Charles Kowal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Charles T. Kowal)
Charles Thomas Kowal
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1940
Buffalo, Stany Zjednoczone

Data i miejsce śmierci

28 listopada 2011
Cinebar, Stany Zjednoczone

Zawód, zajęcie

astronom

Odkryte planetoidy: 22
(1876) Napolitania 31 stycznia 1970
(1939) Loretta 17 października 1974
(1981) Midas 6 marca 1973
(2060) Chiron 18 października 1977
(2063) Bacchus 24 kwietnia 1977
(2102) Tantalus 27 grudnia 1975
(2134) Dennispalm 24 grudnia 1976
(2241) Alcathous 22 listopada 1979
(2340) Hathor 22 października 1976
(2594) Acamas 4 października 1978
(2629) Rudra 13 września 1980
(3163) Randi 28 sierpnia 1981
(3924) Birch[i] 11 lutego 1977
(4312) Knacke[ii] 29 listopada 1978
(4596) 1981 QB 28 sierpnia 1981
(4688) 1980 WF 29 listopada 1980
(5660) 1974 MA 26 czerwca 1974
(24617) 1978 WU[ii] 29 listopada 1978
(73669) 1981 WL2 25 listopada 1981
(99953) 1978 ND 7 lipca 1978
(178284) 1978 WB1[ii] 29 listopada 1978
(306375) 1980 RG1 13 września 1980
  1. ↑ Wspólnie z Edwardem Bowellem.
  2. ↑ a b c Wspólnie z Schelte Busem.

Charles Thomas Kowal (ur. 8 listopada 1940 w Buffalo, zm. 28 listopada 2011 w Cinebar[1]) – amerykański astronom.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był zdolnym astronomem amatorem, który po ukończeniu studiów w Uniwersytecie Południowej Kalifornii w 1961 roku dostał pracę na Wydziale Astronomii California Institute of Technology. Korzystał ze zdjęć z Obserwatorium Palomar.

Odkrywca dwóch księżyców Jowisza: Ledy (1974) i Temisto (1975), które później zagubiono i odkryto ponownie w 2000 roku. W 1977 podczas poszukiwań hipotetycznej planety X odkrył pierwszego centaura – planetoidę (2060) Chiron. W sumie w latach 1970–1981 odkrył 22 planetoidy[2], w tym cztery wspólnie z innymi astronomami. Na liście jego odkryć są także komety: 99P/Kowal, 104P/Kowal, 134P/Kowal-Vávrová, 143P/Kowal-Mrkos i 158P/Kowal-LINEAR. Prowadził również obserwacje gwiazd supernowych w innych galaktykach, odkrywając 83 takie obiekty[3].

Odkrył, że w latach 1612–1613 Galileusz obserwował Neptuna, jednak uznał go za słabą gwiazdę[1][4].

W 1979 został uhonorowany Medalem Jamesa Craiga Watsona.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Local Obituaries: Charles T. Kowal, discovered 2 of Jupiter’s moons. [w:] BuffaloNews.com [on-line]. 2011-12-03. [dostęp 2011-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-23)]. (ang.).
  2. ↑ Minor Planet Discoverers. [w:] Minor Planet Center [on-line]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna, 2016-06-22. [dostęp 2016-08-13]. (ang.).
  3. ↑ List of Supernovae. [w:] Central Bureau for Astronomical Telegrams [on-line]. [dostęp 2022-08-25]. (ang.).
  4. ↑ DIO Awards. [w:] DIO The International Journal of Scientific History [on-line]. [dostęp 2016-02-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Medalu Jamesa Craiga Watsona
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Kowal&oldid=71971481”