Charnowo (województwo pomorskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charnowo
wieś
Ilustracja
Kościół filialny
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

słupski

Gmina

Ustka

Liczba ludności (2017-09-27)

321[2]

Strefa numeracyjna

59

Kod pocztowy

76-270[3]

Tablice rejestracyjne

GSL

SIMC

0752071[4]

Położenie na mapie gminy wiejskiej Ustka
Mapa konturowa gminy wiejskiej Ustka, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Charnowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Charnowo”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Charnowo”
Położenie na mapie powiatu słupskiego
Mapa konturowa powiatu słupskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Charnowo”
Ziemia54°32′43″N 16°55′33″E/54,545278 16,925833[1]

Charnowo (kaszb. Charnowò[5], niem. Arnshagen) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Ustka[4][6].

Administracyjnie Charnowo jest odrębnym sołectwem[2]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie słupskim. Według danych z 31 grudnia 2007 r. wieś miała 324 mieszkańców[7].

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa wsi wywodzi się od niepoświadczonej nazwy osobowej *Charn z formantem -owo; pierwszy raz poświadczona w 1310 w formie Charnow[8]. Friedrich Lorentz w swoim Slovinzisches Wörterbuch podaje nazwę w pomorskiej redakcji gwarowej Xãrnɵvɵ wraz z nazwami mieszkańców – zarówno z pominiętym formantem -ɵv-: Xãrńȯu̯n, Xãrńȯu̯nkă „charnowianin, charnowianka”, jak i w postaci pełnej: Xãrnɵvjȯu̯n, Xãrnɵvjȯu̯nkă „ts.”[9].

Niemiecka nazwa Arnshagen jest najprawdopodobniej germanizacją spontaniczną z adideacją do strwysniem. rzeczownika pospolitego arn, aro „orzeł” z dodanym formantem -hagen „zagroda, ogrodzenie, ogrodzone miejsce”[10].

Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę nazwy Charnowò[11].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • Kościół szachulcowy z XVII w., z ceglaną wieżą z XV w.[12][13], gotyckim portalem i ośmiobocznym hełmem. Cenne wyposażenie m.in. renesansowe stalle oraz barokowe ołtarze, empora i prospekt organowy[14]. Jest to kościół filialny pw. Znalezienia Krzyża w parafii w parafii Najświętszego Zbawiciela w Ustce.

W miejscowości znajduje się przystanek kolejowy Charnowo Słupskie na linii kolejowej nr 495 Piła GłównaUstka Uroczysko.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

  • Inne miejscowości o nazwie Charnowo: Charnowo

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 15090
  2. a b Strategia Rozwoju Gminy Ustka na lata 2017-2027. s.14
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 139 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. Friedrich Lorentz, Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem, Instytut Zachodnio-Słowiański przy Uniwersytecie Poznańskim, 1923, s. 131 (pol.).
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Strategia rozwoju gminy Ustka, Gmina Ustka, marzec 2009, s. 11.
  8. Witold Iwicki, Toponimia byłego powiatu słupskiego, Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1993, s. 26.
  9. Friedrich Lorentz, Slovinzisches Wörterbuch: zweiter Teil: P-Z : Orts- und Personennamen. Nachträge, Unsichere Wörter, Sankt Petersburg: Kaiserliche Akademie der Wissenschaften, 1912, s. 1482.
  10. Witold Iwicki, Toponimia byłego powiatu słupskiego, Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1993, s. 16.
  11. Felicja Baska-Borzyszkowska i inni, Polsko-kaszubski słownik nazw miejscowych, Gdańsk: Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, 2017, s. 201, ISBN 978-83-62137-50-3.
  12. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 115, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  13. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 90.
  14. Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 278, ISBN 978-83-7495-133-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]