Charles Michel
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 21 grudnia 1975 Namur | |
Premier Belgii | ||
Okres | od 11 października 2014 | |
Przynależność polityczna | Ruch Reformatorski | |
Poprzednik | Elio Di Rupo | |
Minister współpracy na rzecz rozwoju Belgii | ||
Okres | od 21 grudnia 2007 do 14 lutego 2011 | |
Przynależność polityczna | Ruch Reformatorski | |
Następca | Olivier Chastel |
Charles Michel (ur. 21 grudnia 1975 w Namurze) – belgijski i waloński polityk oraz prawnik. W latach 2007–2011 minister ds. kooperacji, od 2011 do 2014 przewodniczący Ruchu Reformatorskiego. Od 11 października 2014 premier Belgii. Syn Louisa Michela.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył w 1998 studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles (ULB), w tym samym roku w Brukseli rozpoczął praktykę w zawodzie. Kształcił się też na Universiteit van Amsterdam[1]. Od pierwszej połowy lat 90. związany z Partią Reformatorsko-Liberalną, współtworzącą od 2002 Ruch Reformatorski.
Od 1994 do 1999 był radnym prowincji Brabancja Walońska (od 1995 jej wiceprzewodniczącym). W latach 2000–2004 w rządzie Regionu Walońskiego zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej. W 2006 został wybrany na burmistrza miasta Wavre (funkcję tę formalnie pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje). W 1999, 2003, 2007, 2010 i 2014 uzyskiwał mandat posła do federalnej Izby Reprezentantów. 21 grudnia 2007 Guy Verhofstadt powierzył mu tekę ministra współpracy na rzecz rozwoju w swoim przejściowym rządzie krajowym. To same stanowisko obejmował w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przez Yves'a Leterme, Hermana Van Rompuya i ponownie pierwszego z nich. 2011 odszedł z rządu w związku z objęciem przywództwa w Ruchu Reformatorskim[1][2].
Po wyborach parlamentarnych z 25 maja 2014 w Belgii kolejny raz rozpoczęły się długotrwałe rozmowy mające na celu utworzenie nowego rządu. Charles Michel odgrywał w nich jedną z głównych ról – w czerwcu został informateurem, a w lipcu (obok Krisa Peetersa) jednym z dwóch formateurów[3].
7 października 2014 ostateczne warunki porozumienia uzgodniły Ruch Reformatorski (MR) z Walonii oraz trzy ugrupowania z Flandrii: Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V), Nowy Sojusz Flamandzki (N-VA) i Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), zawiązując pierwszą od ponad 25 lat koalicję bez udziału socjalistów. Charles Michel został wspólnym kandydatem na premiera[4]. Skład nowego gabinetu ogłoszono 10 października 2014[5]. Następnego dnia zaprzysiężono lidera MR na urzędzie premiera oraz pozostałych członków rządu[6]. Ustąpił wkrótce ze stanowiska przewodniczącego MR (zastąpił go Olivier Chastel).
8 grudnia 2018 Nowy Sojusz Flamandzki, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[7]. Następnego dnia Charles Michel dokonał rekonstrukcji rządu, funkcjonującego od tej pory jako trójpartyjny gabinet mniejszościowy[8]. 18 grudnia 2018 podał się do dymisji po tym, jak w parlamencie socjaliści i zieloni wystąpili z inicjatywą wotum nieufności wobec jego rządu[9]. Trzy dni później król Filip po przeprowadzonych konsultacjach przyjął tę rezygnację, powierzając jego gabinetowi dalsze bieżące zarządzanie[10].
Skład rządu[edytuj | edytuj kod]
Do 9 grudnia 2018[edytuj | edytuj kod]
- premier: Charles Michel (MR)
- wicepremier, minister spraw wewnętrznych: Jan Jambon (N-VA)
- wicepremier, minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów: Kris Peeters (CD&V)
- wicepremier, minister rozwoju, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Alexander De Croo (Open VLD)
- wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich: Didier Reynders (MR)
- minister finansów: Johan Van Overtveldt (N-VA)
- minister obrony i służby cywilnej: Steven Vandeput (N-VA, do 12 listopada 2018), Sander Loones (N-VA, od 12 listopada 2018)
- minister budżetu i loterii narodowej: Hervé Jamar (MR, do 22 września 2015), Sophie Wilmès (MR, od 22 września 2015)
- minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej: Willy Borsus (MR, do 28 lipca 2017), Denis Ducarme (MR, od 28 lipca 2017)
- minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
- minister ds. mobilności i NMBS: Jacqueline Galant (MR, do 15 kwietnia 2016), François Bellot (MR, od 18 kwietnia 2016)
- minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)
- minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
- minister zdrowia i spraw społecznych: Maggie De Block (Open VLD)
- sekretarze stanu: Theo Francken (N-VA), Elke Sleurs (N-VA, do 20 lutego 2017), Pieter De Crem (CD&V), Bart Tommelein (Open VLD, do 29 kwietnia 2016), Philippe De Backer (Open VLD, od 2 maja 2016), Zuhal Demir (N-VA, od 24 lutego 2017)
Od 9 grudnia 2018[edytuj | edytuj kod]
- premier: Charles Michel (MR)
- wicepremier, minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów, przeciwdziałania ubóstwu, osób niepełnosprawnych, równych szans: Kris Peeters (CD&V)
- wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich oraz obrony: Didier Reynders (MR)
- wicepremier, minister rozwoju i finansów: Alexander De Croo (Open VLD)
- minister ds. uproszczenia administracji, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Philippe De Backer (Open VLD)
- minister spraw wewnętrznych: Pieter De Crem (CD&V)
- minister zdrowia i spraw społecznych, azylu i migracji: Maggie De Block (Open VLD)
- minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
- minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej oraz polityki miejskiej: Denis Ducarme (MR)
- minister budżetu i loterii narodowej, polityki naukowej i służby cywilnej: Sophie Wilmès (MR)
- minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
- minister ds. mobilności i NMBS: François Bellot (MR)
- minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Curriculum vitae na stronie prywatnej (fr.). [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Profil na stronie Izby Reprezentantów (fr.). [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Kris Peeters et Charles Michel nommés formateurs du gouvernement fédéral (fr.). lalibre.be, 22 lipca 2014. [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Belgium agrees to form coalition government (ang.). dw.de, 7 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Wie is wie in de regering-Michel? (niderl.). standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Regering-Michel I heeft de eed afgelegd (niderl.). deredactie.be, 11 października 2014. [dostęp 2014-10-11].
- ↑ Belgia z rządem mniejszościowym. tvn24.pl, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
- ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering (niderl.). demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
- ↑ Belgian PM Charles Michel resigns after no-confidence motion (ang.). theguardian.com, 18 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-18].
- ↑ Le Roi Philippe accepte la démission de Charles Michel, la Belgique est officiellement en affaires courantes (fr.). rtbf.be, 21 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-27].
|