Casa Milà

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Casa Milà
Ilustracja
Casa Milà, widok ogólny (2018)
Państwo

 Hiszpania

Miejscowość

Barcelona

Adres

Passeig de Grácia 92

Typ budynku

kamienica

Styl architektoniczny

secesja

Architekt

Antoni Gaudí

Rozpoczęcie budowy

1906

Ukończenie budowy

1910

Pierwszy właściciel

Pere Milí

Położenie na mapie Barcelony
Mapa konturowa Barcelony, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Casa Milà”
Położenie na mapie Hiszpanii
Mapa konturowa Hiszpanii, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Casa Milà”
Położenie na mapie Katalonii
Mapa konturowa Katalonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Casa Milà”
Położenie na mapie prowincji Barcelony
Mapa konturowa prowincji Barcelony, na dole znajduje się punkt z opisem „Casa Milà”
Ziemia41°23′43″N 2°09′42″E/41,395278 2,161667
Strona internetowa
Dzieła Antoniego Gaudíego[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

I, II, IV

Numer ref.

320

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

2005
na 29. sesji

Casa Milà (La Pedrera, dom Mili) – budynek w Barcelonie powstały w latach 1906-1910. Znajduje się na rogu ulic Passeig de Grácia i Provença, w środkowej części miasta, w dzielnicy Eixample.

Projekt[edytuj | edytuj kod]

Zaprojektował go i wykonał Antoni Gaudí dla przedsiębiorcy Pere Mili i jego żony. Jest to najbardziej dojrzały i ostatni projekt „świecki” tego architekta. Casa Milá, jak pragnął sam Gaudí, miała być odpowiedzią na brak interesujących budynków w mieście. Ze względu na prezencję (budynek wygląda jak potężny skalny blok) barcelończycy przezwali go La Pedrera, co znaczy Kamieniołom.

W projekcie tym Gaudí nie używał, lub używał minimalnie, prostej kreski. Powoduje to, że fasada budynku przypomina wzburzone morze. Wygląda ciężko i monumentalnie choć wzniesiona jest z cienkich wapiennych płyt. Balkony zdobią kute z żelaza balustrady przybierające kształt dzikich chaszczy. Ozdobą fasady głównej są również specjalnie rozmieszczone ptaki, które maja sprawiać wrażenie szykujących się do odlotu. W środku budowli widać dbałość Gaudíego o szczegóły; każdy sufit posiada własną formę gipsową. Godne uwagi są też liczne mozaiki i stolarka. Na dachu architekt stworzył kominy przypominające kształtem dym. Całość wzniesiona została na nowatorskiej konstrukcji słupowo-belkowej, która jest wykonana w taki sposób, aby zmniejszyć ilość przekrojów (spowodowane było to niemożliwością opłacenia droższych materiałów)

Casa Milà nie została skończona z powodów zatargów z inwestorem. Pomimo to uważa się ją powszechnie za najpełniejsze dzieło Gaudíego, w którym zastosował w pełni owoce swego doświadczenia.

Casa Milà w literaturze i mediach[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • S. Tschudi Madsen: Art Nouveau. Warszawa: WAiF, 1987, s. 126-128.
  • G. van Hensbergen: Gaudi. Poznań: Zysk i Ska, 2003, s. 145-162.
Dziedziniec

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]