Cesare Nembrini Pironi Gonzaga
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1768 |
| Data i miejsce śmierci |
5 grudnia 1837 |
| Biskup Ankony | |
| Okres sprawowania |
1824–1837 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
5 czerwca 1803 |
| Sakra biskupia |
7 czerwca 1824 |
| Kreacja kardynalska |
27 czerwca 1829 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
7 czerwca 1824 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Cesare Nembrini Pironi Gonzaga (ur. 21 listopada 1768 w Ankonie, zm. 5 grudnia 1837 w Numanie) – włoski kardynał
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 listopada 1768 roku w Ankonie, jako syn Alessandra i Marii Nembrinich[1]. Studiował na prawo kanoniczne i prawo cywilne na Uniwersytecie Bolońskim (gdzie uzyskał doktorat utroque iure), a następnie dyplomację na Papieskiej Akademii Kościelnej[1]. Po studiach wstąpił na służbę do Kurii Rzymskiej i został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej oraz relatorem Świętej Konsulty[1]. 5 czerwca 1803 roku otrzymał święcenia kapłańskie[2]. W latach 1802–1807 był gubernatorem Ascoli Piceno, a w okresie 1807–1808 – gubernatorem Kampanii[1]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, przebywał w rodzinnej Ankonie[1]. W 1814 roku został papieskim delegatem w Perugii, a dwa lata później prolegatem w Romanii[1]. Następnie mianowano go klerykiem Kamery Apostolskiej i wikariuszem bazyliki watykańskiej[1]. 24 maja 1824 roku został mianowany biskupem Ankony, a dwa tygodnie później przyjął sakrę[2]. 27 czerwca 1829 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Anastasiae[2]. Był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Piusa VIII. Zmarł 5 grudnia 1837 roku w Numanie[1].