Chudy i inni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chudy i inni
Gatunek

obyczajowy

Rok produkcji

1966

Data premiery

24 lutego 1967

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

91 min

Reżyseria

Henryk Kluba

Scenariusz

Wiesław Dymny

Główne role

Wiesław Gołas
Marian Kociniak
Franciszek Pieczka

Muzyka

Wojciech Kilar

Zdjęcia

Wiesław Zdort

Scenografia

Jarosław Świtoniak

Kostiumy

Marta Kobierska

Montaż

Mirosława Garlicka

Produkcja

Zespół Filmowy „Syrena”

Chudy i inni – polski czarno-biały film obyczajowy z 1966 roku w reżyserii Henryka Kluby, na podstawie scenariusza Wiesława Dymnego.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu obraca się wokół grupy brygadzistów pod wodzą „Chudego”, pracujących przy budowie mostu powstającej zapory wodnej. Jeden z brygadzistów, „Pryszczaty”, podczas nocnego powrotu ze wspólnej libacji alkoholowej, strąca z mostu do rzeki dziennikarza. Poszukiwania trupa są bezowocne. Brygadziści decydują, że należy ukryć „Pryszczatego”. Podczas rozprawy sądowej żaden z nich nie zdradza prawdziwego winowajcy wypadku. W dniu otwarcia mostu jeden z dawnych brygadzistów, „Partyjny”, pojawia się wraz z rzekomo martwym dziennikarzem. Brygada otrzymuje odznaczenia[1].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Źródło: Filmpolski.pl[1]

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Film był kręcony podczas budowy zapory wodnej w Solinie oraz m.in. na moście przed zaporą na drodze nr 895[1].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Jackiewicz wyraził następującą opinię o Chudym i innym: „[…] jest dziełem schematycznym i zarazem w jakiś sposób nowym. Nie bardzo udanym, ale odkrywającym utalentowanego autora, obdarzonego w dodatku zmysłem kina”[2]. W filmie Kluby i Dymnego odnajdywano formułę unowocześnionego produkcyjniaka (Krzysztof Teodor Toeplitz) lub też wręcz wyjście poza formułę stosowaną w socrealizmie lat 50. (Stefan Morawski)[3]. Sam Kluba tłumaczył po sporze wśród krytyków, że jego intencją było stworzenie „uszlachetnionego produkcyjniaka”, łączącego „realizm z klimatem groteski”[4]. Zdaniem Piotra Zawojskiego „Klubie udało się zachować niezwykły klimat opowiadania, a także niezwykłą zdolność do kreowania postaci prawdziwych, wiarygodnych psychologicznie i autentycznych”[5].

Znaczenie i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Chudy i inni stał się w literaturze filmoznawczej jednym z prekursorów nurtu pierwotnie nazywanego „trzecim kinem” (trzecia fala), zwiastującego zmianę pokoleniową twórców polskiej kinematografii[6]. Za ów film Kluba otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Munka, przyznawaną przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]