Chleb wiejski wojenny
Chleb wiejski wojenny – regionalny produkt piekarski, charakterystyczny dla gminy Chociwel (powiat stargardzki), 27 lipca 2012 wpisany na polską listę produktów tradycyjnych (zgłaszającą była Teresa Macherowska)[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Tradycja wypieku produktu sięga roku 1955 – we wsi Bobrowniki osiadła wówczas rodzina spod Częstochowy, która przywiozła ze sobą recepturę wyrobu chleba sięgającą czasów II wojny światowej. Z uwagi na trudności zaopatrzeniowe i rabunki zbóż przez niemieckiego okupanta, do chleba dodawało się różnego rodzaju domieszki – m.in. gotowane ziarna żyta. Wyrób był wypiekany w niewielkim zakresie, a ponownie zyskał na znaczeniu w okresie stanu wojennego, kiedy to pojawiły się kolejne trudności aprowizacyjne[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Chleb (bochny około kilogramowe[2]) wypiekany jest na uprzednio przygotowanym w glinianym naczyniu zakwasie z mąki żytniej i wody oraz na ziarnach żyta. Składniki te łączy się dodając zaczyn, mąkę żytnią i sól, a wyrabia ręcznie. Ciasto po wyrośnięciu (minimum godzina[2]) piecze się w temperaturze 200 °C (również około godziny[2]). Wypieczony w ten sposób chleb ma intensywny zapach pieczywa, niekwaśny smak[2], chropowatą skórkę z widocznymi ziarnami żyta i jest lekko brązowy (na przekroju szaro-beżowy[2])[1].
Dodanie żytnich ziaren powoduje, że chleb jest wilgotny i elastyczny oraz zachowuje świeżość przez około tydzień. Kształt jest prostokątny na co dzień lub okrągły na święta okolicznościowe – np. wesela, dożynki[2].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2009 chleb wojenny zdobył II miejsce w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” (Poznań) w kategorii produktów i przetworów pochodzenia roślinnego[1].