Bukowiec (powiat nowotomyski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Bukowiec
wieś
Ilustracja
Kościół Świętego Marcina w Bukowcu
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

nowotomyski

Gmina

Nowy Tomyśl

Liczba ludności (2022)

967[1]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-300[2]

Tablice rejestracyjne

PNT

SIMC

0591024

Położenie na mapie gminy Nowy Tomyśl
Mapa konturowa gminy Nowy Tomyśl, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie powiatu nowotomyskiego
Mapa konturowa powiatu nowotomyskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Ziemia52°17′36″N 16°14′48″E/52,293333 16,246667

Bukowiec (niem. Buchenhain)[3]wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie nowotomyskim, w gminie Nowy Tomyśl.

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego. W Bukowcu znajduje się gimnazjum, szkoła podstawowa oraz przedszkole. Wokół wsi znajdują się lasy, gospodarstwa agroturystyczne.

Historia wsi[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wzmianki o Bukowcu pochodzą z roku 1409. Przez długie lata był częścią dóbr opalenickich, a następnie grodziskich, których właścicielami od XV do XVIII w. byli Opalińscy. W 1563 r. wieś obejmowała 7 i 3/4 łana, do sołtysa należały 2 łany. W XVI w. tymczasowo w dokumentach występuje dla odróżnienia od innych wsi nazwa Bukowiec Mały, ale nie przyjęła się ona na stałe. W XVIII w. wieś miała 87 domów i 700 mieszkańców, a tutejszy majątek razem z folwarkami Julianka i Huta Szklana obejmował 13529 mórg ziemi. Po Opalińskich właścicielami Bukowca byli Beymowie, a następnie niemiecka rodzina Heyderów, która założyła tutaj tartak.

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815–1848) miejscowość wzmiankowana jako Bukowiec należała do wsi większych w ówczesnym powiecie bukowskim, który dzielił się na cztery okręgi (bukowski, grodziski, lutomyślski oraz lwowkowski)[4]. Bukowiec należał do okręgu lutomyślskiego i stanowił siedzibę majątku o tej samej nazwie, którego właścicielem był wówczas Szolc i Łubieński (posiadali oni także rozległy majątek Grodzisk)[4]. W skład majątku Bukowiec wchodziło łącznie 7 wsi oraz Kozia karczma. Według spisu urzędowego z 1837 roku Bukowiec liczył 406 mieszkańców i 63 dymy (domostwa)[4].

W latach 1926–1939 właścicielem majątku był Adam Szczerbiński, po wojnie majątek został rozparcelowany[5].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

W centrum wsi stoi drewniany kościół św. Marcina, powstały w latach 1737–1742, fundowany przez starostę śremskiego Karola Opalińskiego z Bnina. Staraniem ks. prob. Stanisława Maciaszka kościół został w rozbudowany w latach 1923/1925 według projektu arch. Stefana Cybichowskiego. Kościół posiada 4 barokowe ołtarze. W ołtarzach obrazy świętych: Matki Bożej, św. Apolonii, św. Wawrzyńca, św. Marcina, św. Izydora, św. Jana Nepomucena, św. Walentego i św. Kazimierza królewicza.

Sport i OSP[edytuj | edytuj kod]

We wsi istnieje także klub sportowy LKS Korona Bukowiec powstały w 1923, remiza Ochotniczej Straży Pożarnej powstałej w 1933 roku. Jest to jednostka typu S3, ma trzy samochody: Scania P410 z 2017, Star l70 zakupiony w 2006 oraz Ford Transit z 1998. OSP Bukowiec od 1995 roku włączona jest do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych, Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 108 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Agnieszka Łuczak: Polityczne oczyszczanie gruntu. Zagłada polskich elit w Wielkopolsce (1939–1941). Poznań: IPN, 2009.
  4. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 200.
  5. Paweł Anders: Nowy Tomyśl, Wydawnictwo WBP, Poznań 1998, ISBN 83-85811-51-6, s. 64.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]