Charles Michel

Charles Michel
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1975 Namur
Premier Belgii
Okres	od 11 października 2014
Przynależność polityczna	Ruch Reformatorski
Poprzednik	Elio Di Rupo
Minister współpracy na rzecz rozwoju Belgii
Okres	od 21 grudnia 2007 do 14 lutego 2011
Przynależność polityczna	Ruch Reformatorski
Następca	Olivier Chastel

Charles Michel (ur. 21 grudnia 1975 w Namurze) – belgijski i waloński polityk oraz prawnik. W latach 2007–2011 minister ds. kooperacji, od 2011 do 2014 przewodniczący Ruchu Reformatorskiego. Od 11 października 2014 premier Belgii. Syn Louisa Michela.

Życiorys

Ukończył w 1998 studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles (ULB), w tym samym roku w Brukseli rozpoczął praktykę w zawodzie. Kształcił się też na Universiteit van Amsterdam. Od pierwszej połowy lat 90. związany z Partią Reformatorsko-Liberalną, współtworzącą od 2002 Ruch Reformatorski.

Od 1994 do 1999 był radnym prowincji Brabancja Walońska (od 1995 jej wiceprzewodniczącym). W latach 2000–2004 w rządzie Regionu Walońskiego zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej. W 2006 został wybrany na burmistrza miasta Wavre (funkcję tę formalnie pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje). W 1999, 2003, 2007, 2010 i 2014 uzyskiwał mandat posła do federalnej Izby Reprezentantów. 21 grudnia 2007 Guy Verhofstadt powierzył mu tekę ministra współpracy na rzecz rozwoju w swoim przejściowym rządzie krajowym. To same stanowisko obejmował w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przez Yves'a Leterme, Hermana Van Rompuya i ponownie pierwszego z nich. 2011 odszedł z rządu w związku z objęciem przywództwa w Ruchu Reformatorskim.

Po wyborach parlamentarnych z 25 maja 2014 w Belgii kolejny raz rozpoczęły się długotrwałe rozmowy mające na celu utworzenie nowego rządu. Charles Michel odgrywał w nich jedną z głównych ról – w czerwcu został informateurem, a w lipcu (obok Krisa Peetersa) jednym z dwóch formateurów.

7 października 2014 ostateczne warunki porozumienia uzgodniły Ruch Reformatorski (MR) z Walonii oraz trzy ugrupowania z Flandrii: Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V), Nowy Sojusz Flamandzki (N-VA) i Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), zawiązując pierwszą od ponad 25 lat koalicję bez udziału socjalistów. Charles Michel został wspólnym kandydatem na premiera. Skład nowego gabinetu ogłoszono 10 października 2014. Następnego dnia zaprzysiężono lidera MR na urzędzie premiera oraz pozostałych członków rządu. Ustąpił wkrótce ze stanowiska przewodniczącego MR (zastąpił go Olivier Chastel).

Skład rządu

• premier: Charles Michel (MR)
• wicepremier, minister spraw wewnętrznych: Jan Jambon (N-VA)
• wicepremier, minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów: Kris Peeters (CD&V)
• wicepremier, minister rozwoju, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Alexander De Croo (Open VLD)
• wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich: Didier Reynders (MR)
• minister finansów: Johan Van Overtveldt (N-VA)
• minister obrony i służby cywilnej: Steven Vandeput (N-VA, do 12 listopada 2018), Sander Loones (N-VA, od 12 listopada 2018)
• minister budżetu i loterii narodowej: Hervé Jamar (MR, do 22 września 2015), Sophie Wilmès (MR, od 22 września 2015)
• minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej: Willy Borsus (MR, do 28 lipca 2017), Denis Ducarme (MR, od 28 lipca 2017)
• minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
• minister ds. mobilności: Jacqueline Galant (MR, do 15 kwietnia 2016), François Bellot (MR, od 18 kwietnia 2016)
• minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)
• minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
• minister zdrowia i spraw społecznych: Maggie De Block (Open VLD)
• sekretarze stanu: Theo Francken (N-VA), Elke Sleurs (N-VA, do 20 lutego 2017), Pieter De Crem (CD&V), Bart Tommelein (Open VLD, do 29 kwietnia 2016), Philippe De Backer (Open VLD, od 2 maja 2016), Zuhal Demir (N-VA, od 24 lutego 2017)