Bujnyj (1901)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bujnyj
Буйный
Ilustracja
„Bujnyj” między 1902 a 1905 rokiem
Klasa

niszczyciel

Typ

Bojkij

Historia
Stocznia

Zakłady Newskie, Petersburg

Położenie stępki

1901

Wodowanie

11 sierpnia?/24 sierpnia 1901

 MW Imperium Rosyjskiego
Nazwa

„Byczok” → „Bujnyj” (od 1902)

Wejście do służby

wrzesień 1902

Los okrętu

samozatopiony 15 maja?/28 maja 1905

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

350 ton

Długość

64 metry

Szerokość

6,4 metra

Zanurzenie

2,59 metra

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania
4 kotły, moc 5700 KM, 2 śruby
Prędkość

26 węzłów

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
1 działo kal. 75 mm
5 dział kal. 47 mm (5 × I)
6 torped, 12–18 min
Wyrzutnie torpedowe

3 × 381 mm (3 × I)

Załoga

62–69

Multimedia w Wikimedia Commons

Bujnyj (ros. Буйный) – rosyjski niszczyciel z początku XX wieku, jedna z 22 zbudowanych jednostek typu Bojkij. Okręt został zwodowany pod nazwą „Byczok” („Бычок”) 11 sierpnia?/24 sierpnia 1901 roku w krajowej stoczni Zakłady Newskie w Petersburgu. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Bujnyj”. Niszczyciel został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego we wrześniu 1902 roku, z przydziałem do Floty Bałtyckiej. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej okręt został przerzucony na Daleki Wschód i wziął udział w bitwie pod Cuszimą, podczas której został samozatopiony 15 maja?/28 maja 1905 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Okręt był jednym z 22 niszczycieli zbudowanych w krajowych stoczniach, będących ulepszoną i powiększoną wersją zaprojektowanych w brytyjskiej stoczni Yarrow jednostek typu Sokoł[1][2]. Zbudowany został w Zakładach Newskich w Petersburgu[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1901 roku, a zwodowany został jako „Byczok” („Бычок”) 11 sierpnia?/24 sierpnia 1901 roku[2][a]. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Bujnyj”[3].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

„Bujnyj” był niewielkim, czterokominowym niszczycielem[1][2]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 6,4 metra i maksymalne zanurzenie 2,59 metra[1][b]. Wyporność jednostki wynosiła 350 ton[1][4][c]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 5700 KM, do której parę dostarczały cztery kotły Yarrow[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 26 węzłów[1][2]. Okręt mógł zabrać zapas węgla o maksymalnej masie 80 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów[1][2].

Uzbrojenie artyleryjskie okrętu stanowiły: umieszczone na nadbudówce dziobowej pojedyncze działo kalibru 75 mm L/48 Canet oraz pięć pojedynczych dział trzyfuntowych Hotchkiss M1885 L/40 kalibru 47 mm[1][2]. Jednostka wyposażona była w jedną dziobową stałą i dwie pojedyncze obracalne pokładowe wyrzutnie torped kalibru 381 mm, z łącznym zapasem sześciu torped[1][2]. Ponadto okręt mógł zabrać na pokład 12–18 min[1][2].

Załoga okrętu liczyła 62–69 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Niszczyciele Blestiaszczij, Biezupriecznyj, Brawyj i Biedowyj w Kronsztadzie w 1904 roku
„Blestiaszczij”, „Biezupriecznyj”, „Bujnyj” i „Biedowyj” w Kronsztadzie w 1904 roku

„Bujnyj” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego we wrześniu 1902 roku[2]. Jednostka weszła w skład Floty Bałtyckiej[5][6].

Od jesieni 1903 roku „Bujnyj” znajdował się w drodze na Daleki Wschód, w składzie zespołu dowodzonego przez kadm. Andersa Wireniusa (pancernik „Oslabia”, krążowniki „Dmitrij Donskoj”, „Ałmaz” i „Aurora”, niszczyciele „Brawyj”, „Bodryj”, „Bystryj”, „Biedowyj”, „Biezupriecznyj” i „Blestiaszczij” oraz cztery torpedowce i trzy transportowce)[7][8]. W trzecim dniu wojny rosyjsko-japońskiej znajdujące się na Morzu Czerwonym okręty dotarły do Dżibuti, lecz wobec ogłoszenia przez Francję neutralności musiały opuścić port i rozpoczęły powrót do kraju[9]. „Bujnyj” znajdował się w drugiej grupie okrętów, która na początku marca 1904 roku trafiła na Morzu Śródziemnym na silny sztorm, który spowodował zatonięcie torpedowca Nr 221 i uszkodzenie niszczyciela[9]. 27 lutego?/11 marca grupa dotarła do Zatoki Suda, a następnie „Bujnyj” trafił na remont do Algieru, po przeprowadzeniu którego 10 maja?/23 maja dopłynął do Kronsztadu)[9][d].

