Choruna strzelista

Choruna strzelista
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	magnoliopodobne
Rząd	magnoliowce
Rodzina	flaszowcowate
Rodzaj	Polyalthia
Gatunek	choruna strzelista
	Nazwa systematyczna
	Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites; Enum. Pl. Zeyl. 398 1864
Synonimy
	Guatteria longifolia (Sonn.) Wall.; Unona longifolia (Sonn.) Dunal; Uvaria altissima Pennant (nom. illeg.); Uvaria longifolia Sonn.;
	Guatteria longifolia (Sonn.) Wall.; Unona longifolia (Sonn.) Dunal; Uvaria altissima Pennant (nom. illeg.); Uvaria longifolia Sonn.;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Choruna strzelista^[4] (Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites) – gatunek rośliny z rodziny flaszowcowatych (Annonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Indiach oraz na Sri Lance. Poza tym jest uprawiany w innych ciepłych rejonach Azji^[5]^[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Zimozielone drzewo dorastające do 20 m wysokości. Młode pędy są owłosione^[6].
Liście: Mają kształt od podłużnie owalnego do owalnie lancetowatego. Mierzą 11–31 cm długości oraz 2,5–8 cm szerokości. Nasada liścia jest od klinowej do rozwartej lub zaokrąglonej. Blaszka liściowa jest falista na brzegu o spiczastym wierzchołku. Ogonek liściowy jest nagi i dorasta do 5–10 mm długości^[6].
Kwiaty: Są zebrane w gęste kwiatostany – pęczki lub niby baldachy, rozwijają się w kątach pędów. Są siedzące. Pojedynczy kwiat mierzy 1–2 cm średnicy. Działki kielicha mają owalnie trójkątny kształt, są owłosione od zewnętrznej strony i dorastają do 15–30 mm długości. Płatki mają lancetowaty kształt i zielonożółtawą barwę, są rozpostarte, owłosione, osiągają do 13–15 mm długości. Kwiaty mają 20–25 nagich owocolistków o długości 1–2 mm. Podsadki są omszone^[6].
Owoce: Pojedyncze mają jajowaty kształt, zebrane po 4–8 w owoc zbiorowy. Są nagie, osadzone na szypułkach. Osiągają 20–25 mm długości i 15 mm szerokości^[6].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Rośnie naturalnie w półsuchych lub wilgotnych strefach klimatów zwrotnikowego i równikowego. Występuje na nizinach lub wyżynach, na obszarach o średnich rocznych niskich temperaturach od 16 do 25°C oraz średnich rocznych wysokich temperaturach od 26 do 34°C, a roczne opady wahają się od 800 do 2500 mm. Sezon suchy trwa maksymalnie 8 miesięcy. Rośnie od 10 do 11 strefy mrozoodporności^[7]. Preferuje stanowiska w pełnym nasłonecznieniu lub w półcieniu. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, dobrze przepuszczalnych glinach, iłach lub piaskach. Rośnie na podłożu o odczynie od lekko kwaśnego do obojętnego – od 5,5 do 7,5 w skali pH^[8]. Kwitnie od maja do czerwca, natomiast owoce dojrzewają od lipca do września^[6]. Owoce tego gatunku są pokarmem dla nietoperzy i ptaków, które w ten sposób rozprzestrzeniają nasiona^[8].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Roślina ozdobna: Jest to jeden z najczęstszych gatunków drzew sadzonych w parkach i przy ulicach miast w tropikalnej Azji, szczególnie w obszarach, gdzie występuje klimat monsunowy^[6].
Drewno: Jest średnio ciężkie (około 590 kg/m³) i ma żółto-białą lub szaro-białą barwę. Nadaje się tylko do wytwarzania zapałek i ołówków, choć wykonywane są także z niego różne części bębnów muzycznych w niektórych częściach jego rodzimego zasięgu^[8].
Medycyna: W tradycyjnym systemie indyjskiej medycyny roślina jest używana do leczenia przeciwko gorączce, chorobom skóry czy nadciśnieniu, a w Nigerii także jako lek na cukrzycę. Kora jest dobrym źródłem błonnika^[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
↑ ^a ^b Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites. The Plant List. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
↑ Jolanta i Karol Węglarscy: Rośliny dalekiej Azji. Szkice etnobotaniczne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo naukowe, 2006, s. 222-223. ISBN 83-60247-27-7.
↑ BOLDS: Map of specimen collection locations for Polyalthia longifolia. Encyclopedia of Life. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Polyalthia longifolia. Plantes & botanique. [dostęp 2016-06-06]. (fr.).
↑ Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003, s. 61-62. ISBN 0-88192-585-3. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Polyalthia longifolia. iplantz.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
↑ Indian tree. stuartxchange.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).

[tpl-3] Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites. The Plant List. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).

[weglarscy-4] Jolanta i Karol Węglarscy: Rośliny dalekiej Azji. Szkice etnobotaniczne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo naukowe, 2006, s. 222-223. ISBN 83-60247-27-7.

[5] BOLDS: Map of specimen collection locations for Polyalthia longifolia. Encyclopedia of Life. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).

[peb-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Polyalthia longifolia. Plantes & botanique. [dostęp 2016-06-06]. (fr.).

[7] Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003, s. 61-62. ISBN 0-88192-585-3. (ang.).

[iplantz-8] Polyalthia longifolia. iplantz.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).

[9] Indian tree. stuartxchange.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]