Carles Puyol

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Carles Puyol
Ilustracja
Carles Puyol w barwach FC Barcelony (2011)
Imię i nazwisko Carles Puyol Saforcada
Data i miejsce
urodzenia		 13 kwietnia 1978
Vielha e Mijaran, Hiszpania
Pozycja obrońca
Wzrost 178 cm
Kariera juniorska
1993–1995
1995–1996		 Pobla de Segur
Barcelona
Kariera seniorska
Lata Klub M (G)
1996–1999
1999–2014		 Barcelona B
Barcelona		 89 (6)
392 (13)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja M (G)
2000–2014
2001–2011		  Hiszpania
 Katalonia		 100 (3)
6 (0)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Carles Puyol Saforcada (wym. [ˈkarɫəs puˈjɔɫ]; ur. 13 kwietnia 1978 w Vielha e Mijaran[1]) – hiszpański piłkarz, reprezentant Hiszpanii – kapitan klubu FC Barcelony grający na pozycji środkowego lub bocznego obrońcy. 15 maja 2014 oficjalnie zakończył karierę. Obecnie jest menadżerem hiszpańskiego obrońcy Marca Bartry.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Carles Puyol rozpoczął swoją piłkarską karierę w lokalnej drużynie FC Barcelona, gdzie się wychował. Jego talent szybko przyciągnęły większą uwagę innych klubów ale on pozostał wierny La Masii. Legendarny gracz klubu FC Barcelona.

Szybko stał się podstawowym piłkarzem Barcelony B. W pierwszej drużynie zadebiutował 2 października 1999 roku przeciwko Valladolid, wówczas trenerem Dumy Katalonii był Louis van Gaal. Jego występy stawały się coraz częstsze, aż ugruntował sobie na stałe pozycje w pierwszej drużynie FC Barcelony. Dzięki swojej determinacji do poprawy i niesamowitym tempie pracy, Carles Puyol dostosował się do pozycji środkowego obrońcy. W 2000 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney zdobył srebrny medal wraz z klubowym kolegą, Xavim. José Antonio Camacho postawił na niego, jako obrońcę pierwszej reprezentacji kraju.

W sezonie 2003/2004, został wybrany trzecim kapitanem Blaugrany. Pełnił już istotną rolę w zespole rozegrał wówczas 27 spotkań w lidze oraz 7 w Pucharze UEFA. Jednakże, Carles Puyol musiał czekać aż do sezonu 2004/05, aby wygrać swój pierwszy puchar z Barceloną. Był wtedy kapitanem pierwszego zespołu i istotną częścią zwycięskiej drużyny Franka Rijkaarda. Pod koniec sezonu, podniósł trofeum mistrza ligi na słynnym Camp Nou. Sezon 2005/06 był jeszcze lepszy niż poprzedni. Tym razem kapitan Barçy miał zaszczyt uniesienia pucharu Ligi Mistrzów po zwycięstwie nad Arsenalem w pod paryskim Saint-Denis. Pod koniec następnego sezonu Carles Puyol doznał najgorszej kontuzji w całej swojej karierze. Uszkodził wiązadła w kolanie i musiał pauzować od 20 czerwca do 29 września. Pomimo to udało mu się rozegrać 30 spotkań w lidze w sezonie 2007/2008.

W dniu 16 września 2008 roku Puyol rozegrał swój 400. mecz w barwach pierwszej drużyny FC Barcelony. Po raz kolejny dokuczały mu problemy zdrowotne, ale walnie przyczynił się do zdobycia kolejnego mistrzostwa przez Blaugranę. Od sezonu 2008 do 2011 włącznie zdobył trzy mistrzostwa kraju, dwa razy wygrał Ligę Mistrzów, raz Copa del Rey, Klubowe Mistrzostwo Świata, Superpuchar Hiszpanii oraz Superpuchar Europy. Również wówczas opisał swój klub jako: „zespół, w którym pragnie grać każde dziecko z Katalonii. Żyję, aby grać w piłkę nożną dla Barcelony. Moim marzeniem jest zakończyć tutaj moją karierę”.

Carles Puyol 5 maja 2012 roku nabawił się kontuzji prawego kolana. Piłkarz przeszedł operację, przez co nie zagrał na Euro 2012. Przerwa w grze ma trwać mniej więcej 6 tygodni, okres powrotu jest stosunkowo krótki. Po tym jak Katalończyk doznawał kolejnych opóźnień, aby iść pod nóż tym razem zdecydował się na operację natychmiast przy jak najkrótszym czasie powrotu do gry. W sezonie 2011/2012 Puyol rozegrał 26 spotkań ligowych, 9 w Lidze Mistrzów, 7 w Copa del Rey i 2 w Klubowych Mistrzostwach Świata, strzelając ponadto pięć goli.

Wraz z drużyną narodową Hiszpanii był na Mistrzostwach Świata w Korei i Japonii w 2002, Mistrzostwach Europy w Portugalii w 2004 oraz na Mistrzostwach Świata w 2006 r. W 2008 roku zdobył z reprezentacją Hiszpanii Mistrzostwo Europy w turnieju rozgrywanym na boiskach Austrii i Szwajcarii. Na Mistrzostwach Świata w RPA Puyol rozpoczął każdy mecz i grał praktycznie zawsze 90 minut (był zmieniony przez Marchenę w 84. minucie ćwierćfinałowego spotkania przeciwko Paragwajowi). Strzelił jedynego gola w półfinale z Niemcami, dzięki czemu reprezentacja Hiszpanii dotarła do finału Pucharu Świata. W decydującym meczu zagrał pełne 120 minut, Hiszpania pokonała wówczas Holandię 1:0 i zdobyła tytuł mistrza świata[2].

4 marca 2014 roku na konferencji prasowej Puyol ogłosił, że odchodzi z FC Barcelona. Kontrakt został rozwiązany za porozumieniem stron[3].

15 maja 2014 roku podczas oficjalnej, pożegnalnej konferencji prasowej Carles Puyol ogłosił, iż kończy piłkarską karierę i nie zagra już w żadnym innym klubie. Jak sam powiedział powodem zakończenia kariery był brak rozwiązania problemu z leczeniem urazu kolana[4][5]

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Puyol podczas treningu w FC Barcelonie.
Puyol w barwach reprezentacji Katalonii podczas meczu z Argentyną w 2009 roku.
FC Barcelona
Reprezentacja Hiszpanii
Nagrody indywidualne

Kariera filmowa[edytuj | edytuj kod]

Primera juanda (2005).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Carles Puyol. Kapitan o sercu w kolorze blaugrana, Ziemowit Ochapski, 2013, ​ISBN 978-83-7924-099-9​.
  2. ↑ Patryk Gęsicki: Historia bijącego serca FC Barcelony (pol.). dumakatalonii.pl. [dostęp 2012-06-17].
  3. ↑ Barbara Bardadyn: Carles Puyol odchodzi z Barcelony. www.przegladsportowy.pl, 4 marca 2014. [dostęp 2014-03-18].
  4. ↑ Carles Puyol ogłasza zakończenie kariery - LaLiga, www.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  5. ↑ Carles Puyol kończy karierę, sport.fakt.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carles_Puyol&oldid=52388818”