Celso Costantini
Kardynał prezbiter | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1876 | ||
Data i miejsce śmierci |
17 października 1958 | ||
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego | |||
Okres sprawowania |
1954–1958 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
26 grudnia 1899 | ||
Nominacja biskupia |
22 lipca 1921 | ||
Sakra biskupia |
24 sierpnia 1921 | ||
Kreacja kardynalska |
12 stycznia 1953 | ||
Kościół tytularny |
Data konsekracji |
24 sierpnia 1921 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Celso Benigno Luigi Costantini (ur. 3 kwietnia 1876 w Castion di Zoppola, zm. 17 października 1958 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.
W roku 1892 rozpoczął naukę w seminarium w Portoguaro. W latach 1897–1899 kształcił się na rzymskich uniwersytetach Accademia di S. Tommaso a także Uniwersytecie della Minerva. Uzyskał doktoraty z filozofii i teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 26 grudnia 1899 w Portoguaro. Pracował następnie duszpastersko w diecezji Concordia. W czasie I wojny światowej był kapelanem armii włoskiej. Po zakończeniu wojny był m.in. dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Aquileria a także administratorem apostolskim w Fiume.
22 lipca 1921 mianowany tytularnym biskupem Gerapoli. Sakrę otrzymał 24 sierpnia z rąk kardynała Pietro La Fontaine, patriarchy Wenecji. Od roku 1922 był pierwszym delegatem apostolskim do Chin, gdzie odegrał znaczącą rolę w rozwoju tamtejszego Kościoła (zwołał pierwszą konferencję biskupów chińskich w 1924, powołał wiele seminariów i kongregacji, a także przyczynił się do wyniesienia do godności biskupiej pierwszych Chińczyków w 1926, do tej pory bowiem, biskupami zostawali wyłącznie misjonarze). W roku 1933 powrócił do ojczyzny i został sekretarzem w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Pozostał na tym stanowisku do roku 1954, kiedy to został Kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. Rok wcześniej otrzymał z rąk Piusa XII kapelusz kardynalski.
Zmarł w okresie sediswakancji po śmierci papieża podczas teoretycznie niegroźnej operacji prostaty. Pochowany w rodzinnej miejscowości obok swego brata ks. Giovanniego (1880-1956). Był jednym z pierwszych wysokich przedstawicieli Kościoła, którzy doceniali znaczenie rozwijających się Kościołów lokalnych na całym świecie. Był zwolennikiem mianowania biskupami rdzennych mieszkańców, a także umiędzynarodowienia kolegium kardynalskiego.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Sylwetka na stronie internetowej kardynałów Salvadora Mirandy
- Catholic-Hierarchy
- Cesare De Agostini, Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży, Kraków 2005