Już 17 kwietnia?/30 kwietnia 1904 roku rozpoczęto formowanie nowego zespołu okrętów przeznaczonego do wysłania na Daleki Wschód, który otrzymał nazwę II Eskadry Oceanu Spokojnego (jego dowódcą został mianowany kadm. Zinowij Rożestwienski)[10]. Mimo różnicy zdań odnośnie celowości wysłania większości okrętów Floty Bałtyckiej w tak daleki rejs, 2 października?/15 października port w Libawie opuściło 28 jednostek – siedem pancerników, sześć krążowników (dwa pancerne i cztery pancernopokładowe), osiem niszczycieli i siedem okrętów pomocniczych (w późniejszym czasie Eskadrę miało dogonić jeszcze sześć–siedem niegotowych w tym momencie okrętów)[11]. Niszczyciele „Bujnyj” i „Biedowyj” weszły początkowo w skład 1. zespołu pancerników kadm. Rożestwienskiego, który tworzyły „Kniaź Suworow”, „Impierator Aleksandr III”, „Borodino” i „Orioł”, transportowiec „Korieja” i holownik „Rołand”[12][13]. Po dotarciu na przełomie października i listopada do Tangeru Eskadra została podzielona: zespół wadm. Rożestwienskiego[e] udał się w dalszy rejs drogą wokół Afryki, a zespół kadm. Felkerzama popłynął przez Kanał Sueski[15].

Niszczyciele „Bujnyj”, „Brawyj”, „Bystryj”, „Biedowyj”, „Bodryj”, „Biezupriecznyj” i „Blestiaszczij” opuściły Tanger 16 października?/29 października i 17 października?/30 października, docierając po dwóch dniach do Algieru, a 23 października?/5 listopada–24 października?/6 listopada do Bizerty, skąd wraz z krążownikiem „Swietłana” udały się do Zatoki Suda, dopływając tam 27 października?/9 listopada[16]. Po długotrwałym postoju, wykorzystanym na uzupełnienie zapasów i bunkrowanie węgla, 8 listopada?/21 listopada zespół kadm. Felkerzama udał się w stronę Port Saidu, docierając do portu 11 listopada?/24 listopada[16]. Niszczyciele jako pierwsze pokonały Kanał, dopływając do Suezu 13 listopada?/26 listopada; nazajutrz całość zespołu udała się w dalszy rejs, docierając 20 listopada?/3 grudnia do Dżibuti[17]. Po uzupełnieniu zapasów paliwa i żywności 1 grudnia?/14 grudnia okręty opuściły Dżibuti i skierowały się w kierunku wyspy Nossi-bé, przeprowadzając po drodze w rejonie Komorów ćwiczenia artyleryjskie; zespół dotarł do portu 15 grudnia?/28 grudnia[17]. Oprócz bunkrowania konieczne były naprawy i przeglądy maszyn i mechanizmów niszczycieli, gdyż w wyniku długiej, liczącej ponad 10 000 km podróży tylko stan techniczny „Biedowyja” i „Bodryja” umożliwiał samodzielne pływanie[17]. 28 grudnia 1904?/10 stycznia 1905 roku Nossi-bé osiągnął zespół wadm. Rożestwienskiego i nastąpiło połączenie sił II Eskadry Oceanu Spokojnego[18]. Wobec upadku Port Artur okręty rosyjskie rozpoczęły długotrwały postój na redzie Nossi-bé, przeprowadzając co jakiś czas ćwiczenia w strzelaniu i manewrowaniu[19]. W dalszy rejs Eskadra wyszła dopiero 3 marca?/16 marca, obierając kurs na Cieśninę Malakka, wielokrotnie bunkrując węgiel na pełnym oceanie i docierając do jej wejścia 23 marca?/5 kwietnia[20]. Podczas rejsu przez Ocean Indyjski na niszczycielach występowały liczne awarie maszyn i mechanizmów, które spowodowały konieczność wzięcia ich na hol przez transportowce[21]. 26 marca?/8 kwietnia okręty rosyjskie minęły Singapur i dotarły 1 kwietnia?/14 kwietnia do Zatoki Cam Ranh(inne języki)[22]. Stamtąd, po przeprowadzeniu wielu ćwiczeń oraz uzupełnieniu zapasów węgla i pożywienia na pokładach okrętów, między 9 kwietnia?/22 kwietnia a 13 kwietnia?/26 kwietnia Eskadra przepłynęła do Zatoki Wan Fong, gdzie dalej odbywały się ćwiczenia i zaopatrywanie jednostek[23]. 26 kwietnia?/9 maja do Zatoki Wan Fong dopłynęła III Eskadra Oceanu Spokojnego pod dowództwem kadm. Niebogatowa, łącząc się z siłami Rożestwienskiego[24]. 1 maja?/14 maja rosyjskie okręty wyruszyły w stronę Tajwanu, początkowo z niszczycielami na holu, jednak od 5 maja?/18 maja z powodu możliwego kontaktu z siłami japońskimi niszczyciele rozpoczęły rejs o własnych siłach, oznaczone na kominach zmieniającymi się co dobę znakami rozpoznawczymi[25].

