Cerkiew św. Mikołaja w Zasimowiczach

Cerkiew św. Mikołaja
Царква Сьвятога Мікалая
	113Г000608
	cerkiew parafialna
	; Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Obwód	brzeski
Miejscowość	Zasimowicze
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny; (Egzarchat Białoruski)
Eparchia	brzeska i kobryńska
Wezwanie	św. Mikołaja
Wspomnienie liturgiczne	6/19 grudnia
Historia
Data zakończenia budowy	1811
Data poświęcenia	1811; 24 listopada 1994 (powtórna)
Data zamknięcia	1962
Aktualne przeznaczenie	czynna świątynia prawosławna
Data reaktywacji	1992
Fundator	Jelec
Dane świątyni
Styl	klasycystyczny
Świątynia; • materiał bud.; • długość; • szerokość	; • kamień polny, cegła; 17 m; 8,4 m
Liczba ikonostasów	1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 1
Liczba naw	1
Dzwonnica; • typ dzwonnicy	; wolno stojąca
	Położenie na mapie obwodu brzeskiego Zasimowicze, cerkiew
	Położenie na mapie Białorusi Zasimowicze, cerkiew
	52°33′37,5″N 24°21′50,5″E/52,560417 24,364028
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cerkiew św. Mikołaja – prawosławna cerkiew parafialna w Zasimowiczach (rejon prużański obwodu brzeskiego), w dekanacie prużańskim eparchii brzeskiej i kobryńskiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego.

Cerkiew znajduje się na południowo-wschodnim skraju wsi^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew wzniósł w 1811 miejscowy właściciel Jelec, w budowie brali udział miejscowi chłopi^[1]. Uposażeniem cerkwi było 50 dziesięcin ziemi^[2]. Początkowo była to świątynia unicka, na własność Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej przeszła po synodzie połockim w 1839.

Świątynia została zniszczona przed pożar podczas I wojny światowej, w 1914, i odbudowana dwa lata później. Wtedy też w jej sąsiedztwie wzniesiono drewnianą dzwonnicę, a ten świątyni otoczono ogrodzeniem. Budowę tę sfinansował miejscowy właściciel J. Dziekoński. W 1924 cerkiew była filią cerkwi św. Aleksandra Newskiego w Prużanie. Rok później została gruntownie odremontowana i otoczona nowym ogrodzeniem. W maju 1940 budynek został obrabowany^[1].

W maju 1962 władze radzieckie postanowiły zamknąć cerkiew i zaadaptować ją na kołchozowy magazyn. Funkcję tę budynek pełnił przez trzydzieści lat. Z inicjatywą renowacji świątyni i ponownego oddania jej do użytku liturgicznego wystąpił w 1992 dyrektor rejonowego domu kultury, pochodzący z Zasimowicz. Prace przy odnowieniu obiektu wykonali członkowie dwóch miejscowych kołchozów. Prace przy restauracji cerkwi trwały do 1994. Powtórnej konsekracji budynku dokonał 24 listopada 1994 biskup brzeski i kobryński Konstantyn^[1]. W 2002 obiekt był ponownie remontowany, zaś dwa lata później na jego dzwonnicy zawieszono cztery dzwony, zakupione przez parafian^[1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew została wzniesiona z cegły i kamieni polnych, na planie prostokąta o bokach 17 i 8,4 metrów, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego przylega zakrystia, niższa od prezbiterium, z dachem jednospadowym. Jest to budowla orientowana. Okna świątyni są prostokątne (w nawie) lub półkoliste (w pomieszczeniu ołtarzowym). W jej wnętrzu znajduje się ikonostas o wysokości pięciu metrów. Dach nad nawą jest dwuspadowy. Elewację świątyni zdobi prosty trójkątny fronton, poniżej poziomu dachu znajduje się profilowany gzyms^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f д. Засимовичи. Храм во имя Свт. Николая Чудотворца (1811). [dostęp 2015-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-21)].
↑ Zasimowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 440 .

[pr-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f д. Засимовичи. Храм во имя Свт. Николая Чудотворца (1811). [dostęp 2015-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-21)].

[2] Zasimowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 440 .

[1]

[2]