Centrum Doskonalenia Oficerów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Centrum Doskonalenia Oficerów
Ilustracja
Odznaka absolwenta CDO
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1974

Rozformowanie

1990

Patron

Stanisław Popławski[1]

Tradycje
Rodowód

Centralny Ośrodek Szkolenia Ogólnowojskowego

Dowódcy
Pierwszy

gen. bryg. Mieczysław Urbański

Ostatni

gen. bryg. Bolesław Matusz

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa-Rembertów

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Podległość

Sztab Generalny WP

Absolwenci i komendant CDO przed wejściem do uczelni

Centrum Doskonalenia Oficerów WP im. gen. Stanisława Popławskiego (CDO) – ośrodek doskonalenia oficerów ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zadania[edytuj | edytuj kod]

W 1974 roku Centralny Ośrodek Szkolenia Ogólnowojskowego w Rembertowie został przekształcony w Centrum Doskonalenia Oficerów.

Rozkazem Nr 21/MON Ministra Obrony Narodowej z 9 lipca 1974 roku Centrum przyjęło imię generała armii Stanisława Popławskiego.

Zadaniem Centrum było prowadzenie kursów kwalifikacyjnych dla oficerów różnych szczebli dowodzenia w celu przygotowania ich do objęcia wyższych stanowisk służbowych. Kursy te w zależności od rodzaju trwały od kilku miesięcy do roku. Ukończenie określonego kursu dawało podstawę do wyznaczenia oficera na kolejne stanowisko dowódcze lub sztabowe. W potocznym języku Centrum nazywano „Akademią Polową”.

Centrum Doskonalenia Oficerów rozformowano w 1990 roku[2].

Warunki przyjęcia do CDO[edytuj | edytuj kod]

Na kursy przyjmowano oficerów zajmujących stanowiska dowódców plutonów, kompanii i batalionów przez okres co najmniej 2 lat, którzy podczas przeglądów kadrowych uzyskali oceny bardzo dobre i wykazywali predyspozycje do objęcia wyższych stanowisk dowódczych lub sztabowych. Przyjęcie na kurs określonego szczebla uwarunkowane było również posiadanym wykształceniem wojskowym lub cywilnym. Od kandydatów na kurs dowódców kompanii i batalionu wymagano ukończenia wyższej szkoły oficerskiej lub studiów wyższych I stopnia, a na kurs dowódców pułków ukończenia Akademii Sztabu Generalnego lub studiów wyższych II stopnia.

Struktura organizacyjna (1975)[edytuj | edytuj kod]

  • komenda i sztab
  • wydział ogólny
  • wydział polityczny
  • wydział techniczny
  • wydział szkolenia
    • cykl taktyki
    • cykl techniczny
    • cykl nauk społeczno-politycznych
  • kursy doskonalenia oficerów
    • kurs dowódców pułków
    • kurs dowódców batalionów piechoty i czołgów
    • kurs dowódców kompanii
    • kurs oficerów sztabu pułku i dywizji
      • kurs starszych oficerów operacyjnych pułków
      • kurs szefów rozpoznania pułku
    • kurs instruktorów sportowych
  • kwatermistrzostwo

Komendanci[edytuj | edytuj kod]

Absolwenci[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Leszkowicz 2022 ↓, s. 753.
  2. Julian Babula: Wojsko Polskie 1945–1989. Próba analizy operacyjnej. s. 354.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.