Bitwa pod Cuszimą[edytuj | edytuj kod]

12 maja?/25 maja składająca się z 38 okrętów Eskadra skierowała się w stronę Cieśniny Koreańskiej[26]. „Bujnyj” wchodził w skład 1. dywizjonu niszczycieli (wraz z „Brawym”, „Biedowym” i „Bystrym”), płynąc po lewej stronie pancerników 1. zespołu[27]. Według wydanego przez Rożestwienskiego jeszcze 26 kwietnia?/9 maja rozkazu nr 244, niszczyciele w nadchodzącym starciu miały pełnić funkcję ratowniczą wobec pancerników, gotowe do przyjęcia na swe pokłady ich dowódców i sztaby w obliczu uszkodzeń odniesionych podczas wymiany ognia artyleryjskiego z siłami głównymi przeciwnika[28]. Rosyjskie okręty zostały wykryte przez Japończyków rankiem 14 maja?/27 maja, którzy rozpoczęli przygotowania do bitwy[29]. Około 10:00 główne siły Eskadry przyjęły szyk torowy, a krążowniki i niszczyciele miały osłaniać je przed spodziewanymi atakami torpedowców i niszczycieli wroga[30]. Około godziny 13:00 rosyjskie siły główne przyjęły z powrotem szyk dwukolumnowy, a niszczyciele 1. dywizjonu („Bujnyj”, „Brawyj”, „Biedowyj” i „Bystryj”) wraz z krążownikami „Żemczug” i „Izumrud” zajęły pozycje po prawej stronie flagowego pancernika „Kniaź Suworow”[31][32]. O 13:30 Rożestwienski nakazał zwrot w lewo i ponowne uformowanie sił głównych w jedną kolumnę, pociągając za sobą krążowniki i niszczyciele 1. dywizjonu[33]. O 13:49 Rożestwienski wydał rozkaz otwarcia ognia w stronę wychodzących na kurs zbieżny pancerników japońskich z płynącym na czele „Mikasą”, które po kilku minutach również rozpoczęły ostrzał[34]. Od godziny 14:45 „Bujnyj” i „Brawyj” uczestniczyły w akcji ratowniczej załogi zatopionego pancernika „Oslabia”, które mimo odniesionych od japońskiego ostrzału uszkodzeń wyłowiły ponad 380 osób[35][36]. Między 17:00 a 17:30 dowodzony przez kmdr. por. Mikołaja Kołomiejcewa „Bujnyj” dostrzegł ciężko uszkodzonego „Kniazia Suworowa”, dobijając do burty płonącego pancernika[37][38]. Na pokład niszczyciela trafił ranny wadm. Rożestwienski, szefa sztabu kmdra Clapiera de Colonguesa, sześciu oficerów i 15 członków załogi „Suworowa”, po czym „Bujnyj” popłynął w ślad za zespołem krążowników kadm. Enkwista (możliwości zabrania większej liczby osób nie było, gdyż na pokładzie okrętu znajdowało się 201 rozbitków z „Oslabii”)[37][39]. Ranny Rożestwieński (w prawą łopatkę, w prawe biodro, w lewą stopę i w czoło), po opatrzeniu przez pokładowego lekarza, wydał dowódcy niszczyciela rozkaz płynięcia do Władywostoku[37]. Około 18:00 „Bujnyj” zbliżył się do płynących na końcu kolumny zespołu kadm. Enkwista niszczycieli z podniesionym na rei sygnałem o przekazaniu dowodzenia Eskadrą kadm. Niebogatowowi[40].

