54°00′33″N 15°06′35″E/54,009167 15,109722Cerkwica
| Artykuł | 54°0′33″N 15°6′35″E |
|---|---|
| - błąd | 38 m |
| WD | 54°1'0.1"N, 15°7'0.1"E, 54°0'27.97"N, 15°6'32.51"E |
| - błąd | 14 m |
| Odległość | 1004 m |
| ||||
| ||||
 Kościół w Cerkwicy | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
|---|---|---|---|---|
| Województwo |  zachodniopomorskie
| |||
| Powiat | gryficki | |||
| Gmina | Karnice | |||
| Liczba ludności (2004) | 1261 | |||
| Strefa numeracyjna | 91 | |||
| Kod pocztowy | 72-342[1] | |||
| Tablice rejestracyjne | ZGY | |||
| SIMC | 0777250 | |||
Położenie na mapie gminy Karnice  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu gryfickiego  | ||||
| 54°00′33″N 15°06′35″E/54,009167 15,109722
| ||||
Cerkwica (hist. Cerekwica[2], do 1945 niem. Zirkwitz) – wieś w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Karnice[3][4], na Równinie Gryfickiej.
W latach 1946–1998 wieś administracyjnie należała do województwa szczecińskiego. W 2004 roku we wsi było zameldowanych 1261 osób[5].
W miejscowości ma siedzibę jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej włączona do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego[6].
Przy zachodniej części wsi przebiega rów Liwka.
Integralne części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0777266 | Mojszewko | przysiółek |
| 0777272 | Witomierz | przysiółek |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość o rodowodzie średniowiecznym, położona przy trakcie z Trzebiatowa do Kamienia Pomorskiego. W 1124 roku w Cerkwicy odbył się uroczysty chrzest ludności Pomorza Zachodniego przeprowadzony przez misjonarza św. Ottona z Bambergu[7]. Pierwsza wzmianka w 1270[8]. W 1287 roku wieś została przekazana na uposażenie klasztoru norbertanek w Trzebiatowie. Po sekularyzacji majątków zakonnych w XVI wieku Cerkwica znalazła się w rękach prywatnych właścicieli. W XVIII wieku należała do Petera Ernesta von Woedtke, który w 1743 roku sprzedał ją Georgowi Laurenzowi von Kamee. Ten jednak nie przejął majątku, a odstąpił go ponownie rodzinie von Woedtke. Pod koniec XVIII wieku majątek nabył Richard von Münchow. Nie posiadał go jednak długo i odsprzedał Cerkwicę Georgowi Juliusowi von Osten. W XIX wieku właścicielem był Johann Jakub Zitzwitz, który przekazał te dobra w dzierżawę rodzinie von Dulong. Administratorzy nie wywiązywali się jednak ze swoich zobowiązań i zubożyli majątek. W 1890 roku folwark w Cerkwicy nabył oficer pruski, Wilhelm von Sydow. W rękach rodziny von Sydowów Cerkwica była do II wojny światowej[9].
Po II wojnie światowej na terenie dawnego folwarku w Cerkwicy (d. Owczarnia) mieściło się Państwowe Gospodarstwo Rolne – Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej Cerkwica[10][11]. W 1994 po przekształceniu jako Ośrodek Hodowli Zarodowej Skarbu Państwa Cerkwica[12]. Od 1995 po ponownym przekształceniu jako Ośrodek Hodowli Zarodowej w Cerkwicy Sp. z o.o.[13].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Lista zabytków w Cerkwicy[14]:
- kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w stylu gotyckim z przełomu XIV i XV wieku, z drewnianą wieżą z XIII wieku. Kościół położony jest na wzgórzu Dzwonnik.
- cmentarz parafialny z kwaterą Gaj Bohaterów, na której w 1920 roku zostali pochowani żołnierze niemieccy polegli w czasie I wojny światowej. Cmentarz położony jest na wzgórzu Dzwonnik.
- kamienna studnia św. Ottona z XII wieku, a przy niej pomnik z XIX wieku upamiętniający chrzest Pomorzan w 1124 roku. Zbudowana w 1912 roku.
- neoklasycystyczny dwór rodziny von Sydow końca XIX wieku, przebudowany w 1906 roku, parterowy z dachem mansardowym z naczółkami i facjatą na osi fasady[15]
- park dworski o powierzchni 19 ha[potrzebny przypis], z 2. połowy XIX wieku
We wsi ponadto znajdują się historyczne pozostałości zabudowań folwarcznych z XIX wieku z ruinami gorzelni.
Szlaki komunikacyjne[edytuj | edytuj kod]
W Cerkwicy krzyżuje się droga wojewódzka nr 103 z drogą wojewódzką nr 110.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Studnia w jednym z miejsc symbolicznego, tzw. zbiorowego chrztu ludności Pomorza Zachodniego, przeprowadzonego przez biskupa Ottona z Bambergu
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 138 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ ks. Stanisław Kozierowski: Atlas nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej. T. Zeszyt I. Poznań: 1934.
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
- ↑ II. Aktualna sytuacja społeczno-gospodarcza na obszarze gminy Karnice. W: Plan rozwoju lokalnego gminy Karnice na lata 2005-2013. Urząd Gminy w Karnicach, 2005-05-06, s. 20.
- ↑ Wykaz OSP w KSRG w województwie zachodniopomorskim w lutym 2011 r.. Komenda Wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej w Szczecinie, 2011-03-02. [dostęp 2011-08-14].
- ↑ Plan rozwoju miejscowości Cerkwica. Rada Gminy Karnice, 2005, s. 5.
- ↑ Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 115, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
- ↑ Karnice, www.karnice.pl [dostęp 2017-12-07].
- ↑ Plan rozwoju miejscowości Cerkwica. Rada Gminy Karnice, 2005, s. 6.
- ↑ Dz.U. 1993 nr 31 poz. 142
- ↑ Dz.U. 1994 nr 83 poz. 383
- ↑ Dz.U. 1995 nr 93 poz. 464
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo zachodniopomorskie. 2020-09-30.
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 165-166, ISBN 978-83-7495-133-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Cerkwica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 535.
- Siedziba gminy: Karnice
