Bukowiec (powiat bieszczadzki)
49°04′20″N 22°50′33″E/49,072222 22,842500
| wieś | |
.jpg) Widok na teren byłej wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo | |
| Liczba ludności |
0 |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
38-713[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RBI |
| SIMC |
0996264 |
Położenie na mapie gminy Lutowiska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego  | |
| 49°04′20″N 22°50′33″E/49,072222 22,842500[1]
| |
Bukowiec – była, opuszczona wieś w Polsce, położona w dolinie Górnego Sanu, pomiędzy Tarnawą Niżną i Wyżną, Sokolikami Górskimi a Beniową, w województwie podkarpackim, powiecie bieszczadzkim, gminie Lutowiska, na granicy Bieszczadzkiego Parku Narodowego i Parku Krajobrazowego Doliny Sanu. Mimo to miejscowość figuruje jako wieś w rejestrze TERYT[4]. Podlega sołectwu Stuposiany.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krośnieńskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś została lokowana w 1580 na prawie wołoskim i stanowiła początkowo własność Kmitów. W 1709 została doszczętnie zniszczona przez Szwedów i już nie osiągnęła dawnej świetności. Mieszkańcy zajmowali się głównie gospodarką pasterską na okolicznych połoninach. W latach 30. XX w. działała tu ukraińska spółdzielnia "Halicz". Istniały zakłady takie jak: Potasznia, gdzie produkowano potaż używany do wyrobu mydła i szkła (kadź z Potaszni leży na skrzyżowaniu dróg za parkingiem w Bukowcu), tartak wodny w rejonie Sanu, tartak wodny nad potokiem w górnej części wsi, 2 karczmy, beczkarnia - zakład produkujący beczki, który zatrudniał około 500 osób, piekarnia. Wspomina się także o browarze, ale nie są to potwierdzone informacje. Ponadto funkcjonowały młyny. Na początku XX w. prawdopodobnie przy beczkarni istniała elektrownia wodna. Księgi metrykalne nie posiadają adnotacji o właścicielach katolikach, co wskazuje, że tutejsze zakłady prowadzone były przez żydowskich przedsiębiorców[5].
Uległa wysiedleniu w ramach repatriacji ludności ukraińskiej do ZSRR 2 czerwca 1946, w rejon Stanisławowa i Tarnopola. Zabudowania wsi zostały spalone a pozostała zabudowa i infrastruktura została do 1956 zupełnie rozebrana. Ostatnie pozostałości po Bukowcu w latach 80. XX wieku zrekultywowano przy pomocy materiałów wybuchowych[5][6].
Drewniana greckokatolicka cerkiew pw. Objawienia Pańskiego z 1910 została spalona 2 czerwca 1946. Obecnie na terenie dawnej wsi można odszukać cmentarz, miejsce po cerkwi oraz cmentarz z I wojny światowej, na którym znajduje się 12 zbiorowych mogił[5].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]W 1943 Bukowiec zamieszkiwały 529 osoby w 124 domach mieszkalnych.
Dane z 1921:
- 355 osób wyznania greckokatolickiego
- 9 wyznania mojżeszowego
Trasa ścieżki dydaktycznej doliną górnego Sanu
[edytuj | edytuj kod]
Bukowiec – Beniowa
-
Pozostałość cmentarza we wsi Bukowiec -
-
Kadź po dawnej potaszni
.jpg)
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 13293.
- ↑ Strona gminy, sołectwa
- ↑ Stuposiany, [w:] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1232 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr TERYT
- ↑ a b c Bukowiec / Twoje Bieszczady [online], www.twojebieszczady.net [dostęp 2025-08-09].
- ↑ Bukowiec k. Sianek - Bieszczady Wysokie :: Gmina Lutowiska [online], www.lutowiska.pl [dostęp 2025-08-09].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bukowiec (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 462.
- Historia wsi