpywała się i stopniowo zamieniała w rzeczywistość wczesnego kapitalizmu.
Charakterystyczne dla światopoglądów i twórczości całego kręgu twórców brulionu są następujące cechy:
- odejście od herbertowskiej liryki czynu i etyki „społeczeństwa alternatywnego” na rzecz osobistych doświadczeń egzystencjalnych; tworzywem literackim stała się między innymi biografia artysty oraz jego ciało;
- zmiana tradycyjnych źródeł inspiracji z literatury rosyjskiej i francuskiej na krąg postmodernizmu, Beat Generation oraz „szkoły nowojorskiej” (Frank O’Hara, John Ashbery);
- zakorzenienie w kulturze masowej nie tylko tematyczne, ale i poprzez mechanizm promocji/autopromocji na rynku sztuki, przy jednoczesnym nawiązywaniu także do literatury wysokiej;
- nieufność do słowa oraz (nieraz ironiczne i skomplikowane) współistnienie dzieła literackiego z innymi wypowiedziami autorów.
Najbardziej znani autorzy związani z brulionem[edytuj]
- Marcin Baran
- Miłosz Biedrzycki
- Marzena Broda
- Cezary Domarus
- Paweł Filas
- Izabela Filipiak
- Natasza Goerke
- Manuela Gretkowska
- Krzysztof Jaworski
- Krzysztof Koehler
- Cezary Michalski
- Jacek Podsiadło
- Marcin Sendecki
- Piotr Siemion
- Wojciech Stamm
- Marcin Świetlicki
- Mirosław Spychalski
- Grzegorz Wróblewski
Dlaczego nie „bruLion”?[edytuj]
Obecnie (2005) większość źródeł omawiających historię brulionu stosuje pisownię „bruLion” z wielką literą „L” w środku wyrazu.
Jedynym z „okołobrulionowych” przedsięwzięć, gdzie w nazwie pojawiało się wielkie „L”, był satyryczno-oniryczny program pt. „Dzyndzylyndzy”, emitowany w TVP w latach 90. XX wieku i noszący podtytuł „bruLion tiwi” (nawiązanie do słowa „lion” – ang. „lew”). Charakterystyczna pisownia wpadła w oko dziennikarzom najpierw „Gazety Wyborczej”, a następnie innych mediów oraz autorom opracowań i zaczęła być – mylnie – stosowana również do tytułu czasopisma. Omawia tę sprawę Robert Tekieli w wywiadzie udzielonym Marcinowi Wieczorkowi[2].
Pisownia ta, choć ugruntowana przez obyczaj, nie jest uzasadniona. W samym czasopiśmie oraz we wszystkich materiałach publikowanych przez „środowisko brulionu” konsekwentnie stosowany był zapis jak w niniejszym haśle.
Z drugiej strony na okładce czasopisma konsekwentnie stosowana była forma „bRULION” (na skutek tego, że forma graficzna tytułu była kolażem pojedynczych liter wyciętych z tytułów innych czasopism kulturalnych i literackich), a w zapisach redakcyjnych występuje skrótowiec od nazwy w formie „bL”.
Przypisy
- ↑ Brulion. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2015-07-02].
- ↑ http://web.archive.org/web/20070928144108/http://ha.art.pl/pdf/tekieli.pdf (s. 83)
Bibliografia[edytuj]
- Jarosław Klejnocki, Jerzy Sosnowski – „Chwilowe zawieszenie broni, O twórczości tzw. pokolenia bruLionu (1986-1996)”, 1996, ISBN 83-86056-32-0
- Marcin Wieczorek – „BruLion. Instrukcja obsługi”, Korporacja Ha!art, Kraków 2005. strona książki
- Paweł Dunin-Wąsowicz – „Oko smoka. Literatura tzw. pokolenia brulionu wobec rzeczywistości III RP”, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2000.
