Cerkiew św. Aleksandra Newskiego w Bizercie
37°16′03,3″N 9°51′48,8″E/37,267583 9,863556| cerkiew parafialna | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Parafia |
św. Aleksandra Newskiego w Bizercie | ||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
30 sierpnia/12 września | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Tunezji  | |||||||||||||||
| 37°16′03,3″N 9°51′48,8″E/37,267583 9,863556
| |||||||||||||||
Cerkiew św. Aleksandra Newskiego – prawosławna cerkiew w Bizercie, w jurysdykcji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1]. Pełni rolę cerkwi parafialnej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew została wzniesiona w latach 1937–1938 w oparciu o projekt inżyniera pułkownika N. Sucharżewskiego przez rosyjskich białych emigrantów – dawnych żołnierzy Floty Wrangla żyjących od początku lat 20. XX wieku w Bizercie.
We wnętrzu obiektu znalazł się szereg pamiątek związanych z Flotą Wrangla (m.in. oryginalne kotwice) oraz ikony Chrystusa Zbawiciela, Matki Bożej oraz Świętych Konstantyna i Heleny, które zostały przeniesione z kaplicy statku „Jerzy Zwycięzca”.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew została poświęcona 10 września 1938.
W czasie II wojny światowej obiekt został uszkodzony w czasie bombardowań. W 1949 społeczność rosyjska w Bizercie (25 rodzin) podjęła jego odbudowę pod kierunkiem ihumena Teodozjusza. Remont był współfinansowany przez władze francuskie, które przekazały 975 tys. franków z niezbędnej sumy półtora miliona franków – pozostałą część pokryły dobrowolne składki wiernych.
Po roku 1956, gdy Tunezja proklamowała niepodległość, rosyjscy osadnicy zaczęli opuszczać kraj, a liczba wiernych drastycznie maleć. W 1962 parafię opuścił ostatni duchowny pozostawiając na miejscu dwie rodziny wiernych.
Wspólnota odżyła pod koniec lat 80. XX wieku głównie za sprawą emigrantów – Rosjanek, Ukrainek czy Białorusinek; żon Tunezyjczyków, z którymi poznały się studiując razem z nimi w ZSRR[2].
W 1992 patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy II przyjął tę tunezyjską parafię na łono Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Od 29 grudnia 2021 r. parafia wchodzi w skład eparchii północnoafrykańskiej Patriarszego egzarchatu Afryki[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Зарубежные учреждения Московского Патриархата
- ↑ ХРАНИТЕЛИ ПРАВОСЛАВИЯ В ТУНИСЕ [online], Православный журнал "Фома", 31 grudnia 2007 [dostęp 2021-01-13] (ros.).
- ↑ ЖУРНАЛЫ Священного Синода от 29 декабря 2021 года. patriarchia.ru, 29 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-29]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- ihumen Rostisław (Kołupajew), Chramy, prichody i obszcziny, sozdannyje russkimi emigrantami w Afrikie w XX w. (matieriały dla sprawocznika) [w:] Architiekturnoje nasledije russkogo zarubieżja. Petersburg: Izdatielstwo "Dmitrij Bułanin", 2008. ISBN 978-5-86007-557-3