Casimiro Florencio Granzow de la Cerda

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Casimiro Florencio Granzow de la Cerda
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1895
Kawęczyn

Data i miejsce śmierci

6 września 1968
Buenos Aires

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca, publicysta, dyplomata

Strona tytułowa hiszpańskiego wydania Dramatu Warszawy (1946)

Casimiro Florencio Granzow de la Cerda, właśc. hiszp. Casimiro Florencio Granzow de la Cerda duque de Parcent (ur. 27 lipca 1895 w Kawęczynie koło Warszawy, zm. 6 września 1968 w Buenos Aires)[1] – przedsiębiorca, publicysta, hiszpański dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Estanislao (Stanisława) Federico Granzowa i Marii del Pilar de la Cerda y Seco hrabiny de Villar[1][2]. Jego dziadkiem był Kazimierz Granzow, warszawski budowniczy i przemysłowiec pochodzący ze spolonizowanej rodziny niemieckiej[2]. II księciem Parcentu (duque de Parcent) został dziedzicząc tytuł po bracie dziadka ze strony matki w roku 1937[2][3][4].

W Hiszpanii ukończył studia prawnicze (uniwersytety w Valladolid i Madrycie). Od ustanowienia w 1919 roku przedstawicielstwa dyplomatycznego Hiszpanii w Polsce był jego pracownikiem honorowym. W 1921 roku otrzymał obywatelstwo hiszpańskie. W 1924 roku został mianowany konsulem honorowym przy Poselstwie Hiszpanii w Warszawie. Po proklamowaniu II Republiki złożył dymisję, a później wyjechał do Hiszpanii, aby wziąć udział w wojnie domowej po stronie frankistowskiej. Po upadku II Republiki i uznaniu przez Polskę nowego rządu hiszpańskiego, w sierpniu 1939 roku otrzymał ponowne mianowanie na stanowisko konsula honorowego w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej pozostał w Polsce, pełniąc funkcje miejscowego reprezentanta hiszpańskich interesów podlegającego ambasadzie w Berlinie. Współpracował w tym czasie z Polskim Czerwonym Krzyżem[1][2].

Z Warszawy wyjechał w lipcu 1944 roku, na kilka dni przed wybuchem powstania warszawskiego[2]. Udał się przez Kraków do Pragi, a następnie do Berlina i Lozanny. Po wojnie zamieszkał w Ávili, a później wyjechał do Argentyny i Brazylii, gdzie prowadził działalność gospodarczą[1].

Został pochowany w grobie rodzinnym w Ávili[1][5].

Działalność publicystyczna i raporty dyplomatyczne z okupowanej Warszawy[edytuj | edytuj kod]

W latach 1919–1921 publikował w prasie hiszpańskiej artykuły poświęcone odradzającej się Polsce i sytuacji politycznej w regionie Europy Wschodniej[6]. W 1919 roku wydał w Hiszpanii książkę poświęconą historii Polski zatytułowaną Polska, jej dawna chwała, jej męczeństwo i jej zmartwychwstanie[7][2][8].

Raporty Granzowa z okresu II wojny światowej, przedstawiające dramatyczną sytuację w okupowanej Polsce i nacechowane propolskim nastawieniem autora, przez ambasadę w Berlinie trafiały do Madrytu, a ich treść poprzez hiszpański MSZ docierała być może także do innych odbiorców, w szczególności do Watykanu[2]. Niektóre z nich zostały opublikowane w Polsce kilkadziesiąt lat po wojnie[9][10][11][12][13].

