Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Michnowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Dievo Motinos ikonos „Visų liūdinčiųjų Džiaugsmas“ cerkvė
cerkiew parafialna
Ilustracja
Państwo

 Litwa

Miejscowość

Michnowo

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

wileńska i litewska

Wezwanie

Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Wspomnienie liturgiczne

24 października/6 listopada

Położenie na mapie rejonu solecznickiego
Mapa konturowa rejonu solecznickiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Michnowo, cerkiew”
Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Michnowo, cerkiew”
Ziemia54°26′46,3″N 25°31′15,6″E/54,446194 25,521000

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”prawosławna parafialna cerkiew w Michnowie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Powstanie cerkwi w Michnowie było związane z pielgrzymką do Pustelni Optyńskiej, jaką odbyła krótko przed I wojną światową dziedziczka Michnowia Anastasija Koriecka. W czasie spotkania z mnichem Nektariuszem z pustelni kobieta usłyszała od niego polecenie budowy w swoim dworze domowej cerkwi. Zdecydowała się jednak wznieść odrębny budynek z drewna, którego budowa została zakończona w 1915. W cerkwi znalazła się również ufundowana przez Korecką kopia Ikony Matki Bożej „Wspomagająca Chlebem”. Fundatorka chciała, żeby wzniesiona przez nią cerkiew uzyskała status parafialnej. Nabożeństwa odbywały się w niej jednak tylko okazjonalnie z braku duchowieństwa (większość prawosławnych kapłanów udała się na bieżeństwo). Ostatecznie stałego opiekuna cerkiew zyskała w lutym 1921, zaś parafia została erygowana w roku następnym.

Obiekt nie ucierpiał w czasie II wojny światowej. Po wojnie, w 1947, cerkiew została zarejestrowana jako czynna świątynia prawosławna. W latach 60. władze rozważały jej zamknięcie, twierdząc, że czynny udział mieszkańców Michnowa w życiu religijnym jest zjawiskiem szkodliwym społecznie. Ostatecznie jednak do likwidacji parafii nie doszło.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew jest wzniesiona z drewna na planie prostokąta. Wejście do budynku prowadzi przez kryty ganek. Nad nawą znajduje się jedna cebulasta kopuła z krzyżem, podobnie wykończona jest połączona z nawą dzwonnica. Ściany cerkwi malowane są na zielono, dach – na błękitno. We wnętrzu zachował się jednorzędowy ikonostas z początku XX wieku oraz powstałe w tym samym okresie ikony (kilka przedstawień Matki Bożej i Chrystusa). W cerkwi jest również przechowywanych sześć ikon napisanych przez W. Wasiliewa dla rozebranej w 1918 kaplicy św. Aleksandra Newskiego w Wilnie. Są to wizerunki św. Aleksandra Newskiego, archanioła Michała, św. Mikołaja, św. Jerzego, męczenników Borysa i Gleba oraz męczenników wileńskich.

W bezpośrednim sąsiedztwie cerkwi znajduje się osobna kaplica św. Jana Kronsztadzkiego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • G. Szlewis, Православные храмы Литвы, Свято-Духов Монастыр, Vilnius 2006, ISBN 9986-559-62-6