Camille Claudel
|
||
 Camille Claudel w 1884 roku. |
||
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1864 r., Fère-en-Tardenois | |
| Data i miejsce śmierci | 19 października 1943 r., Montfavet | |
| Narodowość | Francja | |
| Dziedzina sztuki | rzeźbiarstwo | |
Camille Claudel ( /klɔdɛl/ ur. 8 grudnia 1864 w Fère-en-Tardenois, zm. 19 października 1943 w Montfavet koło Awinionu) – francuska rzeźbiarka.
Życiorys[edytuj]
Urodziła się w skromnej rodzinie. Jej młodszy brat, Paul Claudel, został znanym poetą i dyplomatą. Camille w dzieciństwie postanowiła zostać rzeźbiarką. Studiowała w Akademii Colarossiego. Około 1884 r. zaczęła rzeźbić w pracowni Rodina. Została jego kochanką. Pragnęła z nim zostać, ale on nigdy nie opuścił żony, Rose Beuret. Zaszła z nim w ciążę, jednak poroniła i zapadła na głęboką depresję. Claudel i Rodin mieli na siebie ogromny wpływ artystyczny. Mówiło się nawet, że to Rodin wzoruje się na pracach Claudel.
Od 1903 roku wystawiała swoje prace w Salonie Artystów Francuskich. Rzeźby Claudel były niezmiernie dynamiczne, wykonane na ogół w kamieniu i brązie. Octave Mirbeau pisał o niej „Rewolta przeciw naturze! Kobieta-geniusz!”. Prace takie, jak Walc (1893) czy Wiek dojrzały (1900) wydają się podobne do prac Rodina, ale są bardziej liryczne. Fala z 1897 roku to świadoma próba zerwania ze stylem Rodina. Sam przełom wieków to krótkich kilka lat jej sławy i powodzenia.
Od 1906 stan zdrowia Camille Claudel się pogarszał. Zapadła ona na chorobę psychiczną. W jej trakcie zniszczyła większość swoich rzeźb. W 1913 zmarł jej ojciec, o czym nie została zawiadomiona. Brat Paul ubezwłasnowolnił ją, w efekcie czego trafiła z inicjatywy matki do szpitala psychiatrycznego Ville-Évrard w Neuilly-sur-Marne, żeby wkrótce w obliczu przybliżającego się frontu wojennego zostać przeniesioną do zakładu zamkniętego w Montfavet koło Awinionu (znanego wtedy jako Asile de Montdevergues; obecnie siedziba nowoczesnego szpitala psychiatrycznego Centre Hospitalier de Montfavet). Spędziła tam ostatnie trzydzieści lat swojego życia. Zniszczyły ją leki, a brat uznał ją za skończoną. Matka i siostra nigdy jej nie odwiedziły. Matka zawsze odmawiała na ponawiane zaproszenia lekarzy do wypisania jej córki ze szpitala na rzecz życia w domu. Nie mogła też Camille Claudel liczyć na pomoc Paula Claudela, który jednak odwiedzał ją, choć tylko co kilka lat.
Rzeźby Claudel[edytuj]
- L’Age Mûr, 1899
- La Petite Châtelaine (marmur)
- Pensée (marmur)
- Paul Claudel à trente-sept ans (brąz)
- L’Implorante
- Clotho
- Les Causeuses
- La Valse (brąz), 1892
- Buste de Rodin
- Vertumne et Pomone (marmur)
- La Vague (onyks i brąz)
- Profonde Pensée (marmur)
- La jeune fille à la gerbe (brąz)
- Le Sakountala, 1886
Filmy[edytuj]
- Camille Claudel w reżyserii Bruno Nuyttena. Camille Claudel zagrała Isabelle Adjani, która za tę rolę otrzymała w 1989 Cesara, będąc również współproducentem filmu. Film został nominowany do dwóch Oscarów.
- Camille Claudel, 1915 z 2013 w reżyserii Bruno Dumonta z Juliette Binoche jako Camille.
Bibliografia[edytuj]
- Anne Delbée: Kobieta. Camille Claudel, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1991, ISBN 83-7023-098-9 (tłumacz: Elżbieta Skibińska, tytuł francuskiego oryginału: Une femme, 1984, LGF – Livre de Poche, ISBN 2-253-03492-4).
- Hélène Pinet i Reine-Marie Paris: Camille Claudel, le génie est comme un miroir, Gallimard, 2004, ISBN 2-07-076479-6.
- Dominique Bona: Camille et Paul: La passion Claudel, Grasset, 2006, ISBN 2-246-70661-0.
