Camille Claudel
| ||
 Camille Claudel w 1884 roku. | ||
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1864 Fère-en-Tardenois | |
| Data i miejsce śmierci | 19 października 1943 Montfavet | |
| Narodowość | Francja | |
| Dziedzina sztuki | rzeźbiarstwo | |
Camille Claudel ( /klɔdɛl/ ur. 8 grudnia 1864 w Fère-en-Tardenois, zm. 19 października 1943 w Montfavet koło Awinionu) – francuska rzeźbiarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w skromnej rodzinie. Jej młodszy brat, Paul Claudel, został znanym poetą i dyplomatą. Camille w dzieciństwie postanowiła zostać rzeźbiarką[1]. Studiowała w Akademii Colarossiego[potrzebny przypis]. Około 1884 r. zaczęła rzeźbić w pracowni Rodina, gdzie była asystentką. Została jego kochanką, romans trwał siedem lat[1]. Pragnęła z nim zostać, ale on nigdy nie opuścił żony, Rose Beuret[potrzebny przypis]. Zaszła z nim w ciążę, jednak poroniła i zapadła na głęboką depresję[1]. Claudel i Rodin mieli na siebie ogromny wpływ artystyczny. Mówiło się nawet, że to Rodin wzoruje się na pracach Claudel.
Po zakończeniu romansu z Rodinem popadła w alkoholizm, w atakach wściekłości zniszczyła większość swoich prac. Rozwijała się u niej także obsesja, bała się, że Rodin ukradnie jej prace. Zarabiała tworząc lampy i popielniczki[1].
Od 1903 roku wystawiała swoje prace w Salonie Artystów Francuskich. Rzeźby Claudel były niezmiernie dynamiczne, wykonane na ogół w kamieniu i brązie. Octave Mirbeau pisał o niej „Rewolta przeciw naturze! Kobieta-geniusz!”. Prace takie, jak Walc (1893) czy Wiek dojrzały (1900) wydają się podobne do prac Rodina, ale są bardziej liryczne. Fala z 1897 roku to świadoma próba zerwania ze stylem Rodina. Sam przełom wieków to krótkich kilka lat jej sławy i powodzenia.
Od 1906 stan zdrowia Camille Claudel się pogarszał. Zapadła ona na chorobę psychiczną. W 1911 r. rodzina zdecydowała o skierowaniu jej do szpitala psychiatrycznego Ville-Évrard[1] w Neuilly-sur-Marne, żeby wkrótce w obliczu przybliżającego się frontu wojennego zostać przeniesioną do zakładu zamkniętego w Montfavet koło Awinionu (znanego wtedy jako Asile de Montdevergues; obecnie siedziba nowoczesnego szpitala psychiatrycznego Centre Hospitalier de Montfavet). Spędziła tam ostatnie trzydzieści lat swojego życia.
Wkrótce po zamknięciu w szpitalu zmarł jej ojciec, o czym nie została zawiadomiona, a brat Paul ubezwłasnowolnił ją i odwiedził ją tylko 12 razy w ciągu 30 lat. Matka i siostra nigdy jej nie odwiedziły[1]. Matka zawsze odmawiała na ponawiane zaproszenia lekarzy do wypisania jej córki ze szpitala na rzecz życia w domu.
Zmarła w 1943 r. z głodu i wycieńczenia[1].
W 1990 roku zaproponowano budowę jej muzeum w Nogent-sur-Seine, w której mieszkała jako nastolatka. Muzeum powstało w 2017 roku[1].
Rzeźby Claudel[edytuj | edytuj kod]
- L’Age Mûr, 1899
- La Petite Châtelaine (marmur)
- Pensée (marmur)
- Paul Claudel à trente-sept ans (brąz)
- L’Implorante
- Clotho
- Les Causeuses
- La Valse (brąz), 1892
- Buste de Rodin
- Vertumne et Pomone (marmur)
- La Vague (onyks i brąz)
- Profonde Pensée (marmur)
- La jeune fille à la gerbe (brąz)
- Le Sakountala, 1886
Filmy[edytuj | edytuj kod]
- Camille Claudel w reżyserii Bruno Nuyttena. Camille Claudel zagrała Isabelle Adjani, która za tę rolę otrzymała w 1989 Cesara, będąc również współproducentem filmu. Film został nominowany do dwóch Oscarów.
- Camille Claudel, 1915 z 2013 w reżyserii Bruno Dumonta z Juliette Binoche jako Camille.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anne Delbée: Kobieta. Camille Claudel, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1991, ISBN 83-7023-098-9 (tłumacz: Elżbieta Skibińska, tytuł francuskiego oryginału: Une femme, 1984, LGF – Livre de Poche, ISBN 2-253-03492-4).
- Hélène Pinet i Reine-Marie Paris: Camille Claudel, le génie est comme un miroir, Gallimard, 2004, ISBN 2-07-076479-6.
- Dominique Bona, Camille et Paul: La passion Claudel, Paris: Grasset, 2006, ISBN 2-246-70661-0, OCLC 71336773.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Towarzystwa Camille Claudel (fr.)
- Agnieszka Narębska: Camille Claudel – Genialna rzeźbiarka, artystka nieprzyzwoita, kobieta nieszczęśliwa (pol.). kobieta.onet.pl, 2016-11-14. [dostęp 2016-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-15)].
