Brygada Strzelców Polskich
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1915 |
| Rozformowanie |
1916 |
| Nazwa wyróżniająca |
Poleska |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. Piotr Szymanowski |
| Działania zbrojne | |
| I wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Brygada Strzelców Polskich (BSP) albo Poleska Brygada Strzelców[a] – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego na Wschodzie, powstała jesienią 1915 roku.
Zawiązkiem powstania BSP stał się zdziesiątkowany w walkach Legion Puławski, a także 740 Drużyna Lubelska. BSP funkcjonowała na zasadzie rosyjskich drużyn (batalionów) pospolitego ruszenia, a dokładnie rosyjskiej 104 Brygady Pospolitego Ruszenia.
Formowanie[edytuj | edytuj kod]
Inicjatywa generała Szymanowskiego, pułkownika Rządkowskiego i rotmistrza Zamoyskiego skutkowała wydaniem rozporządzenia faktycznego szefa Stawki generała Michała Aleksiejewa o powołaniu Brygady Strzelców Polskich, której formowanie rozpoczęło się w Bobrujsku. Wkrótce do Brygady dołączono dywizjon ułanów i kompanie saperską.
Brygada była zależna od dowództwa rosyjskiego. Korespondencja urzędowa była prowadzona w języku rosyjskim, natomiast komendy padały w języku polskim. W szeregach Brygady znajdowało się ponad 8 tysięcy żołnierzy, niemal wyłącznie Polaków.
Walki na froncie[edytuj | edytuj kod]
Brygada Strzelców Polskich została skierowana na front w 1916. Brała udział w walkach z Niemcami na Nowogródczyźnie, gdzie poniosła duże straty. Walczyła na linii frontu, który przebiegał na rzece Szczara, a także w rejonie Zaosia i Snowia[b]. W styczniu 1917 Brygada została wycofana z frontu do Kijowskiego Okręgu Wojskowego i tutaj została przeformowana w Dywizję Strzelców Polskich.
Organizacja i obsada personalna brygady[edytuj | edytuj kod]
Dowództwo Brygady Strzelców Polskich
- dowódca brygady - gen. ppor. Piotr Szymanowski (do 7 IV 1916)
- dowódca brygady - gen. por. Adam Sławoczyński (do 16 IX 1916)
- dowódca brygady - gen. ppor. Kajetan Olszewski (do II 1917)
- szef sztabu - kpt. gw. Żyliński (Rosjanin)
- adiutant - kpt. Korzeniewski
- naczelny lekarz - dr Władysław Żywanowski
Pododdziały
- I batalion – płk Jan Rządkowski
- batalion rezerwowy – kpt. Kuczewski, od 12 stycznia ppłk Dziarski
- II batalion – płk Lucjan Żeligowski
- III batalion – płk Witold Otocki-Dołęga, potem płk Bolesław Frej
- IV batalion – płk Znamierowski
- Dywizjon Ułanów Polskich – ppłk Władysław Obuch-Woszczatyński
- 1 szwadron – rtm – Adolf Waraksiewicz
- 2 szwadron – rtm. Butkiewicz
- samodzielna kompania inżynieryjna – pkpt. Mieczysław Wężyk
- Polowy Szpital Ruchomy Polskiego Komitetu Pomocy Sanitarnej
- Czołówka Sanitarna Nr 70 Polskiego Komitetu Pomocy Sanitarnej
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 11.10.2008