Po zakończeniu dziennego boju rosyjska eskadra wykonała zwrot na południowy zachód, chcąc uniknąć japońskich nocnych ataków torpedowych[41]. Większość z jej dziewięciu niszczycieli była uszkodzona (w tym ciężko „Bujnyj”); podobnie uszkodzone były krążowniki[41]. W nocy okręty Eskadry zostały rozproszone – okręt flagowy kadm. Enkwista „Oleg” przyspieszył do prędkości 18 węzłów i pociągnął za sobą pozostałe krążowniki i niszczyciele, które opuściły siły główne; większość okrętów nie mogła jednak utrzymać tej prędkości i zaczęły one w różnych miejscach zawracać (w tym „Bujnyj”), przez co jednak nie zdążyły dotrzeć do sił głównych kadm. Niebogatowa przed atakiem japońskich niszczycieli i torpedowców[42][43]. W trakcie japońskiego ataku część uszkodzonych okrętów nie była w stanie utrzymać prędkości 13 węzłów, jaką rozkazał rozwinąć Niebogatow i zaczęły zostawać w tyle (pancerniki „Sisoj Wielikij”, „Admirał Uszakow” i „Nawarin”, krążowniki „Dmitrij Donskoj” i „Swietłana” oraz niszczyciele „Bujnyj”, „Biedowyj”, „Groznyj” i „Bystryj”), oświetlając reflektorami morze w poszukiwaniu atakujących Japończyków[44]. Około 22:30 rosyjskie okręty wyłączyły reflektory, których użycie zamiast pozytywnych dla zespołu efektów przyciągały tylko atakujące niszczyciele i torpedowce przeciwnika; na „Bujnym” doszło też do awarii systemu zasilania kotłów[45]. Nad ranem 15 maja?/28 maja stan techniczny zmierzającego samotnie w kierunku Władywostoku „Bujnyja” znacznie się pogorszył i groził zatonięciem, więc jego dowódca nadał przez radio wiadomość o konieczności przeokrętowania rannego Rożestwieńskiego[46]. Sygnał odebrano na niszczycielu „Biedowyj”, który płynął razem z „Groznym” i krążownikiem „Dmitrij Donskoj”; okręty zastopowały w oczekiwaniu na „Bujnyja” i po jego dotarciu przetransportowano na pokład „Biedowego” rannego wiceadmirała oraz większość rozbitków z „Oslabii”[47][48]. „Biedowyj” wraz z „Groznym” popłynęły pełną prędkością w stronę Władywostoku, a „Dmitrij Donskoj” pozostał przy ciężko uszkodzonym „Bujnym”, na którym doszło do kolejnej awarii prawej maszyny parowej i jednego z kotłów[47]. Postanowiono o ewakuacji załogi i zatopieniu niszczyciela za pomocą materiałów wybuchowych, jednak wybuch nie nastąpił i „Dmitrij Donskoj” otworzył w kierunku „Bujnyja” ogień z dział kalibru 152 mm[47][49]. Okręt zatonął o godzinie 11:30 w odległości 85 Mm na południe od wyspy Dagelet (na pozycji 36°10′N 131°10′E/36,166667 131,166667)[47][49].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 207 podaje, że stępkę okrętu położono w 1900 roku.
  2. ↑ Niemal identyczne wartości podaje Gogin 2023 ↓. Natomiast Olender 2021 ↓, s. 620 podaje, że długość wynosiła 60,2 metra, szerokość 6,4 metra i zanurzenie 1,8 metra.
  3. ↑ Identycznie podają Miramar 2023 ↓ i Brassey 1904 ↓, s. 319. Natomiast Gogin 2023 ↓ podaje wyporność normalną 427–445 ton i pełną 520–530 ton.
  4. ↑ Olender 2021 ↓, s. 456 podaje, że „Bujnyj” dotarł do Libawy 27 kwietnia?/10 maja.
  5. ↑ Awans na stopień wiceadmirała Rożestwienski otrzymał 4 października?/17 października[14][13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 207.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Gogin 2023 ↓.
  3. ↑ Miramar 2023 ↓.
  4. ↑ Olender 2021 ↓, s. 620.
  5. ↑ Brassey 1902 ↓, s. 286.
  6. ↑ Brassey 1904 ↓, s. 318.
  7. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 25, 94.
  8. ↑ Olender 2021 ↓, s. 451.
  9. ↑ a b c Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 94.
  10. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 95, 252.
  11. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 253–254, 264.
  12. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 264.
  13. ↑ a b Olender 2021 ↓, s. 472.
  14. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 266.
  15. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 273.
  16. ↑ a b Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 277.
  17. ↑ a b c Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 279.
  18. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 288.
  19. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 297–299.
  20. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 300–302.
  21. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 301.
  22. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 303–304.
  23. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 306–307.
  24. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 313.
  25. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 322.
  26. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 324.
  27. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 326.
  28. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 332.
  29. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 330.
  30. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 334.
  31. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 336.
  32. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1985 ↓, s. 401.
  33. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 339–340.
  34. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 341.
  35. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 343.
  36. ↑ Olender 2021 ↓, s. 519.
  37. ↑ a b c Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 373.
  38. ↑ Olender 2021 ↓, s. 528.
  39. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1985 ↓, s. 408.
  40. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 379.
  41. ↑ a b Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 388.
  42. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 390–391.
  43. ↑ Olender 2021 ↓, s. 537.
  44. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 395.
  45. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 396.
  46. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 401, 406.
  47. ↑ a b c d Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 406.
  48. ↑ Olender 2021 ↓, s. 544, 550.
  49. ↑ a b Olender 2021 ↓, s. 550.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Niszczyciele typu Bojkij

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bujnyj_(1901)&oldid=70684542”