Café Bodo
 Współczesny widok kamienicy, w której mieściła się „Café Bodo” | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Pierwszy właściciel |
Eugeniusz Bodo |
| Kolejni właściciele |
J. Skarżyński |
Café Bodo – nieistniejąca już kawiarnia w Warszawie przy ul. Pierackiego 17 (obecnie ul. Foksal 17), założona z inspiracji aktora Eugeniusza Bodo. Działała przed II wojną światową i w czasie okupacji niemieckiej jako kawiarnia artystyczna, w której kelnerami byli znani aktorzy. Kawiarnia istniała w latach 1939–1940[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kawiarnia została otwarta 18 marca 1939[2]. Istniała też letnia filia „Café Bodo” przy Al. Jerozolimskich 19. Współwłaścicielem był Zygmunt Woyciechowski. 8 stycznia Bodo i Woyciechowski zawiązali spółkę o kapitale 20 tys. zł z zapisem, że wspólnik może mieć większość udziałów[3]. Nazwisko aktora bowiem było jego jedynym wkładem w majątek spółki. W wyniku umowy otrzymywał od Woyciechowskiego 500 zł miesięcznie za zgodę na wykorzystanie do celów reklamowych swojego nazwiska i wizerunku[3]. 22 maja 1940 Eugeniusz Bodo został wykreślony z listy władz spółki.
W czasie okupacji niemieckiej kelnerami byli znani aktorzy, będący w ciężkiej sytuacji finansowej[4][5]. Stanowisko maître d'hôtel otrzymał Jerzy Leszczyński, kelnerkami zostały: Mieczysława Ćwiklińska, Maria Malicka, Zofia Lindorfówna, Leokadia Pancewiczowa, barmanem był Tadeusz Wesołowski, szatniarzem – Juliusz Osterwa. Pracujące tam aktorki sceniczne i filmowe otworzyły później własną kawiarnię - „U Aktorek”[6].
W kwietniu 1940 lokal przeszedł gruntowny remont. Nowo zaarażowane wnętrza zaprojektował znany scenograf teatralny Józef Galewski[3][6].
W sylwestrowy wtorek 31 grudnia 1940 Mieczysław Fogg śpiewał na otwarciu nowej kawiarni pn.„Szklana Grota Pod Słoniem”, w którą przekształciła się „Café Bodo”[7]. Zapraszali: Elżbieta Barszczewska, Mieczysława Ćwiklińska, Maria Malicka, Lucyna Messalówna, Karolina Lubieńska, Zofia Lindorfówna, Tamara Paslawska, Janina Romanówna, Alina Żeliska, Krystyna Zelwerowicz, Jerzy Leszczyński i Tadeusz Wesołowski. We wrześniu 1941 lokal znów się przeobraził, tym razem w „Café–Variété Bodo” z „atrakcyjnym programem artystycznym”. Nowymi właścicielami zostali J. Skarżyński i P. Żeński[8], którzy przejęli firmę po aresztowaniu przez Niemców Zygmunta Woyciechowskiego[3]. Od końca tegoż roku lokal stał się dostępny „Nur für Deutsche”. Podczas powstania warszawskiego kamienica, w której się mieścił uległa znacznemu zniszczeniu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anna Strzeżek: Od konsumpcji do konspiracji, czyli warszawskie lokale gastronomiczne 1939–1944. Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2012, s. 217. ISBN 978-83-7436-306-8.
- ↑ „Dobry Wieczór” i „Kurjer Czerwony”, reklama, 18 marca 1939, s. 2
- ↑ a b c d Café Bodo. Stare Kino. [dostęp 2024-03-01]. (pol.).
- ↑ Z ciężkich przeżyć Warszawy, Jak sobie dają radę aktorzy i literaci, „Kurjer Wileński”, s. 4
- ↑ „Kurjer Wileński”, 28 stycznia 1940, Zaproszenie do kawiarni Bodo, s. 5
- ↑ a b Wacław Wiernicki: Wspomnienia o warszawskich knajpach. Prószyński i S-ka, 1994, s. 81. ISBN 83-902520-0-7.
- ↑ „Nowy Kurier Warszawski”, 1940, nr 305 (30 grudnia)
- ↑ „Nowy Kurjer Warszawski”, reklama, 21 września 1941