Chris Rea
| |
| Imię i nazwisko |
Christopher Anton Rea |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1973- |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Beautiful Losers | |
| Strona internetowa | |
Christopher Anton „Chris” Rea (ur. 4 marca 1951 w Middlesbrough) – brytyjski gitarzysta, piosenkarz, autor tekstów. Rea sprzedał ponad 30 milionów egzemplarzy swoich płyt na całym świecie[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początki kariery[edytuj | edytuj kod]
Chris Rea zaczynał w 1973 roku, w lokalnym zespole Magdalene. Zastąpił Davida Coverdale'a, który odszedł do Deep Purple. W 1975 roku grupa zmieniła nazwę na Beautiful Losers i wygrała krajowy konkurs talentów. Dwa lata później Rea opuścił zespół i rozpoczął karierę solową.
W 1978 roku ukazał się jego pierwszy album zatytułowany Whatever Happened to Benny Santini?, który zdobył status złotej płyty w USA. Utwór Fool (If You Think It's Over) stał się wielkim hitem za oceanem, znalazł się na dwunastym miejscu listy Billboard Hot 100 i był nominowany do nagrody Grammy w kategorii Song of the Year.
Muzyk największą popularność osiągnął w Europie na przełomie lat 80. i 90. Wtedy ukazały się albumy: Shamrock Diaries z hitem „Josephine” (dedykowanym nowo narodzonej córce Rea), On The Beach z tytułowym utworem, The Road To Hell oraz Auberge. Te 2 ostatnie osiągnęły największy sukces. Znalazły się na nich następujące przeboje: „The Road To Hell”, „I Just Wanna Be With You”, „That's What They Always Say”, „Texas”, „Auberge”, „And You My Love”, czy „Looking For The Summer”.
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Rea jest synem Camillo (zm. w grudniu 2010) i Winifred (zm. we wrześniu 1983). Jego matka była Irlandką, a ojciec włoskim imigrantem przybyłym na Wyspy Brytyjskie po II wojnie światowej. Rea ma dwóch braci: Nicka i Mike'a oraz cztery siostry: Catherinę, Geraldinę, Paulę i Camillę. Jego żoną jest Joan, z którą ma dwie córki: Josephine (ur. 16 września 1983) i Julię (ur. 18 marca 1989). Obecnie zamieszkuje w Buckinghamshire.
Nazwisko „Rea” było dobrze znane lokalnej społeczności, dzięki sieci lodziarni „Rea's Ice-cream”, należącej do ojca artysty. W późniejszych latach sieć upadła z wyjątkiem jednego sklepu prowadzonego przez Camillo. Odtwarzał on tam ciągle muzykę swojego syna.
Problemy ze zdrowiem[edytuj | edytuj kod]
Chris Rea od 1994 zmagał się z różnorodnymi problemami ze zdrowiem, co rozpoczęło się od wrzodów żołądka, rok później chorował na zapalenie otrzewnej. W 2000 zdiagnozowano u niego raka trzustki. Niezbędna była operacja, podczas której wycięto mu trzustkę, dwunastnicę i pęcherzyk żółciowy. W 2016 roku artysta przeszedł udar, a pod koniec 2017 roku zemdlał na scenie podczas koncertu w New Theatre w Oxfordzie, wskutek czego reszta koncertów na jego trasie została odwołana.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]
- Whatever Happened to Benny Santini? (1978)
- Deltics (1979)
- Tennis (1980)
- Chris Rea (1981)
- Water Sign (1983)
- Wired to the Moon (1984)
- Shamrock Diaries (1985)
- On the Beach (1986)
- Dancing with Strangers (1987)
- The Road to Hell (1989)
- Auberge (1990)
- God's Great Banana Skin (1992)
- Espresso Logic (1993)
- La Passione (1996)
- The Blue Cafe (1998) – złota płyta w Polsce[2]
- The Road to Hell: Part 2 (1999)
- King of the Beach (2000)
- Dancing Down the Stony Road / Stony Road (2002)
- Blue Street (Five Guitars) (2003)
- Hofner The Blue Notes (2003)
- The Blue Jukebox (2004)
- Blue Guitars (2005)
- The Return of the Fabulous Hofner Blue Notes (2008)
- Santo Spirito Blues (2011) – złota płyta w Polsce[3]
- Road Songs for Lovers (2017)
- One Fine Day (2019)
Kompilacje[edytuj | edytuj kod]
- New Light Through Old Windows (1988)
- The Best of Chris Rea (1994) – złota płyta w Polsce[4]
- The Very Best of Chris Rea (2001)
- Heartbeats – Chris Rea's Greatest Hits (2005)
- The Platinum Collection – Chris Rea (2006)
- Fool If You Think It's Over: The Definitive Greatest Hits (2008)
- Still So Far To Go (2009)
- The Journey 1978–2009 (2011)
- The Best (2018)
Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2007-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-06)].
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 1998 roku, ZPAV [dostęp 2020-06-08].
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2011 roku, ZPAV [dostęp 2020-06-08].
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 1997 roku, ZPAV [dostęp 2020-06-08].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jazzee Blue – oficjalna strona wytwórni płytowej piosenkarza (ang.)
- Oficjalna strona Chrisa Rea