Carlo Maria Giulini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlo Maria Giulini
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1914
Barletta

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

14 czerwca 2005
Brescia

Instrumenty

altówka

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Wydawnictwo

Decca Records

Powiązania

La Scala, Chicagowska Orkiestra Symfoniczna, Wiener Symphoniker, Los Angeles Philharmonic

Carlo Maria Giulini (ur. 9 maja 1914 w Barletcie, zm. 14 czerwca 2005 w Brescii) – włoski dyrygent.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie grę na altówce u Remy’ego Prìncipe’a, kompozycję u Alessandro Bustiniego i dyrygenturę u Bernardino Molinariego[1][2].

W latach 1945–1952 prowadził orkiestry włoskiego radia w Mediolanie i Rzymie. Wyemitował kilka mniej znanych oper Scarlattiego i Malipiera. W 1950 zadebiutował jako dyrygent operowy w Bergamo operą Traviata Verdiego. W latach 1953–1956 był pierwszym dyrygentem w mediolańskiej La Scali[1][2], gdzie odświeżył repertuar, wprowadzając m.in. Koronację Poppei Monteverdiego, Zamek Sinobrodego Bartóka i pierwsze we Włoszech przedstawienie sceniczne Wesela Strawinskiego. W tym czasie Giulini blisko współpracował z Marią Callas (Alcesta i Traviata) oraz z reżyserami Luchino Viscontim i Franco Zeffirellim[2]. W 1958 odniósł sukces w Wielkiej Brytanii, wystawiając Don Carlosa Verdiego na stulecie Royal Opera House, czym zyskał miano wybitnego dyrygenta opery włoskiej[2]. W 1967 Giulini ogłosił zamiar odejścia z opery i skoncentrowania się na repertuarze koncertowym[2].

Był pierwszym dyrygentem gościnnym Chicagowskiej Orkiestry Symfonicznej (1969–1973), pierwszym dyrygentem Symfoników Wiedeńskich (1973–1978) i pierwszym dyrygentem Los Angeles Philharmonic (1978–1984)[1][2]. W 1982 powrócił do opery, dyrygując m.in. Falstaffem Verdiego w Los Angeles, Londynie i Mediolanie[2].

Wśród nagrań Giuliniego na szczególną uwagę zasługują dwa wybitne wykonania Requiem Verdiego (1964 i 1989) oraz symfonie Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Czajkowskiego[2] i Mahlera, zwłaszcza jego IX Symfonii, za którą otrzymał Grand Prix du Disque[1]. W nagraniach operowych najbardziej cenione są Don Giovanni i Wesele Figara Mozarta[1].

Giulini był dyrygentem wszechstronnym, realizującym zarówno dzieła operowe, jak i wielką symfonikę[1]. Porównywno go do Toscaniniego ze względu na połączenie lirycznego ciepła i rytmicznego dynamizmu oraz umiejętność precyzji w skomplikowanych fakturach operowych[2]. Powszechnie uznaje się wyjątkową łagodność jego interpretacji, bogactwo faktur smyczkowych oraz klasyczną równowagę inspirującą zarówno instrumentalistów, jak i śpiewaków[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Bohdan Pociej, Giulini Carlo Maria, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 3 EFG część biograficzna, Kraków: PWM, 1987, s. 315–316, ISBN 83-224-0344-5.
  2. a b c d e f g h i j Robert Philip, Giulini, Carlo Maria, Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI10.1093/gmo/9781561592630.article.11232, via Oxford University Press [dostęp 2021-02-08] (ang.).