Cerro Capurata

Cerro Capurata (*Elena Capurata*)
	; Elena Capurata (w centrum obrazu)
Państwo	Boliwia
Pasmo	Andy
Wysokość	6039 m n.p.m.
Pierwsze wejście	Ignacio Morlans i Pedro Rosende, 7 października 1967
	Położenie na mapie Boliwii Cerro Capurata (Elena Capurata)
	18°24′54,00″S 69°02′44,88″W/-18,415000 -69,045800

Cerro Capurata (Elena Capurata) ^[2] – stratowulkan w Andach na pograniczu Boliwii i Chile. Jej szczyt wznosi się na wysokość 5990 metrów^[3]. Powyżej 5940 metrów (19 490 stóp) Capurata jest pokryta lodem^[4]. Na południe od Capuraty znajduje się Cerro Casparata, a prosto na zachód – Guallatiri^[2].

W porównaniu z Acotango i Humuratą zbocza Capuraty są dość dobrze zachowane. Niektóre zmiany hydrotermalne, częściowo związane z aktywnością fumaroli, są jednak widoczne^[5]. Całkowita kubatura wulkanu wynosi 19 km³ (4,6 mil³)^[6]. Siarkowe osady powstałe w wyniku aktywności fumaroli również pokrywają zbocza Capuraty^[7].

Przypisy

↑ South America: Patagonia. Alpine Journal. [dostęp 2016-06-21].
↑ ^a ^b SE 19-10 Arica, Chile; Peru; Bolivia. „Latin America, Joint Operations Graphic 1:250,000 [Not for navigational use]”. University of Texas. [dostęp 2016-06-21].
↑ Werner Zeil. Die Verbreitung des jungen Vulkanismus in der Hochkordillere Nordchiles. „Geologische Rundschau”. 53 (2), s. 751, Grudzień 1964. Springer Verlag. DOI: 10.1007/BF02054561. ISSN 1432-1149. (niem.).
↑ Claudio Ochsenius. La Glaciación Puna durante el Wisconsin, Desglaciación y Máximo Lacustre en la Transición Wisconsin-Holoceno y Refugios de Megafauna Postglaciales en la Puna y Desierto de Atacama. „Revista de Geografía Norte Grande”. 13, s. 36, 1986. [dostęp 2016-06-21]. (hiszp.).
↑ Robert B. Watts, Jorge Clavero Ribes, R. Stephen J. Sparks. Origen y emplazamiento del Domo Tinto, volcán Guallatiri, Norte de Chile.. „Andean Geology”. 41 (3), 30 września 2014. DOI: 10.5027/andgeoV41n3-a04.
↑ Diego Aravena, Ignacio Villalón, Sánchez Pablo: Igneous Related Geothermal Resource in the Chilean Andes. World Geothermal Congress 2015. [dostęp 2016-06-21].
↑ WaldoW. Avila-Salinas WaldoW., Petrologic and tectonic evolution of the Cenozoic volcanism in the Bolivian western Andes, t. 265, 1991, s. 248, DOI: 10.1130/SPE265-p245, ISSN 0072-1077 .

Zobacz też

[AlpineJournal-1] South America: Patagonia. Alpine Journal. [dostęp 2016-06-21].

[Map-2] SE 19-10 Arica, Chile; Peru; Bolivia. „Latin America, Joint Operations Graphic 1:250,000 [Not for navigational use]”. University of Texas. [dostęp 2016-06-21].

[Zeil1964-3] Werner Zeil. Die Verbreitung des jungen Vulkanismus in der Hochkordillere Nordchiles. „Geologische Rundschau”. 53 (2), s. 751, Grudzień 1964. Springer Verlag. DOI: 10.1007/BF02054561. ISSN 1432-1149. (niem.).

[Ochsenius1986-4] Claudio Ochsenius. La Glaciación Puna durante el Wisconsin, Desglaciación y Máximo Lacustre en la Transición Wisconsin-Holoceno y Refugios de Megafauna Postglaciales en la Puna y Desierto de Atacama. „Revista de Geografía Norte Grande”. 13, s. 36, 1986. [dostęp 2016-06-21]. (hiszp.).

[WattsRibes2014-5] Robert B. Watts, Jorge Clavero Ribes, R. Stephen J. Sparks. Origen y emplazamiento del Domo Tinto, volcán Guallatiri, Norte de Chile.. „Andean Geology”. 41 (3), 30 września 2014. DOI: 10.5027/andgeoV41n3-a04.

[AravenaVillalon2015-6] Diego Aravena, Ignacio Villalón, Sánchez Pablo: Igneous Related Geothermal Resource in the Chilean Andes. World Geothermal Congress 2015. [dostęp 2016-06-21].

[Avila-Salinas1991-7] WaldoW. Avila-Salinas WaldoW., Petrologic and tectonic evolution of the Cenozoic volcanism in the Bolivian western Andes, t. 265, 1991, s. 248, DOI: 10.1130/SPE265-p245, ISSN 0072-1077 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]