Bzowscy herbu Ostoja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Ostoja, wersja średniowieczna
Herb Nowina
Baltazar Bzowski, podstarości jaworowski, fragment nagrobka w archikatedrze Wniebowzięcia NMP we Lwowie
Portret dominikanina Abrahama Bzowskiego, historyka Kościoła
Portret Józefa Felicjana Janoty Bzowskiego
Portret Hiacynta Janoty Bzowskiego
Portret Salomei Zawadzkiej, małżonki Hiacynta Janoty Bzowskiego
Portret Kazimierza Janoty Bzowskiego

Bzowscy herbu Ostoja (właśc. Janota Bzowscy) – polski ród szlachecki pieczętujący się herbem Ostoja[1], należący do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców)[2][3][4], wywodzący się z Bzowa w dawnym woj. krakowskim, pow. lelowskim[5]. Bzów był wsią szlachecką, w której obok przedstawicieli Ostojów dziedziczyli także rycerze innych herbów - Cielątkowa, Nowina, Prus, Pilawa[2] oraz Przeginia i Zadora[5].

Przydomek rodu[edytuj | edytuj kod]

Przydomkiem rodu Bzowskich herbu Ostoja jest imionisko Janota pochodzące od imienia Jan (imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehöhanan Jahwe jest łaskawy[6]). Pierwszym, spotykanym w źródłach Bzowskim h. Ostoja używającym przydomku Janota był Maciej Janota z Bzowa występujący w roku 1464[7][8]. Być może tożsamym z Maciejem Janotą był, występujący w roku 1432, Maciej z Bzowa, syn Jana, który procesował się przeciw Jerzemu zw. Liga, kmieciowi z Żukowic o część dziedziny w Bzowie[9]. Według Seweryna hr. Uruskiego na początku XV wieku żył Jan z Bzowa zw. Janotą, który miał synów: Jana, Macieja i Mikołaja. Od jego przezwiska Ostojowie Bzowscy mieli przyjąć przydomek Janota łączony z nazwiskiem[3].

Najstarsze świadectwa źródłowe dotyczące rodu[edytuj | edytuj kod]

Poniżej wymienione są wybrane świadectwa źródłowe dotyczące Bzowskich herbu Ostoja do połowy XVI wieku.

  • Najstarsza wzmianka na temat wsi Bzów pochodzi z 1349 roku, kiedy to król Kazimierz Wielki potwierdził podział dóbr między braćmi Miczkiem i Marcinem Pankami, dziedzicami Bzowa i Ochonina (dziś Ochojno). Miczko otrzymał Bzów i Łukanowice a Marcin Ochonin[10].
  • Najstarsza zapiska dotycząca przedstawiciela rodu Bzowskich h. Ostoja dotyczy Marka z Bzowa, który w roku 1388 kupił od swego brata Stanisława za 16 grzywien dom, ogród i role w Bzowie, należące niegdyś do ich matki. W roku 1398 dowodził swego szlachectwa i przynależności do rodu Ostojów (został naganiony w szlachectwie przez Jaszka z Tązowa)[9].
  • W roku 1464 występuje w źródłach Maciej Janota z Bzowa, który tego roku miał sprawę z Piotrem Wojszykiem z Bzowa[7][8].
  • W latach 1470-1480 wzmiankowani są bracia Masz i Jakub z Bzowa h. Ostoja oraz Jan alias Janota i Maciej h. Ostoja z Bzowa[7]. Wspomina ich Długosz w Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis jako dziedziców Bzowa[11].
  • W roku 1471 Apolonia, żona Jana Janoty, wraz z dziećmi: Mikołajem, Stanisławem, Jadwigą i Anną procesowała się przeciw Imramowi i Piotrowi z Ogrodzieńca[7][8].
  • W roku 1482 Janota z Bzowa procesował się przeciw Janowi, Gotardowi i Stanisławowi z Bzowa[7][8].
  • Adam Boniecki wspominiał Andrzeja Janotę z Bzowa, który żył w II połowie XV wieku[12][7]. Według Bonieckiego, w roku 1483 Jadwiga, córka Jana Janoty z Bzowa, była żoną Stanisława Dulowskiego z Karlina[13][7].
  • W roku 1489 bracia Stanisław i Gotard z Bzowa ustąpili Piotrowi z Bzowa i Bystrzycy ogród w środku Bzowa blisko Janoty[7][8].
  • W 1493 roku Jan zw. Janotha z Bzowa miał termin do przysięgi przeciw Stanisławowi z Bzowa. Sprawa dotyczyła płotu, w którym Stanisław nie powalił trzech przęseł[7][8].
  • W 1508 roku nastąpiło rozstrzygnięcie sporu o dziesięcinę między plebanem w Kromołowie a Janotą z Bzowa i kilkoma innymi dziedzicami w Bzowie na korzyść plebana[14].
  • W roku 1535 żył Jakub Janota z Bzowa, przeciwko któremu protestował Grzegorz Kopertko z Bzowa, o to, że Jakub nie wniósł do akt pewnego zapisu[14][8]. Tenże Jakub Janota miał syna Jakuba Janotę (juniora), który w 1556 roku pozywał Walentego Woyszę, dziedzica części Bzowa o poranienie. Tego roku został pozwany przez wspomnianego Walentego Woyszę o 30 grzywien przysądzonych za najście zbrojne i poranienie[8]. Jakub Janota (junior) ożeniony był z Katarzyną, córką Jana Rowieńskiego. Jakub Janota (senior) oprócz syna Jakuba (juniora) miał jeszcze córkę Małgorzatę, żonę Macieja Zagórowskiego i kilku synów: Pawła, ożenionego z Krystyną Woyszykówną z Bzowa, Jana, Macieja i Wojciecha, męża Doroty Kmicianki[15].

