Brunon Rolke

Brunon Rolke ps. "Aspik", "Panie Dziejku", "Wasiuk", "Jan Szpak", "Jan Góra" (ur. 4 września 1897 w Tyflisie, zm. 22 sierpnia 1971 w Gdańsku) – polski wojskowy, oficer Armii Imperium Rosyjskiego, armii Hallera, Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Był wnukiem powstańca styczniowego, gimnazjum ukończył w Moskwie. Po wybuchu rewolucji październikowej jako były oficer armii carskiej został przeniesiony do Francji, gdzie walczył z Niemcami. Do Polski przybył w 1919 r. wraz z armią Hallera.

W 1932 pełnił służbę w 44 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w garnizonie Równe. W 1935 awansowany do stopnia majora.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził II batalionem 38 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich. Po ucieczce z niewoli niemieckiej włączył się do konspiracji ZWZ-AK. Był pierwszym komendantem Okręgu Wołyń Armii Krajowej (luty-lipiec 1942). Przeniesiony do Warszawy, brał udział w powstaniu warszawskim w grupie ppłk. Pfeiffera.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

Źródła i bibliografia

• Józef Turowski, Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa: PWN, 1990, ​ISBN 83-01-08465-0​
• Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932