Wkrótce po zakończeniu wojny Granzow, posługując się jako autor tytułem księcia Parcentu, wydał opartą na swoich wojennych doświadczeniach książkę opisującą sytuację w okupowanej Warszawie i – szerzej – w Polsce. Wyszła ona równolegle w języku hiszpańskim w Madrycie, w marcu 1946 roku, i francuskim, kilka miesięcy później w Paryżu, pod tytułem Dramat Warszawy 1939–1944[2][14][15]. Jej polskie wydanie w przekładzie i opracowaniu naukowym Małgorzaty Nalewajko ukazało się w 2016 roku[16].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku[17] zawarł ślub z Maríą de la Gracia Chaguaceda y Peñarredonda, z którą miał syna Fernanda (1922–2014)[18], III księcia Parcentu[1][2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony hiszpańskim Orderem Izabeli Katolickiej i Orderem Karola III oraz polskim Orderem Odrodzenia Polski[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Jan Stanislaw Ciechanowski: Casimiro Florencio Granzow y de la Cerda. Real Academia de la Historia. [dostęp 2019-10-31].
  2. ↑ a b c d e f g h i Małgorzata Nalewajko: Wprowadzenie. W: (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939–1944. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016, s. 7-26. ISBN 978-83-63352-67-7.
  3. ↑ Condado de Parcent. Pares. Portal de Archivos Españoles. Ministerio de Educación, Cultura y Deporte. [dostęp 2019-11-01].
  4. ↑ Aránzazu Lafuente Urién: Fuentes para el estudio del señorío en Aragón. Fondos del Archivo de la Nobleza (Toledo). Institución Fernando El Católico. s. 44-45. [dostęp 2019-11-02].
  5. ↑ Nekrolog w madryckim wydaniu ABC. ABC, 15.09.1968. [dostęp 2019-11-04].
  6. ↑ Małgorzata Nalewajko, Casimiro Granzow de la Cerda duque de Parcent – entre Polonia y Espana, ms., przewidziana publikacja w „Itinerarios” w roku 2020.
  7. ↑ C. Granzow de la Cerda: Polonia, su gloria en el pasado, su martirio y su resurreccion. San San Sebastián: Editorial y Prensa, 1919.
  8. ↑ Piotr Rypson. Madryt 1918. Sztuka i polska racja stanu. „Miejsce”. 5/15, s. 147, 150, 2017. ISSN 2450-1611. 
  9. ↑ Ryszard Stemplowski. Polski wrzesień 1939 roku: Losy obcych dyplomatów. „Historia i Życie [Życie Warszawy]”. 18(49), 19(50), 15.09.1989, 29.09.1989. 
  10. ↑ Miłosz Grygierczyk. Początki okupacji niemieckiej w Warszawie w raporcie dyplomaty hiszpańskiego Duque de Parcent. „Mazowieckie Studia Humanistyczne”. 12/1-2, s. 225−233, 2008. 
  11. ↑ Miłosz Grygierczyk. Minister von Ribbentrop zaprasza na wycieczkę: relacja dyplomaty hiszpańskiego z podróży do okupowanej Warszawy. „Pamięć i Sprawiedliwość”. 8/1 (14). s. 379−383. OCLC 2009. 
  12. ↑ Grzegorz Jasiński. Sowieckie bombardowania Warszawy w sierpniu 1942 i maju 1943 roku w sprawozdaniach hiszpańskiego dyplomaty. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. T. 9 (60), Nr 3 (223), 2008. 
  13. ↑ Aneks. W: (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939-1944. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016, s. 249–260. ISBN 978-83-63352-67-7.
  14. ↑ Duque de Parcent: El drama de Varsovia 1939-1944. Madrid: S.H.A.D.E., 1946.
  15. ↑ Duc de Parcent: Le drame de Varsovie. Paris: La Jeune Parque, 1946.
  16. ↑ (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939-1944. tłum., oprac. i wprowadzenie Małgorzata Nalewajko. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016. ISBN 978-83-63352-67-7.
  17. ↑ Geneanet: María de Gracia Chaguaceda Peñarredonda. [dostęp 2019-11-04].
  18. ↑ Fernando Granzow de la Cerda y Chaguaceda. BillionGraves. [dostęp 2019-11-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Pérez Rojas, Francisco Javier, Familia de Estanislao Granzow – Joaquín Sorolla, Institución Joaquín Sorolla de Investigación y Estudios, Valencia 2011, ISBN 978-84-482-5481-0
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Casimiro_Florencio_Granzow_de_la_Cerda&oldid=72482600”