Charles Michel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Charles Michel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 21 grudnia 1975
Namur
Premier Belgii
Okres od 11 października 2014
Przynależność polityczna Ruch Reformatorski
Poprzednik Elio Di Rupo
Minister współpracy na rzecz rozwoju Belgii
Okres od 21 grudnia 2007
do 14 lutego 2011
Przynależność polityczna Ruch Reformatorski
Następca Olivier Chastel
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Michel (ur. 21 grudnia 1975 w Namurze) – belgijski i waloński polityk oraz prawnik. W latach 2007–2011 minister ds. kooperacji, od 2011 do 2014 przewodniczący Ruchu Reformatorskiego. Od 11 października 2014 premier Belgii. Syn Louisa Michela.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1998 studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles (ULB), w tym samym roku w Brukseli rozpoczął praktykę w zawodzie. Kształcił się też na Universiteit van Amsterdam[1]. Od pierwszej połowy lat 90. związany z Partią Reformatorsko-Liberalną, współtworzącą od 2002 Ruch Reformatorski.

Od 1994 do 1999 był radnym prowincji Brabancja Walońska (od 1995 jej wiceprzewodniczącym). W latach 2000–2004 w rządzie Regionu Walońskiego zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej. W 2006 został wybrany na burmistrza miasta Wavre (funkcję tę formalnie pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje). W 1999, 2003, 2007, 2010 i 2014 uzyskiwał mandat posła do federalnej Izby Reprezentantów. 21 grudnia 2007 Guy Verhofstadt powierzył mu tekę ministra współpracy na rzecz rozwoju w swoim przejściowym rządzie krajowym. To same stanowisko obejmował w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przez Yves'a Leterme, Hermana Van Rompuya i ponownie pierwszego z nich. 2011 odszedł z rządu w związku z objęciem przywództwa w Ruchu Reformatorskim[1][2].

Po wyborach parlamentarnych z 25 maja 2014 w Belgii kolejny raz rozpoczęły się długotrwałe rozmowy mające na celu utworzenie nowego rządu. Charles Michel odgrywał w nich jedną z głównych ról – w czerwcu został informateurem, a w lipcu (obok Krisa Peetersa) jednym z dwóch formateurów[3].

7 października 2014 ostateczne warunki porozumienia uzgodniły Ruch Reformatorski (MR) z Walonii oraz trzy ugrupowania z Flandrii: Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V), Nowy Sojusz Flamandzki (N-VA) i Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), zawiązując pierwszą od ponad 25 lat koalicję bez udziału socjalistów. Charles Michel został wspólnym kandydatem na premiera[4]. Skład nowego gabinetu ogłoszono 10 października 2014[5]. Następnego dnia zaprzysiężono lidera MR na urzędzie premiera oraz pozostałych członków rządu[6]. Ustąpił wkrótce ze stanowiska przewodniczącego MR (zastąpił go Olivier Chastel).

8 grudnia 2018 Nowy Sojusz Flamandzki, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[7]. Następnego dnia Charles Michel dokonał rekonstrukcji rządu, funkcjonującego od tej pory jako trójpartyjny gabinet mniejszościowy[8]. 18 grudnia 2018 podał się do dymisji po tym, jak w parlamencie socjaliści i zieloni wystąpili z inicjatywą wotum nieufności wobec jego rządu[9]. Trzy dni później król Filip po przeprowadzonych konsultacjach przyjął tę rezygnację, powierzając jego gabinetowi dalsze bieżące zarządzanie[10].

Skład rządu[edytuj | edytuj kod]

Do 9 grudnia 2018[edytuj | edytuj kod]

Od 9 grudnia 2018[edytuj | edytuj kod]

  • premier: Charles Michel (MR)
  • wicepremier, minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów, przeciwdziałania ubóstwu, osób niepełnosprawnych, równych szans: Kris Peeters (CD&V)
  • wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich oraz obrony: Didier Reynders (MR)
  • wicepremier, minister rozwoju i finansów: Alexander De Croo (Open VLD)
  • minister ds. uproszczenia administracji, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Philippe De Backer (Open VLD)
  • minister spraw wewnętrznych: Pieter De Crem (CD&V)
  • minister zdrowia i spraw społecznych, azylu i migracji: Maggie De Block (Open VLD)
  • minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
  • minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej oraz polityki miejskiej: Denis Ducarme (MR)
  • minister budżetu i loterii narodowej, polityki naukowej i służby cywilnej: Sophie Wilmès (MR)
  • minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
  • minister ds. mobilności i NMBS: François Bellot (MR)
  • minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Curriculum vitae na stronie prywatnej (fr.). [dostęp 2014-10-11].
  2. ↑ Profil na stronie Izby Reprezentantów (fr.). [dostęp 2014-10-11].
  3. ↑ Kris Peeters et Charles Michel nommés formateurs du gouvernement fédéral (fr.). lalibre.be, 22 lipca 2014. [dostęp 2014-10-11].
  4. ↑ Belgium agrees to form coalition government (ang.). dw.de, 7 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
  5. ↑ Wie is wie in de regering-Michel? (niderl.). standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
  6. ↑ Regering-Michel I heeft de eed afgelegd (niderl.). deredactie.be, 11 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
  7. ↑ Belgia z rządem mniejszościowym. tvn24.pl, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
  8. ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering (niderl.). demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
  9. ↑ Belgian PM Charles Michel resigns after no-confidence motion (ang.). theguardian.com, 18 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-18].
  10. ↑ Le Roi Philippe accepte la démission de Charles Michel, la Belgique est officiellement en affaires courantes (fr.). rtbf.be, 21 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-27].
p • d • e
Premierzy Belgii
Szefowie Gabinetu (1831–1918) State Coat of Arms of Belgium.svg
Szefowie Gabinetu (od 1918)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Michel&oldid=55428797”