Przejdź do zawartości

Celso Costantini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Celso Costantini
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego In hoc signo
W tym znaku
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1876
Castion di Zoppola

Data i miejsce śmierci

17 października 1958
Rzym

Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

1954–1958

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

26 grudnia 1899

Nominacja biskupia

22 lipca 1921
tytularny biskup Gerapoli

Sakra biskupia

24 sierpnia 1921

Kreacja kardynalska

12 stycznia 1953
Pius XII

Kościół tytularny

Ss. Nereo e Achilleo
S. Lorenzo in Damaso

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

24 sierpnia 1921

Konsekrator

Pietro La Fontaine

Współkonsekratorzy

Angelo Bartolomasi
Luigi Paulini

Celso Benigno Luigi Costantini (ur. 3 kwietnia 1876 w Castion di Zoppola, zm. 17 października 1958 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

W roku 1892 rozpoczął naukę w seminarium w Portoguaro. W latach 1897–1899 kształcił się na rzymskich uniwersytetach Accademia di S. Tommaso a także Uniwersytecie della Minerva. Uzyskał doktoraty z filozofii i teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 26 grudnia 1899 w Portoguaro. Pracował następnie duszpastersko w diecezji Concordia. W czasie I wojny światowej był kapelanem armii włoskiej. Po zakończeniu wojny był m.in. dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Aquileria a także administratorem apostolskim w Fiume.

22 lipca 1921 mianowany tytularnym biskupem Gerapoli. Sakrę otrzymał 24 sierpnia z rąk kardynała Pietro La Fontaine, patriarchy Wenecji. Od roku 1922 był pierwszym delegatem apostolskim do Chin, gdzie odegrał znaczącą rolę w rozwoju tamtejszego Kościoła (zwołał pierwszą konferencję biskupów chińskich w 1924, powołał wiele seminariów i kongregacji, a także przyczynił się do wyniesienia do godności biskupiej pierwszych Chińczyków w 1926, do tej pory bowiem, biskupami zostawali wyłącznie misjonarze). W roku 1933 powrócił do ojczyzny i został sekretarzem w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Pozostał na tym stanowisku do roku 1954, kiedy to został Kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. Rok wcześniej otrzymał z rąk Piusa XII kapelusz kardynalski.

Zmarł w okresie sediswakancji po śmierci papieża podczas teoretycznie niegroźnej operacji prostaty. Pochowany w rodzinnej miejscowości obok swego brata ks. Giovanniego (1880-1956). Był jednym z pierwszych wysokich przedstawicieli Kościoła, którzy doceniali znaczenie rozwijających się Kościołów lokalnych na całym świecie. Był zwolennikiem mianowania biskupami rdzennych mieszkańców, a także umiędzynarodowienia kolegium kardynalskiego.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]