Majątki ziemskie należące do rodu[edytuj | edytuj kod]

Poniżej wymienione są ważniejsze dobra ziemskie należące do Janotów Bzowskich h. Ostoja i później h. Nowina.

Bzów, Tązów (obecnie część Karlina)[5], Droginia, Gruszów, Karniowice, Sutków, Radwan, Sufczyn, Będkowice, Nieczajna i Rosiejów[15].

Przedstawiciele rodu[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Józef Felicjan Janota Bzowski (1704-1770) z nieznanych powodów (prawdopodobnie w wyniku pomyłki) zaczął używać herbu Nowina zamiast rodowej Ostoi. Kolejne pokolenia Bzowskich pozostały przy herbie Nowina.
  2. a b A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1899, t. II, s. 300-308.
  3. a b S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1905, t. II, s. 121-124.
  4. a b K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. II, s. 389-390.
  5. a b c T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 310-313.
  6. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno – etymologiczny, Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1999.
  7. a b c d e f g h i T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 312.
  8. a b c d e f g h J. Janota Bzowski (red.), Łącznik Rodzinny: organ Związku Rodowego Janotów Bzowskich h. Nowina, Warszawa 1937-2012, zeszyt III, s. 12-18.
  9. a b T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 311
  10. T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 310.
  11. A. Przeździecki (oprac.), Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie. T. VIII, Liber beneficiorum dioecesis cracoviensis nunc primum e codice autographo editus, Kraków 1864, t. II, s. 211.
  12. A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1899, t. II, s. 303.
  13. A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1899, t. II, s. 302.
  14. a b T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 313.
  15. a b c J. Janota Bzowski (red.), Łącznik Rodzinny: organ Związku Rodowego Janotów Bzowskich h. Nowina, Warszawa 1937-2012, zeszyt I, s. 13-14
  16. a b A. Gąsiorowski (red.), Urzędnicy województw kijowskiego i czernihowskiego XV-XVIII wieku: spisy, t. III, z. IV, s. 256.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Kraków, część I, s. 310-313.
  • K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. II, s. 389-390.
  • A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1899, t. II, s. 300-307.
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1905, t. II, s. 121-124.
  • J. Janota Bzowski (red.), Łącznik Rodzinny: organ Związku Rodowego Janotów Bzowskich h. Nowina, Warszawa 1937-2012, zeszyty: I-IV, VI.
  • B. Ulanowski (red.), Najdawniejsze księgi sądowe krakowskie. Antiquissimi libri iudiciales terrae Cracoviensis, Kraków 1884-1886.
  • Starodawne prawa polskiego pomniki z ksiąg rękopiśmiennych dotąd nieużytych główniej zaś z ksiąg dawnych sądowych ziemskich i grodzkich ziemi krakowskiej, wyd. A. Z. Helcel, Kraków 1870.
  • A. Przeździecki (oprac.), Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie. T. VIII, Liber beneficiorum dioecesis cracoviensis nunc primum e codice autographo editus, Kraków 1864, t. II, s. 211.
  • K. Potkański, Zagrodowa szlachta i włodycze rycerstwo, Kraków 1888, s. 45.