Cezary Niewęgłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cezary Niewęgłowski
Ilustracja
Cezary Niewęgłowski (Rzym, 1937)
major dyplomowany artylerii major dyplomowany artylerii
Data urodzenia

22 sierpnia 1893

Data i miejsce śmierci

7 września 1939
Osuchów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Artylerii Polowej Legionów,
Szkoła Podoficerów Zawodowych Artylerii,
O.II SGWP,
Grupa Operacyjna „Piotrków”

Stanowiska

dowódca baterii,
adiutant pułku,
kierownik referatu,
attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojskowej z Odznaką Czerwoną (Hiszpania) Komandor Orderu Leopolda (Belgia) Order Krzyża Orła IV Klasy (Estonia) Order Trzech Gwiazd IV klasy (Łotwa) Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka „Za wierną służbę”

Cezary Henryk Niewęgłowski (ur. 22 sierpnia 1893, zm. 7 września 1939 w Osuchowie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 sierpnia 1893[1] w rodzinie Wiktora, właściciela dóbr Ciotusza Stara. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii rosyjskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[2][1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc jako referent Inspektoratu Armii, oficer łączności, dowódca oddziału sztabu dywizjonu artylerii oraz oficer baterii artylerii[1]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. Został oficerem 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[1]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki w 1923, 1924 był przydzielony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii w Toruniu[6][7][1]. Służył jako dowódca baterii, adiutant pułku, dowódca baterii szkolnej[1]. Od 1925 do 1927 odbył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w ramach VI promocji, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego[1]. W 1928 był oficerem Oddziału II Generalnego Sztabu Wojska Polskiego[8], gdzie pełnił funkcję referenta oraz kierownika samodzielnego referatu[1]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. W 1932 pozostawał oficerem Sztabu Generalnego[10]. Pod koniec lipca 1932 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Polsko-Japońskiego[11]. Później działał w służbie dyplomatycznej, pracując jako zastępca attaché wojskowego w Paryżu płk. dypl. Jerzego Błeszyńskiego-Fereka (1933/1935)[12][13][14] oraz etatowy attaché wojskowy w Rzymie (od 1936 do kwietnia 1938)[15][16][17][1].

Po wybuchu II wojny światowej na początku kampanii wrześniowej był pierwszym oficerem informacyjnym Grupy Operacyjnej „Piotrków” w składzie Armii „Łódź”[1]. W tym czasie został wysłany przez dowódcę Grupy, gen. Wiktora Thommée, do sztabu kierowanej przez gen. Juliusza Rómmla Armii „Łódź” w parku Julianowskim[1]. Nie zastawszy tam dowództwa Armii, w drodze powrotnej popełnił samobójstwo, pozostawiając list, w którym swój czyn umotywował rozczarowaniem sposobem prowadzenia polskiej wojny obronnej[18][1]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Osuchowie[1].

Był żonaty z Haliną z Szartowskich. Dzieci nie mieli[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Cezary Niewęgłowski. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2018-03-30].
  2. Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 81.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 820.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 459.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 717, 1525.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 640, 1385.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 183.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 422.
  11. Z Towarzystwa Polsko-Japońskiego. „Kurier Warszawski”. Nr 210, s. 8, 31 lipca 1932. 
  12. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1933, s. 100, 162.
  13. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1934, s. 95, 156.
  14. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1935. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1935, s. 53, 221.
  15. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1936. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1936, s. 131, 226.
  16. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1937, s. 140, 236.
  17. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1938, s. 158, 256.
  18. Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. 2, Warszawa: Czytelnik, 1983, s. 287.
  19. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 472.
  20. M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  22. Na podstawie fotografii [1].
  23. a b c Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 121, 19 marca 1934. 
  24. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935. 
  25. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]