Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Kownatowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Kaunatavos Dievo Motinos ikonos „Visų liūdinčiųjų Džiaugsmas“ cerkvė
cerkiew parafialna
Ilustracja
Państwo

 Litwa

Miejscowość

Kownatów

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Parafia

Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Kownatowie

Wezwanie

Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Wspomnienie liturgiczne

24 października/6 listopada

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kownatów, cerkiew”
Ziemia55°58′18,3″N 22°33′58,4″E/55,971750 22,566222

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”prawosławna cerkiew parafialna w Kownatowie, wzniesiona w 1894.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew została wzniesiona ze względu na napływ do Kownatowa i okolic ludności narodowości rosyjskiej, która przejmowała ziemie skonfiskowane uczestnikom powstania styczniowego. Ze względu na trudności z wyborem lokalizacji cerkwi do prac budowlanych przystąpiono dopiero w latach 90. XIX wieku, po uprzednim wyburzeniu zamkniętego po 1864 kościoła katolickiego. Na jego fundamentach wzniesiono nową cerkiew prawosławną, którą 23 listopada 1894 poświęcił biskup kowieński Krzysztof (Smirnow). Cerkiew była czynna do I wojny światowej, kiedy proboszcz parafii w Kownatowie udał się na bieżeństwo. Nowy kapłan pojawił się w niej dopiero w 1918.

Latem 1921 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Litwy wydało polecenie oddania Kościołowi rzymskokatolickiemu ziemi, na której znajdował się zniszczony przez władze carskie kościół, a razem z nią również znajdującego się na niej budynku cerkwi. Parafianie z Kownatowa uniemożliwili jednak przejęcie świątyni i przez kilka miesięcy okupowali cerkiew, by uniemożliwić jej przejęcie. Równolegle wysłali do ministerstwa prośbę o pozostawienie obiektu w rękach prawosławnych, uzyskując 21 grudnia 1921 pozytywną decyzję. Ministerstwo skonfiskowało jedynie większość przynależnego parafii majątku ziemskiego. W czasie II wojny światowej świątynia była czynna. W 1947 cerkiew została zarejestrowana przez władze stalinowskie jako czynna świątynia prawosławna.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Wejście do cerkwi prowadzi przez przedsionek, ponad którym wznosi się ostro zakończona i zwieńczona krzyżem dzwonnica. W centrum dachu kwadratowej nawy ośmioboczna sygnaturka z cebulastą kopułą, również z krzyżem. Sześciobocznie zamknięte prezbiterium jest wyraźnie wyodrębnione. Okna cerkwi są prostokątne, z ozdobnie rzeźbionymi obramowaniami. Dookoła obiektu, poniżej poziomu dachu, poprowadzony został fryz. We wnętrzu jednorzędowy ikonostas oraz dwie boczne ikony w neoklasycystycznych białych ryzach.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • G. Szlewis, Православные храмы Литвы, Свято-Духов Монастыр, Vilnius 2006, ISBN 9986-559-62-6